[Το παρόν ΣΑΤΙΡΙΚΟ κείμενο εμπίπτει στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα και γεγονότα είναι συμπτωματική.]
Παίρνει να βραδιάζει λοιπόν, κι εγώ γυρνώ από τη βόλτα μου. Όχι, δεν περπατάω για να χάσω βάρος. Άλλωστε, η Δανάη Μπάρκα απενοχοποίησε τα περιττά κιλά και νιώθω πολύ χαρούμενη με αυτά. Αφού εκείνη μπορεί να είναι τόσο όμορφη και θελκτική, μπορώ κι εγώ!
Περπατάω απλώς επειδή έχω αυτή τη δυνατότητα. Για όσο την έχω ακόμα, χωρίς να με ενοχλούν Ρομά, που θέλουν να κλέψουν τα κοσμήματα που φοράω. Faux ή αληθινά δεν έχει σημασία. Μέταλλο να είναι για να μπορούν να το λιώσουν και να το αξιοποιήσουν όπως εκείνοι θέλουν, για να ζήσουν τα 6-7 παιδιά τους.
Ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου να τους σταματήσω αν με ακινητοποιούσαν. Δε θα ήταν πρέπον. Διακινδυνεύουν τη ζωή τους κάθε μέρα. Παίζει να μη γυρίσουν στο σπίτι τους. Παίζει να τους φάει το μαύρο χώμα… Ντροπή μου να τους κάνω δύσκολη τη ζωή…
Από την άλλη μεριά, δυνάμει κακοποιοί που τους χρωστάω την περιουσία μου, είναι οι Αφροασιάτες. Πακιστανοί, και λοιποί μουσουλμάνοι Τζιχάντ, που θέλουν τη γυναίκα αφιερωμένη στα 25 παιδιά που έχει γεννήσει και μεγαλώνει μαζί με τις άλλες 4 συζύγους τους. Κι όταν βγαίνει στο δρόμο για να ψωνίσει για το σπίτι και το νοικοκυριό, πρέπει να είναι ασφυκτικά ντυμένη με κάτι που θυμίζει πολύ σακούλα σκουπιδιών. Όσες δεν είναι ντυμένες έτσι, είναι άπιστες και διακινδυνεύουν την ασφάλεια του κορμιού τους, ή ακόμα και τη ζωή τους.
Αχ, τρέλλα θα μου πήγαινε μια σακούλα σκουπιδιών, τώρα που το σκέφτομαι. Θα γίνει παγκόσμιο fashion trend στο Instagram και στο Tik Tok … Για όσο υπάρχει ακόμα Instagram και Tik Tok και δεν πέσουν. Ή δεν κλειδωθούν για πάντα.
Θα πάω κάποιο απόγευμα να επισκεφθώ τις γυναίκες του Πακιστανού απέναντι. Και θα τους λέω ιστορίες από κάποιες «my body, my choice» που κάποτε είχαν το θάρρος να υπεραμύνονται των εκτρώσεων. Υπέροχα θα περάσουμε. Και θα γελάσουμε…
Ναι, μου αρέσει να ζω επικίνδυνα και να φτάνω τον εαυτό μου και τους άλλους στα όριά τους… Θα φάω καμιά ξανάστροφη καμιά μέρα από κάποιον σατράπη σύζυγό τους. Αλλά, αφού είναι στην κουλτούρα τους, δε δικαιούμαι δια να ομιλώ… Αφήστε, δε, που είναι καλούληδες, μωρέ. Σαν αυτούς που βλέπουμε στα έργα του ΣΚΑΪ. Δε θέλουν να προκαλούνται μόνο.
Αλλά εντάξει, δεν πρέπει να ανησυχώ τόσο για μένα, όσο για τους συνανθρώπους μου, που κινδυνεύουν σ’ αυτή την αφιλόξενη πόλη.
Μα είναι δυνατόν; Να μην τους αφήνουμε να κλέψουν με την ησυχία τους; Να μην τους αφήνουμε να μας σκοτώσουν; Να μην καταλαβαίνουμε το δικαίωμά τους να μας βιάσουν; Ή να μείνουν τζάμπα στα σπίτια μας και να μας τα καταστρέψουν;
Για όνομα του Θεού, δηλαδή…
Ή μήπως να πω: Για όνομα του Αλλάχ;
Βέβαια, αγάπες μου. Δυστυχώς, δεν έχουμε ανεξιθρησκεία πια. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να δείξω πόσο σέβομαι τη θρησκεία που τείνει να επικρατήσει στη χώρα. Αλλά περισσότερο, τα ήθη και τα έθιμα του… Μπολιτιζμού. Μας.
Ναι. Μας. Αφού μας ενσωμάτωσαν. Μας αφομοίωσαν…
Επίσης, εννοείται πως πρέπει να δείξω τις γνώσεις μου στα Τουρκικά και να πείσω τον εαυτό μου ότι πρόκειται για μία φιλική γλώσσα από μια φιλικότατη χώρα. Που δε μας επιβουλεύεται καθόλου.
