Τσουνάμι αρνητικών σχολίων εξαπλώθηκε στο ελληνικό διαδίκτυο με αφορμή τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Προφανώς πολιτικοί άνδρες που κυβέρνησαν την Ελλάδα για χρόνια θα έχουν και εχθρούς, όμως ο μεγεθυντικός φακός του Twitter και του Facebook, που πλέον δίνουν μια αίσθηση ισηγορίας και δικαίωμα λόγου σε οποιονδήποτε μέσω του κινητού του, έδειξαν ότι η πλάστιγγα δεν γέρνει υπέρ του εκλιπόντος, αν και ο λαός μας θεωρεί ότι «ο νεκρός δεδικαίωται».
Με έβαλε σε σκέψεις αυτή η μαζική έκρηξη οργής. Πού ακριβώς επικεντρώθηκε το πλήθος όταν εξέφρασε την συνισταμένη δυσμενή άποψή του; Όλα τα θετικά σημεία της πορείας του πρώην πρωθυπουργού, όπως η αντιστασιακή του δράση κατά της Χούντας, η ένταξη της Ελλάδος στο Ευρωζώνη, της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, τα μεγάλα έργα σαν το Ρίο-Αντίριο, εξανεμίστηκαν μπροστά σε δύο κομβικά σημεία της καριέρας του: η ταπεινωτική ήττα της Ελλάδας στο περιστατικό των Ιμίων και η ανικανότητα της κυβέρνησής του να εκριζώσει παθογένειες και συμπεριφορές διαφθοράς.
Σχετικά με τα Ίμια, οι πολιτικοί τότε μας παραδέχθηκαν ότι υπαναχώρησαν ταπεινωτικά, βάζοντας τα θεμέλια για μια άκρως επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας τα επόμενα 30 έτη λόγω της δειλίας που επιδείξαμε, επειδή «δεν ήθελαν να χυθεί ελληνικό αίμα για μια βραχονησίδα». Ακολούθησαν στον πόντο τις επιταγές ξένων δυνάμεων -μάλιστα τους ευχαριστήσαμε και από βήματος Βουλής μετά το συμβάν-, αγνοώντας προκλητικά το κοινό περί δικαίου αίσθημα κατόπιν δεκαετιών τραμπουκισμού από τους ανατολίτες γείτονές μας. Υπήρξε καταφανές ότι διεκδικούσαμε μια δικαίωση, μια μάχη για τα ιερά μας, με όποιο τίμημα.
Μου θύμισε στο ρου της μετέπειτα Ιστορίας, την υποτακτική προς τις ΗΠΑ και την ΕΕ συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ενέδωσε στην συνθήκη των Πρεσπών απέναντι στη λαϊκή βούληση, την πρόσφατη επιμονή της Νέας Δημοκρατίας για τη μεταβολή του θεσμού του γάμου ενάντια στα χρηστά μας ήθη, την υποταγή του Γιώργου Παπανδρέου στο ΔΝΤ και αμέσως μετά το άδειασμα επικών διαστάσεων που μας επιφύλασσε τότε η ΕΕ.
Όμως το έθνος μας έδειξε ότι δεν θυμάται ως μεγαλειώδεις και πατέρες του λαού μας τους ηγέτες που είναι απλά διαχειριστές, υπάλληλοι ξένων συμφερόντων. Θυμόμαστε με χρυσά γράμματα τους ηγέτες όπως τον Καποδίστρια, τον Γρίβα, τον Ιωάννη Μεταξά που έθεσαν ολόψυχα τον εαυτό τους στην βούληση του έθνους μας, και μας οδήγησαν σε μεγαλεία.
