Όλη η Ελλάδα καίγεται, σχεδόν από το τέλος της άνοιξης. Φέτος, άρχισε νωρίτερα από κάθε άλλη φορά.
Κι όμως. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πιστή στο τυπικό της γιορτής του Ιουλίου για την αποκατάσταση του Πολιτεύματος, κάλεσε το σύνολο της πολιτικής και καλλιτεχνικής μας σκηνής στο Προεδρικό Μέγαρο. Αγνοώντας την πύρινη κόλαση γύρω της. Και την ψυχολογία των ανθρώπων που έχασαν για πάντα τους κόπους της δουλειάς τους. Κάποιοι μάλιστα όχι μόνο μία, αλλά δύο και τρεις φορές.
Και οι καλεσμένοι της ΠτΔ – φυσικά- δέχτηκαν. Με χαρά. Γιατί δεν αφήνουν ποτέ μια πρόσκληση για mingling και ψιλή κουβέντα να πέσει κάτω.
Για ποιά Δημοκρατία μιλάμε όμως; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει το νόημα της λέξης; Μήπως την έχουμε κακοποιήσει; Μήπως συνεχίζουμε να την κακοποιούμε κατά το προσωπικό δοκούν του καθενός;
Είναι άραγε Δημοκρατία το να επαινείς και να καλείς στο Προεδρικό Μέγαρο -μεταξύ άλλων- κάθε λογής σκούρο μέτριο μαθητή, επειδή είτε έτυχε να γεννηθεί εδώ, είτε έτυχε να φτάσει εδώ με βάρκα, και οι γονείς του να δουλεύουν σε Μ.Κ.Ο (που -σημειωτέον- οι Μ.Κ.Ο δεν αποδίδουν φόρους στο κράτος);
Είναι άραγε Δημοκρατία το να μην καλείς στο Προεδρικό Μέγαρο την Ελίνα, που πέτυχε το απόλυτο 10 στο τμήμα της στο Α.Π.Θ.; Ή το Γιώργο που πρώτευσε στις Πανελλήνιες μέσα από τις θυσίες που έκανε με το να μην τρώει για να φροντίσει τον αδερφό του; Την πολύτεκνη Αλεξάνδρα; Ή όποιον άλλον Έλληνα και Ελληνίδα έκανε κάποιον παρόμοιο άθλο;
Είναι δυνατόν να λέμε ότι έχουμε Δημοκρατία, και να μην καλούνται στο Προεδρικό Μέγαρο για τη γιορτή της αποκατάστασης του Πολιτεύματος άνθρωποι που πολέμησαν για την Πατρίδα, όπως ο σύλλογος βετεράνων του πολέμου στην Κύπρο ;
Αυτοί δεν αξίζουν μια αναγνώριση έστω στα χαρτιά, ή ένα πιάτο από τον πλούσιο μπουφέ σας, κυρία Σακελλαροπούλου;
Μάλλον όμως μας έχετε δώσει να καταλάβουμε για ποιά Δημοκρατία μιλάμε. Για μια Δημοκρατία, που οι «άριστοι» προσέρχονται στο Προεδρικό Μέγαρο με το dress code της αρεσκείας τους. Και όπως σηκώθηκαν από την παραλία. Με τη βερμούδα και τη σαγιονάρα.
Ή με τα μπούτια έξω, λες και έχουν έρθει από πρόβα σε σκυλάδικο στο 3ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας.
