Μέχρι πρόσφατα, η πλειοψηφία αυτής της -ανεξίθρησκης- χώρας πίστευε στον έναν και Τριαδικό Θεό.
Μπορεί ο κόσμος να μην πήγαινε στην Εκκλησία κάθε Κυριακή, να μη νήστευε 40ήμερο και να μην “γύριζε και το άλλο μάγουλο” σαν καλός Χριστιανός όταν ένιωθε την αδικία από το διπλανό του. Αλλά σίγουρα, όλες σχεδόν οι οικογένειες στόλιζαν με χαρά καραβάκια και δέντρα τα Χριστούγεννα, περιμένοντας την έλευση του Θεανθρώπου. Συμμετείχαν με κατάνυξη στο Θείο Δράμα κάθε Πάσχα. Και δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην προσκυνήσει το Σταυρό τη Μεγάλη Πέμπτη και τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή.
Τα χρόνια πέρασαν, η ζωή άλλαξε, ο δεσμός των νέων παιδιών με την Εκκλησία έσπασε εντελώς. Γιατί, βλέπετε, για να υπάρχει Πίστη, πρέπει αυτή να λειτουργεί ανταποδοτικά. Αλλιώς, δεν υπάρχει Πίστη και δεν υπάρχει και μεταφυσικό…
Λες και η Πίστη δεν βγαίνει από μέσα σου, λες και την Πίστη δεν την αισθάνεσαι, λες και η Πίστη σου δεν ενισχύεται από έστω κι ένα μικρό ερέθισμα…
Φτάσαμε σ’ ένα σημείο που οι Εκκλησίες αδειάσαν από νέα παιδιά, και τις θρησκευτικές μας παραδόσεις τις κρατούν -όσο μπορούν- άνθρωποι από τη μέση ηλικία και πάνω.
Την ίδια ώρα -λόγω ανοιχτών συνόρων- η χώρα κατακλύστηκε από ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς. Ιδιαίτερα στη νοοτροπία. “Ξεριζωμένοι” από τις πατρίδες τους λόγω πολέμου και φτώχειας -είπαν- κατέφθασαν εδώ (και γενικότερα στην Ευρώπη) για μια καλύτερη τύχη.
Κι ακόμα, εκατοντάδες “πρόσφυγες” συρρέουν στη χώρα μας παράνομα, γιατί δεν τους δέχονται οι γειτονικές τους χώρες. Όπου εκεί, βεβαίως και θα ήταν πρόσφυγες. Και που -όσο και να το κοροϊδεύουν μερικοί- αν έμεναν πίσω για να υπερασπιστούν τις περιουσίες τους, πρώτοι εμείς θα στέλναμε ανθρωπιστική βοήθεια.
Κοιμηθήκαμε λοιπόν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ξυπνήσαμε… πολύ-πολιτισμικοί. Και με τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης υπό μίαν άτυπη κατάληψη. Με το να μας λένε: “Εσείς οι Έλληνες έχετε δύο και τρία σπίτια. Δώστε μας τουλάχιστον το ένα”. Με το να φοβόμαστε να περπατήσουμε στην Ομόνοια και τα πέριξ αυτής, ειδικά όταν νυχτώνει. Με το να βλέπουμε (ανθρώπινες) ακαθαρσίες στους δρόμους. Με το να τρέμουμε για τη σωματική μας ακεραιότητα. Και με το να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να μας προστατεύσει. Ένας εισαγγελέας για να βρει τη λύση. Κάποιος. Για να μην πουλιούνται περιουσίες μισοτιμής και εγκαταλείπονται στην (μαύρη) τύχη τους.
Και ήρθε πριν από περίπου δύο χρόνια η κατάσταση έτσι ώστε να μας πουν: «Κλειστές οι Εκκλησίες μέχρι νεοτέρας». Η επίσημη δικαιολογία ήταν «για να μη διαδοθεί ο ιός με το συνωστισμό ιδιαίτερα στις ευπαθείς ομάδες».
Κι έτσι – τουλάχιστον πέρυσι-, παρακολουθήσαμε τα Θεία Πάθη από τις τηλεοράσεις και τα laptop μας.
Φέτος το Πάσχα, κάποιοι λίγοι τυχεροί ήταν στις Εκκλησίες. Με τη βοήθεια των ιερέων, ήταν σα να έβλεπες ένα μικρό Κρυφό Σχολειό.
Το γεγονός ότι η Ανάσταση έγινε στις 9 αντί για τις 12, ήταν από τα πολλά και σοβαρά λάθη της κυβέρνησης. Η διάδοση ενός ιού ΔΕΝ καθορίζεται από την ώρα ή από το μέρος που συνυπάρχει κόσμος, αλλά από το συνωστισμό που δημιουργείται.
Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε αυτήν την κατάσταση ως πιο μόνιμη, γιατί οι “φιλοξενούμενοί” μας ΔΕ θέλουν να υπάρχουν ανοιχτές Εκκλησίες και να ακούγεται η Θεία Λειτουργία από τα μεγάφωνα των Ναών;
Εν τω μεταξύ, τα τζαμιά (νόμιμα και παράνομα), ανοιχτά. Να μπορούν οι “φιλοξενούμενοί” μας να κληθούν από τον ιμάμη τους για να εκτελέσουν τα δικά τους θρησκευτικά καθήκοντα. Να μπορούν να αυτομαστιγωθούν σε κοινή θέα. Να μπορούν να κάνουν περιφορά το αγαπημένο τους ξόανο, την Αμάλ, με τον κόσμο να ακολουθεί. Είτε από περιέργεια για το τεράστιο μέγεθος, είτε από «λατρεία». Δείχνοντας έτσι τις προθέσεις τους για επεκτατισμό σε όλη τη χώρα.
Στον αντίποδα, όλες οι θρησκευτικές περιφορές εικόνων απαγορεύτηκαν λόγω της επικινδυνότητας της διάδοσης του ιού. Άλλη μια μεγάλη αστοχία της κυβέρνησης, γιατί οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται για όλους. Και μάλιστα με την ίδια αυστηρότητα.
Κι εμείς, για να δείξουμε πόσο προοδευτικοί είμαστε, πρέπει να δεχτούμε τα πάντα. Το μαρασμό της οικονομίας μας και τη μείωση του πληθυσμού μας, την απαγόρευση της διασκέδασής μας, και την αέναη υποχώρησή μας. Γιατί αλλιώς, θα παρακολουθήσουμε τη δολοφονία του χαρακτήρα μας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Από ανθρώπους που κηρύττουν την αγάπη, την ανεχτικότητα, τον προοδευτισμό.
Προοδευτικό, αγαπησιάρικο και ανεχτικό, θα ήταν αν μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι να δεχτούν και μία άποψη διαφορετική από τη δική τους. Αν μπορούσαν να δεχτούν και τα επιχειρήματα που συνοδεύουν αυτή την άποψη.
Αλλά δεν ξέρω αν σας το έχουν πει, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επικαλούνται το συναίσθημα. Από επιχειρήματα, η φαρέτρα είναι άδεια. Και γι’ αυτό το λόγο, δεν μπορούν να συζητήσουν με άνθρωπο εκτός της συναισθηματικής λογικής τους.
Ως πολλοστό και πρόσφατο αποτέλεσμα της φιλο-ισλαμικής ατζέντας, είναι η επίθεση προς τον φίλτατο κυβερνητικό βουλευτή Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να δημοσιεύσει στο site της συζύγου του μια λίστα με ονόματα παιδιών. Η λίστα αυτή ήταν κολλημένη πάνω στην εξώπορτα του σχολείου. Ως εκ τούτου, η κατηγορία που εξαπέλυσε εναντίον του το φιλελεφτεράτο, είναι έωλη, καθώς δεν υφίσταται παραβίαση προσωπικών δεδομένων αφού κανείς δεν παραβίασε κάποιο κλειδωμένο συρτάρι για να τη βρει .
Ανήθικη πράξη; Πόσο ανήθικη είναι η διαπίστωση της υπεροχής αλλοδαπών μικρών στην Ελληνική επικράτεια από χώρες που δεν συνάδουν με τις δικές μας παραδόσεις;
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Το αλλόκοτο σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ότι κανένας φιλο-ισλαμιστής δεν έχει νιώσει την καυτή ανάσα της παραβατικότητας στο σβέρκο του. Όλοι πίνουν νερό στο όνομα του Τάχα που ήρθε το 2017, έμαθε Ελληνικά και φέτος έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις. Στο όνομα της Αρεζού που ήρθε στη Μόρια με όλη της την οικογένεια και κατάφερε να πάρει υποτροφία για αμερικανικό Πανεπιστήμιο. Και φυσικά, του Giannis, που στο πρόσωπό του βλέπουν τον Έλληνα που τους δοξάζει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Θα μας πάρει πολλά χρόνια να βρούμε τους επόμενους μη παραβατικούς.
Η ελπίδα μας είναι να ζούμε ως τότε. Και να μη μας έχουν βρει καρυδωμένους σε κάποιο χαντάκι.
