Γράφει ο: Πειρατικός Ρωμιός από την Ελληνική Λογική
Εδώ και εννιά μήνες περίπου βλέπουμε να συμβαίνει αυτό που παρατηρούσαμε και προβλέπαμε από τότε που έφυγε η προηγούμενη κυβέρνηση και η παρούσα άρχισε να δείχνει την πολιτική της κατεύθυνση. Δηλαδή να ισχυροποιείται μαζεύοντας τα κυρίαρχα κοινωνικά ρεύματα της χώρας, με την Αριστερά να στέκεται έρμαια και ανήμπορη να εκπροσωπήσει τον οποιονδήποτε και να θεμελιώσει ένα συμπαγές αφήγημα για την επόμενη μέρα. Ως εκ τούτου, εδώ και καιρό ουσιαστικά δεν υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα. Τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό θα αποπειραθώ να εξηγήσω παρακάτω.
Πριν συνεχίσουμε με τα εν Ελλάδι, πρέπει να εξηγήσουμε συνοπτικά το πολιτικό σκηνικό όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στη Δύση. Οι δύο κύριοι αντίπαλοι πολιτικοί πόλοι είναι οι φιλελέφτ -σοσιαλδημοκράτες – παγκοσμιοποιητές και από την άλλη οι αντιπαγκοσμιοποιητές – συντηρητικοί. Πέρα από το οικονομικό πεδίο, οι δύο αυτοί πόλοι εκφράζουν αντιστοίχως τον δικαιωματισμό και την πολιτική ορθότητα οι μεν και τη συντηρητική κοινωνική συγκρότηση οι δε. Τα παραπάνω δεν είναι απόλυτα αλλά ας τα κρατήσουμε για να κατανοήσουμε καλύτερα τα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας.
Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν έχει καταφέρει να ισορροπήσει στο ενδιάμεσο αυτών των κυρίαρχων ρευμάτων και να απορροφήσει όλα τα κοινωνικοπολιτικά ρεύματα της εποχής. Ελλείψει άλλου σοβαρού κόμματος είναι κατά κάποιον τρόπο παγκοσμιοποιητική και δικαιωματιστική (έχοντας ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες των “προοδευτικών” μηδενιστών, από το κατέβασμα των αφισών για τις εκτρώσεις και την αποδοχή κάθε δικαιωματιστικού ακτιβισμού, μέχρι τη μη επαναφορά της βλασφημίας και το ολικό κλείσιμο των Εκκλησιών) και ταυτόχρονα καταφέρνει να διατηρεί με κάποια πυροτεχνήματα κατά καιρούς (θρησκευτικός όρκος, Έβρος, εκκενώσεις καταλήψεων, επαναφορά Λατινικών αντί κοινωνιολογίας κτλ.) και ένα συντηρητικό αφήγημα, ιδιαίτερα ελλείψει άλλου σοβαρού κόμματος να το εκφράσει (ο επόμενος είναι ο… Βελόπουλος!). Έχει καταστεί δηλαδή ένα κόμμα πολυσυλλεκτικό και απορροφητικό που εκτός των παραπάνω εκτόνωσε την μετασυριζαϊκή ανάγκη της κοινωνίας για Δυτικότροπο εκσυγχρονισμό και φιλελευθερισμό.
Από την άλλη παρατηρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και γενικότερα τα Αριστερά κόμματα) αδυνατεί να εκφράσει τις κοινωνικές ομάδες που κάποτε εξέφραζε και έχει μείνει εκτός εποχής. Η “εργατική τάξη” έχει ούτως ή άλλως χαθεί από την κυριαρχία της Αριστεράς σε Δυτικό επίπεδο γενικότερα και πλέον την εκφράζουν περισσότερο οι συντηρητικοί και οι εθνικιστές. Από την άλλη αυτό που εκφράζει η Αριστερά στη Δύση είναι πλέον ο δικαιωματισμός (δικαιώματα ομοφυλοφίλων, identity politics, φιλομεταναστευτικές πολιτικές κτλ.), μεγάλο κομμάτι του οποίου είναι αφενός μεν δύσκολο να αποκτήσει απήχηση στην ευτυχώς ακόμα συντηρητική σε σχέση με τη Δύση Ελληνική κοινωνία, αφετέρου το ικανοποιεί ήδη η Νέα Δημοκρατία όπως προείπαμε.
Ο λόγος για τον οποίο πολλές από τις δικαιωματιστικές υστερίες της Δύσης προκαλούν γέλωτα ακόμα και στους κόλπους της Ελληνικής Αριστεράς, είναι διότι όσο κι αν ακούγεται περίεργο υπάρχουν σε αυτήν παλαιάς κοπής “βαρίδια” που “δεν καταλαβαίνουν από τέτοια” (κάντε λίγο εικόνα τον Πολάκη για να καταλάβετε τι εννοώ). Αυτά τα “βαρίδια” υπάρχουν και λόγω της κομμουνιστικής ιδεολογικής κυριαρχίας στους κόλπους της Αριστεράς, η οποία είναι σαφώς συντηρητική κοινωνικά σε σχέση με τη Νέα Αριστερά. Να και κάτι θετικό που έχει αφήσει η Ελληνική Αριστερά στον τόπο!
Το μόνο κόμμα λοιπόν που φαίνεται να μπορεί στο μέλλον να αναδειχθεί και να παίξει το ρόλο της αντιπολίτευσης είναι ένα σοβαρό συντηρητικό, πατριωτικό και αντιπαγκοσμιοποιητικό κόμμα το οποίο θα εξαναγκάσει τη Νέα Δημοκρατία να παρατήσει έναν από τους πολιτικούς πόλους που αμφιταλαντεύεται και να πάρει ξεκάθαρη θέση σε πολλά ζητήματα. Το ερώτημα που γεννάται τελικά είναι πότε θα μπορέσει να γίνει αυτό και υπό ποιες συνθήκες. Ίσως αυτές οι συνθήκες προκύψουν μετά τη λαίλαπα του Κορωνοϊού. Οψόμεθα.