Κι άντε, πες, εντάξει ο κυριούλης. Ήταν μέλος της ορχήστρας που έπαιξε μουσική. Ζεσταινόταν και δεν μπορούσε να οδηγήσει με το κοστούμι μέχρι εκεί. Θα ίδρωνε, και μετά θα ήταν δύσκολο να ζητήσει να κάνει ένα μπάνιο στα ενδότερα διαμερίσματα της Προέδρου. Αφήστε που το κουστούμι θα γινόταν μέσ’ στην τσαλάκα. Και πώς θα εμφανιζόταν μετά για να παίξει μουσική; Δεν ξέρουμε και αν θα μπορούσε να τον εξυπηρετήσει ο σύντροφος της κυρίας Προέδρου με τα δικά του ρούχα. Να του δανείσει ένα άλλο κουστούμι, ας πούμε. Φοράνε άραγε το ίδιο νούμερο;
Η κυρία, όμως; Που κατέβηκε κουνιστή και λυγιστή τα σκαλιά της εισόδου, κρεμασμένη στο μπράτσο του συνοδού της, με το πιο κοντό σορτσάκι που θα μπορούσε να είχε φορέσει αν την καλούσε σπίτι του ο «έτσι» της, αναδεικνύοντας τα -όχι και τόσο λεπτά- μπούτια της;
[Να μου πείτε, βέβαια, ότι μπορεί αυτός που τη συνόδευε να είναι ο «έτσι» της. Και να χαίρεται που η σύντροφός του επιδεικνύει κατ’ αυτόν τον τρόπο τα πόδια της. Ανεξάρτητα από το event που βρέθηκαν.
Και ίσως γι’ αυτό και να θεώρησε σεξιστικά τα σχόλια που γράφτηκαν για το ντύσιμό της].
Τί να πει κανείς για το βίτσιο του αλλουνού. Και την υποταγή σε αυτό, της αλληνής.
Μετά βέβαια, μάθαμε ότι ο σύντροφος της κυρίας είναι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και η ίδια η κυρία είναι σκηνοθέτις. Και μάλιστα βραβευμένη πολύ πρόσφατα στις Κάννες. Με μια ταινία μικρού μήκους στην οποία πρωταγωνίστησε ο Γιώργος Μαζωνάκης.
Και ασφαλώς, αυτό που έγινε ολοφάνερο ήταν η προτίμηση της κυρίας στο πηγαδάκι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Έτσι, η κυρία Εύη Καλογηροπούλου τίθεται αυτομάτως στο απυρόβλητο. Και έχει και απαιτήσεις που είναι απαραίτητο να καλυφθούν, καθώς δεν ήθελε να δει μπροστά της τον Υπουργό Υγείας. Έναν Υπουργό της πρώτης γραμμής, του οποίου η παρουσία είναι επιβεβλημένη σε μία τέτοια γιορτή.
Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η κυρία Έλενα Ακρίτα -ως ομοϊδεάτις της- δεν σχολίασε καθόλου την εικόνα της κυρίας Καλογηροπούλου. Μάλλον έκανε πως δεν την είδε.
Αντιθέτως, σχολίασε αρνητικά την εμφάνιση της κυρίας Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου, η οποία είναι μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, στην ομάδα του κυβερνώντος κόμματος.
Η κυρία Ακρίτα λοιπόν, που δε δέχεται σεξιστικά σχόλια για ανθρώπους που συμπαθεί, ρίχνει το δηλητήριό της στην πολιτική της αντίπαλο, λέγοντας ότι είναι ντυμένη σαν τραγουδιάρα. Ή σαν την Τζούλια Ρόμπερτς στο “Pretty Woman”.
[Μπηχτές που υπονοούν και το επάγγελμα της Ρόμπερτς στην εν λόγω ταινία, ελέγχονται ως ανακριβείς φήμες].
Αυτή είναι η Δημοκρατία, λοιπόν;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Και σ’ αυτή τη Δημοκρατία, εμείς οι Έλληνες που είμαστε Έλληνες με μια γραμμή αίματος που απλώνεται πολύ πίσω στο παρελθόν, χωράμε; Ή σιγά – σιγά παραγκωνιζόμαστε;
Το πιθανότερο είναι εμείς να παραγκωνιζόμαστε. Για να δώσουμε τη θέση μας στους “πολύχρωμους “ Νεοέλληνες. Που αδιαφορούν για τα πάντα που θυμίζουν Ελλάδα. Και που αν είμαστε τυχεροί, δε θα πάμε από αποκεφαλισμό, βιασμό ή μαχαίρωμα.
Δυστυχώς, δεν είναι όλοι Antetokoun–bros, Σαϊντού Καμαρά, ή Κουρός Μπαϊγκί.
Σίγουρα λοιπόν, γι’ αυτό λείπει η Σημαία από το γραφείο της κυρίας Σακελλαροπούλου.
