Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Στὴν πόλη τῆς καρδιᾶς μου πάντα γιορτάζαμε πανηγυρικὰ τὸ Πάσχα… κι ἂς μὴν ἦταν πάντοτε ἰδανικὲς οἱ συνθῆκες οἱ καιρικές… κι ἂς μὴν ἦταν ὅλα ἀνθισμένα… ἄλλο τὸ κλῖμα, ἄλλες οἱ βροχές, ἄλλες οἱ καταιγίδες, βοεῖ ὁ κάθε τόπος, ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση παραμένει ἡ ἴδια. Κι ἐπειδὴ εἶναι Ἀνάσταση, δίνει χρῶμα καὶ στὰ δένδρα καὶ στὶς βροχὲς καὶ στὶς καταιγίδες.
Δὲ χρειάζεται ἁπλῶς νὰ εἴμαστε σὲ ἕναν τόπο ὄμορφο, πανέμορφο κλιματολογικὰ γιὰ νὰ μυρίσει τὸ Πάσχα… ἔτσι λοιπὸν καὶ στὴν πόλη τῆς καρδιᾶς μου τὸ Πάσχα τὸ γιορτάζαμε μὲ ὁποιεσδήποτε καιρικὲς συνθῆκες. Ἔτσι δὲ θὰ γιορτάσουν τὸ Πάσχα σήμερα οἱ ὀρθόδοξοι στὴν Ἀλάσκα; Ἔτσι δὲ θὰ γιορτάσουν κἄποιοι ἄλλοι σὲ ἄλλες περιοχὲς ἀνεμοδαρμένες καὶ χτυπημένες ἀπὸ μὴ ἀνθισμένα λουλούδια; Στὴν πόλη, λοιπόν, τῆς καρδιᾶς μου τὸ Πάσχα τὸ γιορτάζαμε πάντοτε πανηγυρικά, πέρα ἀπὸ τὶς καιρικὲς συνθῆκες. Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα βαθὺ μήνυμα. Μόνο οἱ καιρικὲς συνθῆκες θὰ φτιάξουν τὸ Πάσχα; Ναί, ἔαρ ἀνέτειλε, τί ἔαρ ὅμως; Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ ἔαρ; Καὶ πῶς τὸ τροπάριο αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ ψάλλει σήμερα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ στὸ νότιο ἡμισφαίριο ποὺ δὲν ἀνατέλλει ἐκεῖ ἔαρ, εἶναι φθινόπωρο σήμερα. Μήπως εἶναι τὸ ἔαρ ποὺ ἀνατέλλει στὴν καρδιά μας; Καὶ δὲν εἶναι ἁπλῶς τὰ ἀνθισμένα λουλούδια ποὺ μὲ βοηθοῦν γιὰ νὰ καταλάβω τὴν Ἀνάσταση… ἀλλὰ τὸ ἔαρ ποὺ ἀνατέλλει στὴν καρδιά μου γιὰ νὰ καταλάβω καὶ τὰ μὴ ἀνθισμένα λουλούδια ὡς ἀναστημένα, γιατὶ κι αὐτὰ μέσα τους κρύβουν τὴν Ἀνάσταση.
Στὴν πόλη τῆς καρδιᾶς μου πάντοτε γιορτάζαμε πανηγυρικὰ τὸ Πάσχα. Γιατί ἆρά γε; Δὲν κρυβόταν μέσα του, τί μυστικὸ νὰ ἔκρυβε; Πολλὰ μυστικὰ κρύβει πάντα τὸ Πάσχα… ἀλλὰ σίγουρα μέσα του ἔκρυβε καὶ κρύβει γιὰ πάντα – πέρα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μειώνονται καὶ τοὺς λίγους Ῥωμιοὺς ποὺ ἔμειναν ἐκεῖ στὰ χώματα τῆς πόλης τῆς καρδιᾶς μου γιορτάζουν τὸ ἴδιο τὸ Πάσχα, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σ’ ὅλη τὴν Γῆ, στὴν Ἀλάσκα, στὸ νότιο ἡμισφαίριο, σὲ κἄποιο ψηλὸ βουνὸ καὶ βουνοκορφὴ τῆς ἑλληνικῆς γῆς… Ἔτσι παντοῦ γιορτάζουν οἱ ἄνθρωποι τὸ Πάσχα… ἂν ἔχουν μία πόλη στὴν καρδιά τους. Τὴν πόλη ποὺ δὲν τὴν πιάνουν κλιματολογικὲς συνθῆκες κι ἔχουν στὴν καρδιά τους τὸ Χριστὸς Ἀνέστη. Ἀληθῶς Ἀνέστη, φυσικά. Αὐτὸ τὸ «ἀληθῶς» ἐκεῖ εἶναι τὸ δύσκολο. Αὐτὸ πῶς θὰ γίνει ἀπὸ αὔριο τὸ πρωὶ νὰ γίνει Ἀληθῶς Ἀνέστη καὶ νὰ ἔχω πιὰ τὴν πόλη τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν καρδιά μου καὶ τότε ἡ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ τοῦ περιβάλλοντος νὰ μιλάει στὸ κοίταγμα.
