Του Έρικ Γκούσταβσον (Erik Gustafsson)

Ανέκαθεν ήμουν υποστηρικτής των λεγομένων “ανοικτών συνόρων” και της μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης της μαζικής μετανάστευσης. Την υποστήριζα ενθέρμως, τόσο διαδικτυακά όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Συμμετείχα σε δημόσιους διαλόγους, διαβουλεύσεις, φόρα, συζητήσεις και λάμβανα μέρος σε διαδηλώσεις υπέρ τους. Κρατούσα ταμπέλες με συνθήματα και κατηγορούσα τους πάντες για ρατσισμό.

Μέχρι τον χειμώνα του 2020 όταν όλα αυτά άλλαξαν.

Αποκομμένος από την πραγματικότητα:

Σουηδός ο ίδιος, ζούσα σε μια σε μια αμιγώς σουηδική πόλη μιας αμιγώς σουηδικής περιοχής. Ήμουν πολύ μακριά από τις επιπτώσεις. Άκουγα και έβλεπα ειδήσεις για βιασμούς, δολοφονίες, τρομοκρατικές επιθέσεις και το γενικευμένο χάος αλλά αυτά έμοιαζαν σαν ένα κακό όνειρο το οποίο μπορούσα εύκολα μετά από λίγο να ξεχάσω. Δεν ήμουν αναγκασμένος να ζήσω βάσει των πεποιθήσεων μου ή να τις δω εφαρμοσμένες στην πραγματικότητα.

Αφέλεια:

Όπως πολλοί φιλελεύθεροι, έτσι και εγώ πίστευα πως όλοι είμαστε παιδιά της Γης και η γη δεν είναι κτήμα κανενός και καμίας συγκεκριμένης ομάδας. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως αυτό δεν ήταν κάτι που άπαντες συμμερίζονταν, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων και μεταναστών που αγαπούν τις χώρες τους και πολύ συχνά νιώθουν πατριώτες/εθνικιστές.

Πραγματικότητα:

Το 2020 κατάφερα να βρω μια δουλειά και αναγκάστηκα να μετακομίσω σε μια άλλη πόλη, διαφορετική από τη δική μου. Εκεί ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με όσα μέχρι εκείνη την στιγμή υποστήριζα και η πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου όπως την φανταζόμουν. Η νέα μου δουλειά μου έδωσε πρόσβαση σε πληροφορίες, στατιστικές και έγγραφες αναφορές με τις οποίες μέχρι και εκείνη τη στιγμή δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή.

Παρ’όλο που πίεζα τον εαυτό μου να μην το κάνει, άρχισα να παρατηρώ συγκεκριμένα μοτίβα στις αναφορές της αστυνομίας αλλά και ποιές κοινωνικές ομάδες κυριαρχούσαν στις δολοφονίες.

Έβλεπα θύματα, άκουγα τις εμπειρίες και τις καταθέσεις τους. Μέχρι που έγινα και εγώ ένα από αυτά τα θύματα, εξαιτίας των πεποιθήσεων μου. Με την απειλή ενός μαχαιριού με λήστεψαν, με γρονθοκόπησαν, με κλώτσησαν και με άφησαν στο κρύο.

Τα πάντα γύρω μου ήταν πολύ διαφορετικά από όπως τα φανταζόμουν. Έφτασα σε ένα σημείο κρίσεως της πίστης μου. Αποσύρθηκα από τα της πολιτικής, έπαψα να ασχολούμαι ενεργά με τα κοινωνικά δίκτυα αλλά και τις ακτιβιστικές ομάδες. Άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο καταστροφικά ήταν τα αφελή μου πιστεύω και πως τώρα κατέστρεφαν αυτή τη χώρα.

Ενοχή:

Ένας από τους κυρίους λόγους που υποστήριζα την ατελείωτη μετανάστευση, ήταν η ενοχή. Ένιωθα ένοχος που είχα μια καλή ζωή, που ένιωθα πως ζούσα σε μια καλή χώρα ενώ εκείνοι όχι. Ένοχος που είχα αυτό το “προνόμιο” ενώ ο κόσμος πάει κατά διαόλου εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, των τεράστιων ανισοτήτων και των τρομακτικών δεινών και ένιωθα πως δεν έκανα τίποτα για να βοηθήσω.

Ήθελα να πνίξω τις τύψεις μου διαμοιράζοντας την καλή μου ζωή συνεισφέροντας σε “καλούς σκοπούς” όπως η μετανάστευση. Αργότερα συνειδητοποίησα πως αυτή η καλή ζωή δεν ήταν δική μου, δεν την κέρδισα με την αξία μου αλλά μου την κληροδότησαν οι πρόγονοί μου με πάρα πολλή και σκληρή δουλειά.

Αν και κάποιοι άλλοι θα ήθελαν αυτήν την καλή ζωή, τότε θα πρέπει να την φτιάξουν οι ίδιοι στις δικές τους χώρες με πάρα πολλή και σκληρή δουλειά. Η Ευρώπη δεν μπορεί να φροντίζει όλον τον κόσμο και το μόνο που θα καταφέρουμε διατηρώντας τα “σύνορα-ανοικτά” είναι να μειώνουμε την ποιότητα της ζωής μας όσο σιγά-σιγά καταστρεφόμαστε.

Οι φιλελεύθεροι ζουν σε μια αυταπάτη και είναι πλήρως αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Τις πράξεις και τα πιστεύω τους καθοδηγούν παράλογες τύψεις και παιδιάστικα συναισθήματα χωρίς ουσία. Η Σουηδία στην οποία μεγάλωσα και η Σουηδία του σήμερα είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι. Εύχομαι να το συνειδητοποιήσουν και άλλοι αυτό.

• 
  Διαγραφή Σαμαρά
• 
  Θρίαμβος Τραμπ
• 
  Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους

Οι πολιτικοί και οι ελίτ υποστηρίζουν την μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη για τον ίδιο λόγο που το έκανα κι εγώ: βρίσκονται μακριά από τις επιπτώσεις και δεν τους αγγίζουν οι συνέπειες.

Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αρχίσουν να ψηφίζουν για εκείνους που νοιάζονται για τον καθημερινό Ευρωπαίο.

Το κείμενο προέρχεται από νήμα στο Twitter του Έρικ Γκούσταβσον το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ.