Ο συγγραφέας Ρόμπερτ Ε Χάουαρντ ήταν από πολλές απόψεις μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ψηλός και ογκώδης με αγάπη για την φύση και τα σπορ πόρρω απείχε η εικόνα του από αυτή που συνήθως σχηματίζουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε ότι κάποιος γράφει. Κι όμως αυτός ο γιγαντόσωμος τύπος στα λιγοστά χρόνια της συγγραφικής του πορείας μπόρεσε να παραγάγει τέτοιον όγκο έργου που ανάλογο πολλοί φτασμένοι συγγραφείς δεν καταφέρνουν να επιδείξουν ούτε μετά από δεκαετίες επιτυχημένης καριέρας.
Αν δε σκεφτεί κανείς ότι το προσωπικό του κίνητρο δεν ήταν το οικονομικό μιας και δεν είδε ποτέ να εκδίδονται τα πονήματα του τότε γίνεται ακόμα πιο θαυμαστή και αξιοπερίεργη η περίπτωση του καθώς φαίνεται ότι το μοναδικό του ερέθισμα, αυτό που τον κέντριζε να γράφει ήταν η από μέσα του αναβλύζουσα επιθυμία να διηγηθεί ιστορίες, να πει πράγματα. Σε τελική ανάλυση τούτο οφείλει να είναι το μοναδικό, το υπέρτατο, το αυθεντικό κίνητρο κάθε αληθινού και γνήσιου δημιουργού.
Και ο Χάουαρντ υπήρξε πράγματι ένας αληθινός δημιουργός. Μεγαλωμένος με τους παράξενους θρύλους της Κέλτικης μυθολογίας που από μικρός είχε συνηθίσει να ακούει από τα χείλη της μητέρας του, αλλά και τις τρομακτικές ιστορίες που οι Ινδιάνοι σαμάνοι ψιψίριζαν τις νύχτες γύρω από την φωτιά, ήταν επόμενο να σχηματίσει μια εξωπραγματική και σχεδόν απόκοσμα ονειρική αντίληψη για τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Ο Χάουαρντ ήταν χαμένος στα όνειρα του και σε τούτο έμοιαζε πολύ του Λάβκραφτ, του άλλου μεγάλου της φανταστικής λογοτεχνίας, με τον οποίο υπήρξαν φίλοι. Μια τέτοια δυσπροσάρμοστη μορφή όπως ο Χάουαρντ δύσκολα μπορούσε να βρει την θέση του μέσα στον σύγχρονο κόσμο ακόμα και αν επρόκειτο για το Τέξας των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα. Έτσι η συγγραφή παράξενων ιστοριών έγινε το καταφύγιο του, το δικό του μέσον απόδρασης από το πνιγηρό σύγχρονο κόσμο που τότε ακόμα μόλις που ανέτειλε δειλά. Ίσως η δύναμη της πένας του να οφείλεται εν πολλοίς σε αυτό ακριβώς το βιωματικό στοιχείο. Ο συγγραφέας μέσω της καλπάζουσας ζωηρής του φαντασίας ζούσε τις ιστορίες, ταυτιζόταν με τους ήρωες που έπλαθε.
Κι αυτό είναι κάτι που ο αναγνώστης διαπιστώνει αμέσως. Διαβάζοντας μια ιστορία του Κόναν νιώθεις φρέσκος, δυνατός και ακμαίος όπως όταν αναπνέεις τον φρέσκο αναζωογονητικό αέρα του βουνού. Η ανάγνωση αυτών των ιστοριών λειτουργεί πραγματικά σαν οξυγόνο για τον καταπιεσμένο, σχεδόν ευνουχισμένο άνθρωπο της πόλης που ζει μέσα σε φυσικά αλλά και ηθικά μολυσμένο περιβάλλον. Ο άνθρωπος που ‘χει μάθει να αναπνέει την μούχλα και την σκόνη του μικρού του γραφείου και να ζει με τους σύγχρονους ρυθμούς κυνηγώντας την επιτυχία βουλιάζοντας όμως ταυτόχρονα μέσα στον ηθικό σχετικισμό του, αποτελματωμένος μέσα στον καταιγισμό των πληροφοριών που δεν προλαβαίνουν να μετουσιωθούν σε γνώση, αυτό ο άνθρωπος σοκάρεται θετικά ερχόμενος σε επαφή με έναν κόσμο όπου το καλό και το κακό πολεμούν μεταξύ τους λυσσαλέα, όπου μάγοι και μυθικά τέρατα συνυπάρχουν με σκληρούς πολεμιστές και γυναίκες πρόθυμες να υποταχτούν στα δυνατά μπράτσα, όπου τελικά η μόνη δικαιοσύνη, η υπέρτατη αλήθεια είναι το σπαθί, το ατσάλι.
