Διάβασα με ενδιαφέρον το σαββατοκύριακο, που προσανατολίζεται η κυβέρνηση στην μάχη για την μείωση των ενοικίων και την εξεύρεση οικονομικής στέγης ειδικά για νέους πολίτες που ξεκινάνε τη ζωή τους. Για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα από τα μέτρα που σκέφτεται το οικονομικό επιτελείο να προτείνει.
Ακολουθείται η γνωστή συνταγή που έχει οδηγήσει στην αποτυχία εκατοντάδες άλλες κυβερνητικές προσπάθειες: περιπλοκότητα, πλειάδα νόμων και μέτρων με αμφίβολα αποτελέσματα, προσπάθεια για συγκερασμό εκατοντάδων απόψεων από κάθε φορέα που λειτουργεί και ασκεί πίεση στην κυβέρνηση, γραφειοκρατικές φιοριτούρες και δυσανάγνωστες οδηγίες που χρειάζεται κάποιος ορκωτός λογιστής για να τις υλοποιήσει, πομπώδης τάση για ανακοίνωση «πακέτου» μέτρων ώστε να χαϊδευτούν τα αυτιά όλων με τελικό αποτέλεσμα, ανύπαρκτο έως και αρνητικό. Η κυβέρνηση ξεχνάει ότι οι πιο απλές λύσεις -αυτές που έχουν καθολικό και άμεσο αποτέλεσμα, οι απλές στην εξήγηση αλλά και στην υλοποίησή τους- είναι μαθηματικά, κοινωνιολογικά, δημοκρατικά, λειτουργικά πάντα οι πιο εύστοχες και σωστές.
Αντί λοιπόν να καταργήσουν ολοκληρωτικά τον πιο άδικο φόρο του Ελληνικού κράτους, τον ΕΝΦΙΑ, εκείνον που ποινικοποιεί ουσιαστικά την ιδιωτική περιουσία στο πιο ιερό αγαθό, την γη, ετοιμάζονται να μας σερβίρουν ένα περίπλοκο σύστημα με κανονισμούς και οδηγίες που απλά δεν θα έχει καμία επίδραση στην λύση του προβλήματος για τα ενοίκια.
Ο ΕΝΦΙΑ, ως ένας παρεμβατικός και οικονομικά επιβαρυντικός φόρος, ασκεί ασφυκτική πίεση στους ιδιοκτήτες ακινήτων, λειτουργώντας ως αντικίνητρο κατοχής περιουσίας. Η ετήσια φύση του τον καθιστά έναν δυσανάλογο μηχανισμό δημοσιονομικής άδικης ανακατανομής πόρων, ιδιαίτερα για τα φυσικά πρόσωπα που διατηρούν ακίνητα για ιδιωτική ή συμπληρωματική εισοδηματική χρήση. Η συνέπεια είναι προφανής: ο επιβαλλόμενος φόρος μετακυλίεται στους ενοικιαστές μέσω αυξημένων μισθωμάτων. Σε μια αγορά όπου η στεγαστική ζήτηση είναι ήδη εκρηκτική από χαμηλούς μισθούς και ανεπαρκή αποθέματα κατοικιών, κάθε επιπρόσθετο κόστος επιτείνει την απορρυθμιστική δυναμική της ανισότητας.
Η πλήρης κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για τα φυσικά πρόσωπα, θα αποτελούσε ένα θαρραλέο αλλά αναγκαίο μεταρρυθμιστικό άλμα. Με την άρση του φορολογικού αυτού βάρους, δημιουργείται έδαφος για την εξισορρόπηση των τιμών στην αγορά ενοικίων μέσω της φυσικής μείωσης των λειτουργικών εξόδων των ιδιοκτητών. Αυτή η αποφορολογικοποίηση θα μπορούσε να επιφέρει πολύ σύντομα ένα σταδιακό, αλλά ουσιαστικό, φαινόμενο αποσυμπίεσης, οδηγώντας σε μειωμένα ενοίκια και ενισχυμένη προσβασιμότητα στη στέγη. Η πολιτεία οφείλει να αναστοχαστεί τον ρόλο της φορολογικής πολιτικής, και να μην την χρησιμοποιεί ως στρεβλωτικό παράγοντα στην πιο θεμελιώδη ανθρώπινη ανάγκη: τη στέγαση.
