Δεν ξέρουμε αν ο πήχης έχει πάει πολύ ψηλά. Αυτό που ξέρουμε όμως, είναι ότι αυτό που αντικρύσαμε, είχαμε πάρα πολλά χρόνια να το δούμε. Έναν Έλληνα υπουργό Εξωτερικών (που συμβαίνει να είναι ο κύριος Δένδιας) να πηγαίνει στην πρωτεύουσα του προαιώνιου εχθρού μας, την Άγκυρα, και να ορθώνει το ανάστημά του ακόμα και για όσα θεωρούνται λογικά και αυτονόητα. Απέναντι σ’ έναν (δυνατό) ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, σ’ έναν κραταιότατο Ρ.Τ. Ερντογάν.
Και γενικά, σ’ έναν λαό που με την παραμικρή ενόχληση που θα νιώσει όσον αφορά τον ιμπεριαλισμό με τον οποίον είναι – ας μου επιτραπεί η έκφραση – «εκ γενετής» γαλουχημένος, είναι έτοιμος να (μας) ορμήσει. Με λέξεις, αλλά και με πράξεις.
Δεν ακούστηκε λέξη για τα Κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου μας. Πράγμα που περιμέναμε διακαώς να ακούσουμε ως απότοκο της -ηγετικής, τολμούμε να πούμε- εμφάνισης του κυρίου Δένδια.
Αρχικά, το γεγονός ότι ο κύριος Δένδιας πήγε στην Άγκυρα μετά το περιβόητο “Sofa Gate”, καταδεικνύει το αγέρωχο και αδιάλλακτο πρόσωπο της (κατά τ’ άλλα Ευρωπαϊκής) Τουρκίας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαστε σίγουροι ότι πλέον έγινε αντιληπτή η προκλητική συμπεριφορά της γείτονος ακόμη και στον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, καθώς το “Sofa Gate” έγινε θέμα σε όλα τα ΜΜΕ (συστημικά και μη).
Με μία κίνηση – έκπληξη λοιπόν, ο κύριος Δένδιας εξαφάνισε το επικοινωνιακό τρικ που ετοίμαζαν για εντυπωσιασμό στα πλήθη που θα παρακολουθούσαν. Βλέπετε, εμείς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ο Έλληνας ΥΠΕΞ δε δικαιούται θέση δίπλα στο Σουλτάνο, καθώς δεν είναι ομόλογοι.
Και αν ένα τέτοιο τρικ πετύχαινε το στόχο του για δεύτερη φορά (και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα), θα υπήρχε κίνδυνος τέτοιοι συμβιβασμοί να θεωρούνται πλέον δεδομένοι από την Τουρκία έναντι όλων.
Σίγουρα κέρδισε τις εντυπώσεις, αφού κατάφερε να αναστατώσει και τον εμβρόντητο ομόλογό του, του οποίου ο εκνευρισμός ήταν προφανέστατος, αφού μέχρι πρότινος ήταν συνηθισμένος να κάνει κηρύγματα και να δίνει εμμέσως παραγγέλματα.
Σίγουρα ξεκαθάρισε τις ελληνικές θέσεις απέναντι στις απαιτήσεις της «μονίμως αδικημένης» αλλά και «τσαμπουκαλούς» Τουρκίας, στην καρδιά της χώρας. Κάτι που δεν έκανε κανείς άλλος για πολλά χρόνια. Και οι «καλοί γείτονές» μας πίστευαν ότι και εκείνος θα κρατούσε χαμηλούς τόνους, όπως οι πρώην υπουργοί μας.
Σίγουρα λοιπόν, κατάφερε να μας ξεκολλήσει σα χώρα από το φοβικό σύνδρομο που οδηγούσε πάντοτε σε κατευνασμό και στο δόγμα «μην ενοχλείτε το γείτονα που μας ενοχλεί».
Πρέπει όμως να σημειώσουμε εδώ ότι μας φάνηκε πολύ παράταιρο το γεγονός ότι ο κύριος Δένδιας υπογράμμισε τη φιλική του σχέση με τον κύριο Τσαβούσογλου αποκαλώντας τον «Μεβλούτ», σχεδόν χαϊδευτικά. Να ήταν άραγε μια κίνηση στο πλαίσιο της διπλωματίας; Να ξανασυστηθήκαμε;
Επίσης, προβληματιστήκαμε αρκετά επειδή μετά τη συνάντηση αυτή ξαναέχουμε παραβιάσεις του χώρου μας. Το «Μπαρμπαρός» κάνει και αυτό τις βολτούλες του. Το Τουρκικό λιμενικό έχει ήδη συνοδεύσει αρκετές λέμβους στα νησιά μας.
Και παρεμπιπτόντως, δεν ακούστηκε λέξη για τα Κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου μας. Πράγμα που περιμέναμε διακαώς να ακούσουμε ως απότοκο της -ηγετικής, τολμούμε να πούμε- εμφάνισης του κυρίου Δένδια. Σαν το πιο φαρμακερό καρφί στην καρδιά της κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αν επιτρέπονταν οι ερωτήσεις, και αν υπήρχε κάποιος δημοσιογράφος που πονά πραγματικά (και) για τη διχοτόμηση της Κύπρου εδώ και 47 χρόνια, θα έπρεπε να ρωτήσει -μεταξύ άλλων- τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών περί αυτής της θλιβερής και άκρως απαράδεκτης κατάστασης.
Αντίθετα, από τη μεριά των «πάντα αδικημένων και καλών γειτόνων» μας, ακούσαμε πράγματα καθόλου πρωτότυπα. Όπως «τουρκική μειονότητα» και «αποστρατικοποίηση των νησιών».
Εν κατακλείδι όμως, κανείς ο οποίος αισθάνεται Έλληνας, δεν μπορεί να ακυρώσει αυτή τη συνάντηση του κυρίου Δένδια. Που σημειωτέον, ήρθε με φόρα από τον «αέρα» που του έδωσαν οι επαφές που είχε στις άλλες χώρες του Αραβικού Κόσμου.
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Κατόπιν όλων αυτών, οι Τούρκοι μας θεωρούν αγενείς και απειλούν με αδυναμία λύσης των γνωστών και μη εξαιρετέων ζητημάτων.
Άραγε, μπορεί να μας σώσει αυτή η «αγένεια»;
Ο καθένας μας πάντως ξέρει ότι για να σε σεβαστεί ο απέναντι, πρέπει να σέβεσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.