Αυτός είναι ο κόσμος του Κόναν, ο κόσμος που έπλασε ο Χάουαρντ με την γοητευτική του πένα. Ένας κόσμος που ξεπροβάλλει μέσα από αχλύ του μύθου θέτοντας σε αμφισβήτηση την γραμμική μας αντίληψη περί χρόνου, ξυπνώντας ίσως μέσα μας αταβιστικές μνήμες από αλλόκοτες εποχές. Κι αυτός ο κόσμος μπορεί πραγματικά να σοκάρει τον σύγχρονο άνθρωπο – καταναλωτή, τον υπερτεχνολογικό τρωγλοδύτη, τον αρουραίο των μεταμοντέρνων μητροπόλεων. Είναι ένας κόσμος αρχετυπικά αρσενικός, ένας κόσμος όπου λατρεύεται η δύναμη, το σθένος, η αντοχή, η ευθύτητα, η τιμιότητα, η φιλιά, η τόλμη, το θάρρος, οι κατεξοχήν δηλαδή αρσενικές αξίες.
Φαντάζεστε ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος αν στον δικό μας ανάποδο, μαλθακοποιημένο και θυληκοποιημένο κόσμο, βάζαμε υποχρεωτικά στα σχολεία την ανάγνωση των ιστοριών του Κόναν;
Σαν τσουνάμι θα είχε καταρχάς ξεσηκωθεί το φεμινιστικό κίνημα να καταπιεί τους εμπνευστές αυτής της απόφασης αλλά όμως κάποια από τα σημερινά αδύναμα, φιλάσθενα και πνευματικώς αποσυντονισμένα παιδιά θα έβρισκαν στον Κιμμέριο με τα μακριά μαύρα μαλλιά και τα γαλάζια μάτια που πιστεύει μόνο στο ατσάλι, έναν ήρωα να ταυτιστούν, ένα αθάνατο πρότυπο ηρωικής ζωής.
Εκτός από τον Κόναν ο Χάουαρντ έπλασε κι άλλους ήρωες. Ο Σόλομον Κέιν – ο πουριτανός πιονιέρος που γυρνάει τον κόσμο πολεμώντας το κακό – είναι ο δεύτερος πιο γνωστός ήρωας του. Ο Χάουαρντ έγραψε επίσης και ιστορίες της μυθολογίας Κθούλου ενώ καταπιάστηκε και με κάθε γνωστό λογοτεχνικό είδος. Έγραψε έργα αστυνομικά, καουμπόϊκα, ταξιδιωτικά, αθλητικά άρθρα και άλλα πολλά. Οι γείτονες της οικογένειας Χάουαρντ συχνά έκαναν παρατήρηση στον πατέρα του Ρόμπερτ γιατί ο ήχος από τα πλήκτρα της γραφομηχανής που ασταμάτητα χτυπούσε ο γιός του δεν τους άφηναν να κοιμηθούν.
Κάποιες από αυτές τις ιστορίες ο Χάουαρντ τις πουλούσε για λίγα δολάρια στα λαϊκά περιοδικά εκείνης της εποχής. Τότε και σε κάποιο βαθμό ακόμα και σήμερα τα λογοτεχνικά είδη με τα οποία καταπιάστηκε ο Χάουαρντ θεωρούνταν ευτελή. Κάτι σαν παραλογοτεχνία. Το ίδιο το ύφος της γραφής του ενώ δεν είναι περίτεχνο σε καμιά περίπτωση, καταφέρνει όμως να γίνεται μοναδικά ατμοσφαιρικό, εκπληκτικά ζωντανό. Σε τελική ανάλυση αυτό δεν είναι το ζητούμενο;
Ο Χάουαρντ πέθανε στην ηλικία των τριάντα ετών. Αυτοκτόνησε μην αντέχοντας τον χαμό της μητέρας του. Μέσα σε τρία χρόνια είχε καταφέρει να γράψει εικοσιέξι ιστορίες με τον Κόναν και πόσες άλλες με άλλους ήρωες… Ο Κόναν έμελλε να αναδείξει τον δημιουργό του χρόνια μετά τον θάνατο εκείνου, κάνοντας τον γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Με βάση τις ιστορίες του Χάουαρντ με ήρωα τον Κ’οναν γυρίστηκαν ταινίες, γράφτηκαν βιβλία και κόμιξ, εμπνεύστηκαν μουσικές, γράφτηκαν τραγούδια, οικοδομήθηκαν ακόμα και πολιτικά κινήματα. Αν θέλει κανείς να πάρει ένα γερό σφηνάκι ηρωϊκής φαντασίας, αν θέλει κανείς να αποδράσει από το γυαλί το μέταλλο και το σκυρόδεμα, τα ευτελή υλικά του σημερινού μας κόσμου μαζί με την αφόρητη καταπίεση ως ευνουχιστικού βαθμού, που αυτός ασκεί, ας διαβάσει ΚΟΝΑΝ.
