… κι επειδή δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου, θέλουν ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ να ζήσετε τη δική τους. Είτε σου αρέσει αυτή η προοπτική, είτε όχι.
Το τραγούδι είναι απόλυτα περιγραφικό. Έτσι μάθαμε στην εφηβεία μας ότι υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλικότητα από τη δική μας. Κι όταν ήρθε η ώρα να γίνουν πιο κοντινοί μας, συνάδελφοί μας, φίλοι μας, ακόμα και τους συγγενείς μας, τους αντιμετωπίσαμε με καλοσύνη και ενσυναίσθηση. Κι ας μην ξέραμε τότε τι σημαίνει η λέξη.
Και αυτοί όμως, ήταν πολύ ευγενικοί στον τρόπο που μας το αποκάλυψαν. Δεν ήθελαν να μας τραυματίσουν. Δεν ήθελαν να πουν λεπτομέρειες που ίσως μας σοκάρουν. Απλά, ήθελαν να κάνουν γνωστό ότι νιώθουν έλξη για τους εκπροσώπους του ίδιου φύλου. Τίποτε άλλο. Τελεία.
Γι’ αυτό το λόγο και μόνο, μας ξενίζουν τα gay prides. Δε θεωρούμε απαραίτητο να αισθάνεται κανείς περήφανος για τη σεξουαλικότητά του. Ούτε για τη φύση του.
Μας ξενίζουν και οι ημέρες που τονίζουν αυτήν την ιδιαιτερότητα. Και οι εβδομάδες. Που τείνουν σιγά – σιγά να γίνουν μήνες “ορατότητας και υπερηφάνειας”. Όπως και να το κάνουμε, το κάθε τί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικό κατά τη δική τους κρίση, δε χρειάζεται ιδιαίτερες ημέρες, σα να του γίνεται μνημόσυνο.
Όμως, οι καιροί άλλαξαν. Οι ομοφυλόφιλοι και οι αμφιφυλόφιλοι έγιναν όλο και περισσότερο εξωστρεφείς, διεκδικώντας όλο και περισσότερη προσοχή από τους ετεροφυλόφιλους. Δε θεωρούμε καθόλου τυχαίο που όλο και περισσότερα gay αγόρια ποθούν τους straight φίλους τους. Και σε μια κρίση ζήλειας, ομολογούν πώς θα ήθελαν να τους φέρουν στο “σωστό δρόμο”.
Μισό-αστεία, μισό-σοβαρά λοιπόν, οι γυναίκες στις παρέες μας λέμε ότι δε φοβόμαστε τόσο πολύ τις άλλες γυναίκες πια, αλλά τους gay άντρες. Γιατί η λύσσα τους για έναν όμορφο άντρα που έχει δίπλα του μια γυναίκα και όχι τους ίδιους, τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολύ μεγάλη.
Τόση, που βάζουν τα μεγάλα μέσα. Ντύνονται γυναίκες. Χωρίς να έχει ανοίξει το Τριώδιο. Ευελπιστώντας να τους σαγηνεύσουν έστω με την ψεύτικη γυναικεία φιγούρα τους.
Ένα μικρό ποσοστό τα καταφέρνει. Και το κοντράστ συναισθημάτων ανάμεσα στα δάκρυα της γυναίκας που χάνει τον άντρα της, τον οποίον νόμιζε ότι ήξερε καλά, και στον gay φίλο του που τον κέρδισε – έστω και με γυναικεία φιγούρα – είναι μεγάλο. Όπως και η απόσταση ανάμεσα στη λύπη του χωρισμού και τη χαρά της απόκτησης του “αντικειμένου του πόθου”.
Κι έτσι λοιπόν, μάθαμε χωρίς να το ζητήσουμε, τον μύχιο πόθο τον gay αντρών. Και μάλιστα, αυτών που ντύνονται γυναίκες και ονομάζονται dragqueens (όπου “drag” είναι το ακρωνύμιο της φράσης “dressed as girls”,δηλαδή “ντυμένοι σαν κορίτσια”).
Και πιστέψτε μας, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα σε ό, τι αφορά τη σεξουαλικότητα δύο ενήλικων αντρών. Αλλά μας πιάνει ένα σύγκρυο όταν βλέπουμε τις drag queens να πλησιάζουν ανήλικα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς με δήθεν αθώο σκοπό, όπως το να τους διαβάσουν ένα παραμύθι για την “απαράμιλλη” ομορφιά της διαφορετικότητας.