Εξάλλου, όταν γυρίσω σπίτι, θα μου κρατήσει συντροφιά ο ΣΚΑΪ με τις τουρκικές παραγωγές του. Περιμένω τον «Άπιστο» και τον «Γλυκάνισο» κάθε μέρα πώς και πώς. Δείχνουν πολύ παραστατικά την όμορφη ζωή που θα ζήσουμε όταν θα βρούμε για ταίρι μας έναν γλυκό, όμορφο και περιποιητικό καφετούλη-αλλοφυλούλη, από αυτούς που οι καλοί μας γείτονες γέμισαν τη χώρα. Με τη βοήθεια της Κυβέρνησής μας, φυσικά.
[Στον “Γλυκάνισο” παίζει αντίστροφα, με αλλοφυλούλα που ερωτεύεται Ελληνάκο, αλλά εγώ πρέπει να ψάξω (ακόμα τουλάχιστον) για πατριαρχικό αλλοφυλούλη. Να μπω σε κανένα χαρέμι. Καταλάβατε; Άλλωστε, έφυγαν τα παλιά τα χρόνια, που όταν γουστάραμε γλωσσοφιλιόμασταν με γυναίκες. Τώρα κόπηκαν αυτά. Δε ρισκάρουμε να χάσουμε το κεφάλι μας…]
Είναι κρίμα, βέβαια που στα γειτονικά διαμερίσματα γυναίκες ξυλοκοπούνται από τους αλλοδαπούς συντρόφους τους. Πάω στοίχημα ότι αν είχαν παιδιά, θα τα έπνιγαν. Για εκδίκηση προς αυτές.
Πού να βρεις πατριαρχικό Έλληνα… Έχουν φύγει όλοι. Είτε έχουν φύγει στο εξωτερικό, είτε έχουν κρυφτεί στα βουνά. Μέσα στα δάση. Σαν τους αντάρτες.
Τί να κάνουμε…
Καθώς ξεκλειδώνω την εξώπορτα με χίλια κλειδιά στα χίλια λουκέτα για να μην έχω καμιά απρόσκλητη επίσκεψη, προσπαθώ να θυμηθώ αν στο ψυγείο έχω πραγματάκια για να φτιάξω κάτι να φάω. Χμμ..
Έχω…
Leftovers από pizza με ανανά. Μόνο ανανά. Μιλάμε για λιχουδιά, όχι αστεία.
Και άλλες επιλογές βέβαια. Μπανάνες, vegan ρεβυθοκεφτέδες, γάλα μπιζελιού, μια ντομάτα κομμένη σε κυβάκια…
Note to self: Πρέπει αύριο να πάω για ψώνια.
Έχω το σώμα της Δανάης Μπάρκα, το είπαμε. Μπορεί να έχω ασπαστεί το βιγκανισμό, όπως όλες σχεδόν οι influencers που ακολουθώ πιστά, αλλά αντί να είμαι πετσί και κόκκαλο από την πείνα ταράζω κάθε μέρα τα γλυκά. Τί να κάνω… Πρέπει να συντηρήσω αυτό το καλλίγραμμο και τόσο προνομιακό κορμί 147 κιλών που μου δόθηκε… Ποιά είμαι εγώ που δε θα νιώθω ζωντανή και ενδυναμωμένη μέσα σ’ αυτό!
Μετά, θα κάνω ένα μπάνιο με κρύο νερό. Μπορεί να βάλω και παγάκια μέσα στην μπανιέρα, δεν ξέρω. Τί, καλύτερος είναι ο Τσιτσιπάς από μένα που κάνει παγοθεραπείες; Τέρμα τα ζεστά ντους. Δε θα φταίω εγώ αν επιταχυνθεί η κλιματική αλλαγή!
Κι όταν θα πάω να κοιμηθώ, θα με νανουρίσουν οι φωνές της συντρόφισσας που απαιτεί να κάνει personal training -έτσι το λέμε τώρα- με τον κούκλο γυμναστή του κάτω ορόφου, που κυκλοφορεί ημίγυμνος (και καμιά φορά μόνο με το μπουρνούζι του) στο μπαλκόνι του. Όταν, ασφαλώς λείπουν από τα γειτονικά διαμερίσματα. Μη φωνάξουν και την Αστυνομία…
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Κρίμα γι’ αυτήν όμως, που δεν εννοεί να καταλάβει ότι αυτός αρέσκεται στα αγοράκια και περιμένει κάθε μέρα ποτέ τον Αλί, πότε τον Μεχμέτ και πότε τον Αμπντούλ. Φταίει, βέβαια και το γεγονός ότι όλα γίνονται συγκεκαλυμμένα. Για να μη σκανδαλιστούν οι γύρω και θελήσουν να τον λυντσάρουν…
Ο κακομοίρης ο σύζυγός της, ενώ τα ξέρει όλα, δεν τολμά να της πει τίποτα.
Έτσι είναι… Γιατί να μιλήσει; Και τί να πει που να μη θεωρηθεί ζήλια για τον καλλονό γυμναστή;
Αχ… Έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να γίνουμε Ευρώπη…
Καληνύχτα.
Γι’ αύριο.
