Ημέρες Καραντίνας, ημέρες Σαρακοστής. Ατυχώς συνώνυμα ή μήπως όχι;
Παγκόσμιος αναβρασμός, φόβος, ανησυχία, αμφιβολία για εμάς και τους αγαπημένους μας.
«Μένουμε Σπίτι» – «Είμαστε χώρια μαζί» – «Όλα θα πάνε καλά»
Καθένας από εμάς γίνεται ένας μικρός ήρωας μέσω του εγκλεισμού. «Διάσημοι» και «Επιφανείς» κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους, ενώ «Μικροί» κι «Ασήμαντοι» καλούνται να βγουν έξω να πολεμήσουν για εμάς.
Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.
Ο εγκλεισμός φέρνει φόβο, απόγνωση, απογοήτευση… Η ζωή μας σταματάει, πατάμε μια μεγάλη παύση και τώρα τι;
Μέσα σε λίγες ημέρες, σταματά ο θόρυβος, η φασαρία, η διάσπαση του ανθρώπου… Έρχεται η ησυχία. Καλούμαστε να ψαλιδίσουμε τις εγωκεντρικές επιθυμίες κι επιλογές μας, να αποκαταστήσουμε τη σχέση με τον εαυτό μας, το Θεό και τους ανθρώπους. Η ξαφνική εσωστρέφεια φαντάζει οδυνηρή και άλλοτε σωτήρια.
Οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας (μέχρι πριν λίγο) είναι γεμάτοι με βαριεστημάρα, κόπωση, ψυχαναγκασμό, κατάθλιψη, απογοήτευση μέχρι και με άρνηση ζωής. Ταυτόχρονα, όλα αυτά σπρώχνονται κάτω από ένα χαλί με άπειρες υποχρεώσεις και αγχώδεις καταστάσεις. Μέσα σε όλο αυτό ξεχνάμε το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας…
Εν μέσω υγειονομικής και μη Σαρακοστής, μέσα σε τέσσερις τοίχους, τώρα ζούμε με το φόβο του αγνώστου και του θανάτου και ταυτόχρονα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους ανθρώπους δίπλα μας.
Εσωστρέφεια με διαρκή απογοήτευση ή Ταπείνωση με πνευματική ανύψωση;
Επιλέγω το δεύτερο, γιατί αξίζει να περάσουμε την οδύνη του τοκετού για να γεννηθεί μια νέα αληθινή ζωή μέσα μας και αξίζει να βιώσουμε τη Σταύρωση για να βιώσουμε την Ανάσταση.
Μόνοι, αλλά και όλοι μαζί.
