Την 26^η Οκτωβρίου 1947 ο Μαχαραγιάς Χάρι Σινγκ υπέγραψε συνθήκη όπου παραχώρησε την επαρχία του Κασμίρ στην Ινδία. Ημέρα χαράς για τους Ινδούς, ημέρα λύπης για τους ισλαμιστές Πακιστανούς οι οποίοι δεν δέχονται αυτή την παραχώρηση και παλεύουν να προσαρτήσουν με άμεσο ή de facto τρόπο το Κασμίρ, όπου το 97,16% του πληθυσμού είναι Ισλαμιστές.

Γιατί όμως μας ενδιαφέρει αυτό, παραμονή της 28^ης Οκτωβρίου;

Επειδή οι πακιστανοί που ζουν στην Ελλάδα, οργανώνουν πορεία στις 28 Οκτωβρίου με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για το Κασμίρ, ημέρα δηλαδή εθνικής εορτής της Ελλάδος. Η Ελληνική κυβέρνηση, εν μέσω πανδημίας και την στιγμή που η Αττική έχει κριθεί ότι είναι σε κατάσταση υψηλής επικινδυνότητας για την διάδοση του κορωνοϊού, αποφάσισε να απαγορέψει παρελάσεις, θρησκευτικές εορτές απόδοσης τιμής, και τον εορτασμό της επετείου μας από τους γηγενείς Έλληνες, τους απευθείας εξ ’αίματος απόγονους δηλαδή των ηρώων που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου εναντίον των Ιταλών κατακτητών.

Ισχύει ότι συνεχίζεται ο «εορτασμός της μιζέριας», όπως εξαναγκαστικά κάναμε Πάσχα στα μπαλκόνια μας λόγω «ατομικής ευθύνης» τον Απρίλιο, παρελάσεις στις βεράντες μας την 25^η Μαρτίου λόγω του απόλυτου lockdown, και προβλέπεται να κάνουμε και ρεβεγιόν με τις πιτζάμες μακριά από τους γονείς μας την πρωτοχρονιά ελπίζοντας από την κυβέρνηση μέχρι τότε να μην έχει επιβάλει τις μάσκες και εντός της οικίας μας ώστε να μπορέσουμε να ασπαστούμε μεταξύ μας για την αλλαγή του έτους.

Μέσα στην τραγελαφική περίοδο εξαναγκαστικής μιζέριας και περιορισμού που ζούμε, παρατηρούμε με οργή το κράτος να επιτρέπει στο ΚΚΕ να μαζεύεται στο Σύνταγμα και να πραγματοποιεί πορείες με χιλιάδες συμμετέχοντες, την Αριστερά να καλεί δημόσια για συγκέντρωση 10.000 ανθρώπων έξω από το εφετείο για την πολύκροτη δίκη της ΧΑ με καταστροφική συνέπεια στην μετάδοση του κορωνοϊού (ο κ.Άδωνις Γεωργίαδης παραδέχθηκε ότι γνώριζε η Κυβέρνηση πως θα προκληθεί τσουνάμι μετάδοσης λόγω της συγκέντρωσης, και την επέτρεψαν), και τώρα με μεγάλη απογοήτευση παρακολουθούμε εθνικές ομάδες πολιτικής πίεσης από τα πέρατα της γης, να διοργανώνουν παρελάσεις διαμαρτυρίας πάνω στην εθνική μας εορτή.

Δεν έχω κάτι εναντίον του αγώνα των πακιστανών για τις πατρίδες που ονειρεύονται (παρόλο που είμαι επιφυλακτικός επειδή αντιστοιχίζω στο μυαλό μου το θέμα της Θράκης και τους ισλαμιστές, με το Κασμίρ). Είμαι όμως οργισμένος με την υποκρισία του κράτους και την στρεβλή αναλογικότητα που εφαρμόζει στους περιορισμούς του.