Χριστὸς Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη, αὐτὴ ἡ πράξη σκληρή. Τὸ πῶς (ὅπως) εἴπαμε σήμερα τὸ πρωὶ καὶ τὰ πανηγυρίσαμε, ἐν μέσῳ ἑορταστικῶν τροπαρίων, νὰ τὰ κάνουμε πράξη ζωῆς. Κι ἐκεῖ ἀρχίζουν τὰ νηπτικὰ κι ἐκεῖ ἀρχίζουν τὰ σκληρά. Ἀπὸ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη στὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη. Μία γέφυρα τραχιὰ καὶ στενὴ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη στὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη. Μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε αὐτὸ τὸ Ἀληθῶς… Νὰ εἴμαστε πρῶτα πρῶτα ἀληθινοὶ χριστιανοὶ κι ἂν εἶναι Ἀληθῶς τὸ Ἀνέστη, νὰ μὴν πιάνει τὴν καρδιά μας κἀμμιὰ θλίψη κἀμμιὰ ταλαιπώρια, κἀμμιὰ δυσκολία, κἀμμιὰ σκοτούρα, κἀμμία ἔννοια.
Χριστὸς Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ἔτσι, λοιπὸν στὴν πόλη τῆς καρδιᾶς μου, μοὔ ‘μπηξαν μία πόλη στὴν καρδιά μου γιὰ νὰ μπορῶ πάντοτε νὰ γιορτάζω τὸ Χριστὸς Ἀνέστη. Καὶ εἶναι τὸ μυστικὸ τῶν ὀρθοδόξων ὅτι μπολιάζουν μέσα στὶς καρδιές μας καὶ μεταφυτεύουν μία πόλη τῆς καρδιᾶς μας ποὺ εἶναι τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη… καὶ τότε δὲν μᾶς πιάνει τίποτε, ἀλήθεια τίποτε. Ἂν γιορτάσατε σήμερα Πάσχα καὶ τὸ ἑορτάσατε πραγματικά, φυτέψατε ἤδη μία πόλη μὲς στὴν καρδιά σας καὶ τότε δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς πιάσει τίποτε μὰ τίποτε ἀληθινὰ ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ἐμποδίσει αὐτὸ τὸ Πάσχα νὰ ἀναπτύσσεται καὶ νὰ ἀναπτύσσεται καὶ νὰ ἀναπτύσσεται καὶ νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ γίνεται ἀτελείωτο. Νὰ γίνεται μία ἀτελείωτη μακριὰ πορεία μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα στὸ ἀτέλειωτο Πάσχα. Κι αὐτὸ τὸ Πάσχα γιορτάζεται μόνο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ‘βαλαν τὸ Πάσχα μὲς στὴν καρδιά τους. Κι ὅποιος ἔβαλε τὴν πόλη τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν καρδιά του, μπορεῖ νὰ καταλάβει τὸ Πάσχα, Χριστὸς Ἀνέστη, λοιπόν. Τολμοῦμε νὰ ποῦμε Ἀληθῶς Ἀνέστη; Πρέπει νὰ τὸ σκεφτοῦμε λιγάκι καὶ νὰ ἀναμετρηθοῦμε μαζί του.
Ἂν δὲν πῶ τὸ Ἀληθῶς ἀνέστη εἶναι σὰν νὰ μὴν δέχομαι τὸν Χριστό. Ἂν πῶ τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη, πρέπει νὰ τὸ ἐφαρμόσω. Εἶναι δύσκολα τὰ πράγματα ἐδῶ. Νὰ Τὸν ἀρνηθῶ, δὲν μπορῶ. Ἀληθῶς Ἀνέστη θὰ πῶ. Ἀλλὰ μπορῶ κάθε μέρα νὰ ἔχω στὴν καρδιά μου αὐτὸ τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη; Γιατὶ ἂν δὲν τὸ ἔχω στὴν καρδιά μου, πάλι Τὸν ἀρνοῦμαι.
Πόσο δύσκολο εἶναι νὰ γίνεις Πέτρος καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν αὐλὴ τοῦ ἀρχιερέως; Πόσο φρικτὸ εἶναι νὰ παραμείνεις Πέτρος καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση; Εἶναι πραγματικὰ ἀκατανόητο. Ἂν λοιπόν δὲν θέλουμε νὰ μείνουμε Πέτροι καὶ μετὰ τὴν αὐλὴ τοῦ ἀρχιερέως καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ κάνουμε τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη, ἀληθινὴ πράξη ζωῆς κι αὐτὸ πιστεύομε ὅτι εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε ὡς χριστιανοί. Εἰ δ’ ἄλλως καλύτερα νὰ ξεχάσουμε αὐτὸ ποὺ λέγεται χριστιανισμός, τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη καὶ νὰ μετρηθοῦμε μὲ τὰ ἄλλα πράγματα τοῦ κόσμου ποὺ πιστεύομε ὅτι θὰ μᾶς δώσουν ἐλπίδα. Ἐλπίδα δὲν ἔχει… ἀλλὰ ἐμεῖς ἔτσι πιστεύουμε. Ἀλλὰ τοὐλάχιστον μὲ τὸν Χριστὸ νὰ μὴν παίξουμε.
Νὰ εἶστε εὐλογημένοι λοιπὸν καὶ Χριστὸς Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη!
π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