Άλλωστε, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι όσο πιο αθώα είναι τα παιδιά, τόσο περισσότερο απορροφούν μηνύματα. Ακόμα και υποσυνείδητα. Που προφανώς είναι και ο στόχος, αφού τα ίδια είναι “tabula raza” (έκφραση της dragqueen που θα μας απασχολήσει στη συγκεκριμένη υπόθεση. )
Είναι όμως κάτι που μας κάνει εντύπωση στην υπόθεση της drag queen Rawbee Candles που διάβασε το συγκεκριμένο παραμύθι σε (λίγα ευτυχώς) παιδάκια προσχολικής ηλικίας κάπου στη Θεσσαλονίκη – παρουσία του συγγραφέα. Εκτός του ότι υπήρξαν γονείς που άφησαν τα ανήλικα παιδιά τους να εκτεθούν σε τέτοια ασχήμια, εσωτερική και εξωτερική, είναι και το ότι οι υπέρμαχοι αυτού του δρώμενου είναι πεπεισμένοι ότι το παραμύθι έχει πραγματικά σκοπό να διδάξει τη διαφορετικότητα στα παιδάκια.
Αδιαφορούν παντελώς για το ότι η ίδια η drag queen έχει δηλώσει σε βίντεο ότι παραλίγο να μπει στη φυλακή για αποπλάνηση ανηλίκου αγοριού. Φτάνουν στο σημείο να ισχυριστούν ότι “δεν είναι σίγουρο ότι μπήκε φυλακή.”. Χαίρω πολύ, και ο ίδιος παραδέχεται ότι παραλίγο να μπει στη φυλακή γι’ αυτή την ειδεχθή πράξη. Απεκδυόμενος πια την drag queen περσόνα του στο εν λόγω βίντεο.
Όταν στην αρχή είδαμε το βίντεο αυτό, απορήσαμε. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να ομολογεί ένα παραλίγο έγκλημα εις βάρος ενός 15χρονου αγοριού από τη μια, και από την άλλη να ψέγει όλους όσοι διαφωνούν με το παραλίγο έγκλημα αυτό, λέγοντας ότι αυτοί δεν πρέπει να κάνουν παιδιά ως μαυρόψυχοι που είναι, και ότι αυτός έχει μέσα στην ψυχή του φως.
Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε πολύ εύκολα να χαρεί με αυτή τη δήλωση. Το ότι δηλαδή οι μαυρόψυχοι straight και γενικά όσοι αντιδρούν στο δρώμενο αυτό δε θα έπρεπε να κάνουν παιδιά. Μ’ αυτό τον τρόπο, θα μειωθεί το target group στο οποίο στοχεύει. Και οι γειτονιές θα γεμίσουν παιδάκια πολύ πιο αποφασισμένα να εξαλείψουν την παραμικρή διαφορετικότητα, αφού το Ισλάμ έχει μηδενική ανοχή στο ο, τιδήποτε διαφορετικό. Δεν ξέρουμε αν ο «γλυκός» και «αθώος» μας drag queen είναι έτοιμος να πέσει από κάποια ταράτσα. Ή να διαπραγματευτεί για τη ζωή του, αλλάζοντας θρήσκευμα. Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπαν, αλλά στο Ισλάμ ανεξιθρησκείες και αθρησκείες δεν πιάνουν. Δε φτουράνε, για να σας το κάνω πιο λιανά.
[Το αρσενικό γένος για τον εαυτό του, το χρησιμοποίησε παραπάνω ο ίδιος.] .
Μετά, βέβαια, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον ισχυρισμό όσων είναι εντάξει με αυτήν την κατάσταση, αφού η προηγούμενη κυβέρνηση είχε κατεβάσει το όριο της συναινετικής σεξουαλικής συνεύρεσης με ανήλικο στα 15 έτη.
Κάποιος άλλος κακεντρεχής θα μπορούσε, ασφαλώς να ισχυριστεί ότι και τα ασυνόδευτα που φιλοξενούσε στο σπίτι του ο Λιγνάδης είχαν συμπληρώσει τα 15 έτη. Οπότε, ό, τι έγινε, έγινε συναινετικά. Ανάμεσα σε συνειδητοποιημένα άτομα. Αλλά είπαμε, αυτό το κάνουν οι κακεντρεχείς. Γιατί ο Λιγνάδης είναι βιαστής, αφού φυσικά είναι απέναντι στον “προοδευτισμό” και την “ανεκτικότητα”, και ταιριάζει περισσότερο στο προφίλ του “κακού δεξιού”.
