Μεγάλωσα στην δεκαετία του 1980, όπου η σάτιρα για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ από κωμικούς όπως ο Χάρρυ Κλυνν, ή ο πύρινος λόγος από εφημερίδες όπως η ‘Αυριανή’ και ο ‘Ελεύθερος Τύπος’ ήταν η καθημερινότητά μας.

Δεν υπήρχε κάποια φανερή προσπάθεια τότε να παρέμβει η Κυβέρνηση στην έκφραση της κριτικής από αντιπολιτευόμενες φωνές, ακόμα και σε πολύ κρίσιμες στιγμές όπως στις εκλογές του 1989 που το πολιτικό θερμόμετρο ήταν στα ύψη. Ήταν διάχυτη η κατανόηση πως η διαφορετική άποψη αποτελούσε αναφαίρετο δικαίωμα για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας όσο «ακραία», ενοχλητική ή έντονη ήταν η άποψη που εξέφραζαν.

Με μεγάλη μου λύπη είδα πριν λίγες ημέρες το βίντεο του παλαίμαχου δημοσιογράφου κ.Τράγκα, όπου εξηγούσε τους λόγους που τον «έφυγαν» από τον ραδιοφωνικό σταθμό από τον οποίο μας κράταγε πρωινή παρέα τα τελευταία χρόνια. Ουσιαστικά ο κ.Τράγκας είπε σε μια εκ βαθέων, ανθρώπινη και συγκινητική εξομολόγηση πως επειδή εξέφραζε απόψεις που αμφισβητούσαν την ορθότητα των χειρισμών της κυβέρνησης για τον κορωνοϊό όπου μας επέβαλαν απόλυτη καραντίνα, υπήρξε παρέμβαση από το Μαξίμου και ισχυρή πίεση προς τους ιδιοκτήτες του ραδιοφωνικού σταθμού ώστε να τον απομακρύνουν, όπως και τελικά έγινε.

Να θυμίσω για όσους δεν γνωρίζουν, πως εκτός από την ηλικία του δημοσιογράφου που τον τοποθετεί σε ευαίσθητη πληθυσμιακή ομάδα, ο ίδιος είναι διαβητικός που αυξάνει το ρίσκο του απέναντι στον κορωνοϊό ακόμα περισσότερο. Παρόλα αυτά, είχε το πρωτοφανές θάρρος να αμφιβάλλει δημόσια (από τις ελάχιστες φωνές!) για την μέθοδο της απόλυτης καραντίνας και την επίπτωσή της στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου μας.

Η ελεύθερη και χωρίς παρεμβάσεις εκφορά του δημοσιογραφικού λόγου αποτελεί απαραίτητο θεμέλιο κάθε σύγχρονης δημοκρατίας. Αλίμονο αν κάθε αρθρογράφος ανησυχεί ή πρέπει εκ των προτέρων να πάρει το πράσινο φως από την κυβέρνηση για κάθε άποψη που εκφέρει. Όποια κυβέρνηση παρεμβαίνει έστω και με ελάχιστο ή υποκρυπτόμενο τρόπο (π.χ. με έκφραση «δυσαρέσκειας» για κάποιο δημοσίευμα), ανοίγει ένα παραθυράκι προς την απολυταρχία και την αδιαφάνεια.

Αφήστε τους δημοσιογράφους να κάνουν την δουλειά τους, προσπαθήστε ως κράτος να ανελιχθείτε στο Word Press Freedom Index, έναν παγκόσμιο δείκτη μέτρησης της ελευθεροτυπίας όπου η χώρα μας είναι 65^η (!!!), και σταματήστε τις χειριστικές μεθόδους που αποτελούν τροχοπέδη για την ελεύθερη έκφραση των απόψεων.