Για τον “γλυκούλη” Rawbee Candles όμως, σφυρίζουμε αδιάφορα, αφού… η αγάπη δεν έχει ούτε φύλο, αλλά ούτε και ηλικία. Είναι μόνο φως. Κι εμείς, που όταν ακούμε αυτά τα τσιτάτα, θέλουμε να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας και να ρίξουμε την ύπαρξή του στο πιο βαθύ κι ανήλιαγο μπουντρούμι για τα επόμενα 100 χρόνια, πρέπει να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες στα αίσχη του… Αλλιώς είναι ως μη γενόμενα.
Οι υπέρμαχοι αυτού του δρώμενου επίσης, κάνουν τα στραβά μάτια στο ότι ο συγγραφέας του παραμυθιού πιάστηκε από άλλη κάμερα κινητού να βιντεοσκοπεί τα παιδάκια σαν ξελιγωμένος. Και δεν μπορούμε να υπογραμμίσουμε αρκετά το γεγονός ότι στο βίντεο που κυκλοφορεί ευρέως με αυτόν, οι μορφασμοί και οι συσπάσεις του προσώπου του βιντεοσκοπώντας τα παιδάκια, προδίδουν ερωτική ικανοποίηση.
Γιατί άραγε πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας παραμύθια για τη διαφορετικότητα, ρισκάροντας τη σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα;
Ή γιαγιά, η μαμά ή η θεία και κάποια ξαδέρφη της οικογένειας, δεν μπορούν να τους μάθουν τη διαφορετικότητα με έναν πιο σοβαρό και γλυκό τρόπο, μέσα από τις δικές τους διηγήσεις; Ή μήπως κάποιοι άλλοι φοβούνται ότι τα παιδάκια δε θα είναι τόσο ευεπηρέαστα σε περίεργες ιδέες και ορέξεις, αφού τα αναλάβουν οι πραγματικές και παραδοσιακές γυναίκες της οικογένειας;
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να ομολογήσουμε ότι εκτός από τις δηλώσεις της Αφροδίτης Λατινοπούλου για το επίμαχο θέμα, αναθαρρήσαμε όταν ακούσαμε και τις δηλώσεις της Κατερίνας Λάσπα, πρώην σταρ της πρωινής τηλεόρασης και νυν τομεάρχη Εθελοντισμού του ΠΑΣΟΚ.
Είπε το αυτονόητο. Αυτό που πιστεύει και που θα έλεγε ο κάθε λογικός άνθρωπος. Ότι είναι ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο να περνάνε στα παιδιά τέτοια υποσυνείδητα μηνύματα και με τέτοιους τρόπους.
Δυστυχώς όμως, οι αρνητικές αντιδράσεις επισκίασαν τις θετικές. Όπως γίνεται σχεδόν πάντα. Και δε βρέθηκε σχεδόν κανείς από το τρέχον πολιτικό σκηνικό για να την υποστηρίξει, αφήνοντάς την έτσι έρμαιο στα νύχια του κάθε δικαιωματιστή να την λοιδωρεί μέσα από την social χωματερή που έχει συνηθίσει ο ίδιος να ζει, ανεβάζοντας φωτογραφίες της που είναι από τις λιγότερο κολακευτικές της.
Της ευχόμαστε δύναμη, και να μην εκπέσει ποτέ από τις πεποιθήσεις της.
Φτάσαμε στο σημείο λοιπόν που η απόλυτα λογική σκέψη προκαλεί τριγμούς σε κάθε έναν που δέχεται ως φυσιολογικό το αφύσικο. Πασπαλίζοντάς το με glitter και άχνη ζάχαρη, για να κρυφτεί η διεστραμμένη «φύση» του.
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Εξάλλου, η καμήλα, πάντα των άλλων την καμπούρα κοιτάζει. Ποτέ τη δική της.
Ίσως κάποιοι πουν το κλασσικό: ότι είμαστε προκατειλημμένοι και ότι ακόμη κι αν έγιναν αυτά για τα οποία είμαστε λάβροι και προβληματισμένοι, δεν είναι όλοι έτσι και δεν θα έπρεπε να σπιλώνονται συλλήβδην καλλιτέχνες αυτής της συγκεκριμένης τέχνης.
Τί να σας πω… Κάντε έναν κόπο και βρείτε τους καλούς. Αυτούς που πραγματικά σας βγάζουν ασπροπρόσωπους.
Αν όμως δεν τους βρείτε, και καταστραφούν αθώες ψυχούλες για ένα καπρίτσιο ενηλίκων, δε θα έχετε κανένα δικαίωμα να πείτε ότι δεν ξέρατε.
Εμείς δώσαμε άλλη μια μάχη.
