Σε τί κόσμο καλούμαστε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;
Και ποιά παρακαταθήκη θα τους αφήσουμε;
Φρίκη και μόνο φρίκη;
Πολλοί από εμάς θα θέλαμε να έχουμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο.
Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ξέραμε τί πάει να πει ήθος, τί πάει να πει ντροπή, τί πάει να πει “δεν αγγίζουμε ανήλικα (σωματικά και νοητικά)”.
Που οι άντρες ήταν άντρες. Μπεσαλήδες και με γνήσια αισθήματα. Που δεν τους περνούσε από το μυαλό να κάνουν κακό σε κανέναν.
Που είχαν θηλυκή πλευρά, αλλά την αποτύπωναν μόνο στην τρυφερότητα απέναντι στη γυναίκα που αγαπούσαν.
Που προστάτευαν τα παιδιά τους. Που έδιναν το καλό παράδειγμα. Που δεν ήταν ναρκομανείς παραβατικοί, και που δεν εξέτιαν ποινή στη φυλακή. Γιατί η φυλακή είναι γεμάτη ανθρώπους που δεν τους μοιάζουν ούτε στο μικρό δαχτυλάκι.
Πού τους ήταν εντελώς απωθητικό να φορέσουν γυναικεία ρούχα και να γίνουν crossdressers. Κάτι που τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι αγκαλιάζουν ως πρακτική και το επικροτούν.
Που αυτοί που ξέφευγαν από τις ηθικές νόρμες, ήταν ανεπιθύμητοι και κατάπτυστοι από όλους μας, οι οποίοι απλώς χάνονταν κάποια μέρα από το οπτικό μας πεδίο. Δεν υπήρχε απολύτως κανείς για να τους υποστηρίξει. Ούτε για πλάκα. Και δεν ξανακούγαμε γι’ αυτούς ποτέ.
Και που οι γυναίκες ήταν γυναίκες. Με σεβασμό και αγάπη στο αντρικό φύλο, και περισσότερο στον άντρα που αγαπούσαν για πάντα . Με καμία περίεργη ιδιαιτερότητα, με καμία παρέκκλιση. Που ήταν συνέχεια δίπλα στα παιδιά τους μετά τις δουλειές τους, και που ασχολούνταν μαζί τους από το τί θα φάνε και πότε θα κοιμηθούν, μέχρι πότε θα διαβάσουν και που θα πάνε μετά το σχολείο.
Που μάθαιναν τα παιδιά τους να μην τους κρατούν μυστικά, και να μην έχουν πολλά – πολλά με αλλόκοτους τύπους. Ακόμα κι αν αυτοί οι τύποι έχουν σχέση με την οικογένεια.
Δυστυχώς όμως, το παραπάνω θα μείνει όνειρο, καθώς από ό, τι φαίνεται η πολιτική ορθότητα στη σημερινή εποχή επιβάλλει μεταξύ άλλων τον επαίσχυντο όρο “παιδοβιασμός”.
Ενας όρος που επιχειρεί να ξεπλύνει το σοβαρότατο αδίκημα του βιασμού ανηλίκων, υποννοώντας ότι ένα παιδί που δεν έχει αναπτύξει σχεδόν καθόλου την κριτική του σκέψη, μπορεί και να συναινεί στις σεξουαλικές ορέξεις ανδρών (και πολύ πιο σπάνια γυναικών) με πολλαπλάσια ηλικία από τη δική του.
Η πολιτική ορθότητα επιβάλλει επίσης – δυστυχώς – τους παιδεραστές και παιδόφιλους να είναι μέλη μιας συγκεκριμένης κομματικής παράταξης, που τυχαίνει και να κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 3 και παραπάνω χρόνια.
Το έναυσμα έδωσε ξανά κάποιος ανεκδιήγητος Ηλίας Μίχος. Που έβγαινε φωτογραφίες με σχεδόν όλα τα στελέχη της προαναφερθείσας παράταξης, η οποία τον ευεργέτησε δίνοντάς του κάποιες αναθέσεις έργων και χρίζοντας τη σύζυγό του δημοτική σύμβουλο στην Α’ Αθηνών δίπλα στον Κώστα Μπακογιάννη.
Ο Μίχος φαινόταν ευσεβής και ευχάριστος άνθρωπος. Γλεντζές. Δεν υπάρχει παλιά φωτογραφία του που να μην είναι χαμογελαστός. Επισκεπτόταν την Εκκλησία συχνά, και δεν ήταν λίγες οι φορές που κρατούσε τη Σημαία ή και τον Σταυρό του Κυρίου κατά την περιφορά του Επιταφίου. Τακτοποιημένος, με τη δουλειά του και την οικογένειά του.
Η τέλεια βιτρίνα για τα άρρωστα και διαστροφικά βίτσια του. Η βιτρίνα που καλύπτει το ψέμα που τον κινητοποιεί. Και που θα φανεί εν ευθέτω χρόνω.
Αυτό το προφίλ κυκλοφορεί στους περισσότερους από τους βιαστές και σε αυτόν το βιασμό, αλλά και σε άλλους.
Επειδή όποιος ψάχνει, πάντα βρίσκει, βρέθηκε στο δρόμο του ένα κοριτσάκι από πολύτεκνη οικογένεια, που έπρεπε να δουλέψει για να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά του, καθώς ο τοξικομανής “προστάτης οικογενείας” πατέρας βρίσκεται στην φυλακή, λόγω του εθισμού του σε ναρκωτικές ουσίες.
Είναι αυτό που λέμε ότι όπου υπάρχει προσφορά, υπάρχει και ζήτηση. Και το αντίστροφο.
Το έβλεπε αυτό το κοριτσάκι ο βιαστής Μίχος. Το ήξερε. Ήξερε τα προβλήματά του. Και με τη βοήθεια της «μητέρας» του, του άλλου τέρατος, που είχε ήδη ξεκινήσει τη δράση της μικρής της με άλλους παιδόφιλους και παιδεραστές, το εκμεταλλεύτηκε. Ποικιλλοτρόπως. Και βιάζοντάς το, και εκδίδοντάς το. Γι’ αυτό και το κοριτσάκι, μιλώντας στους οικείους συγγενείς του, θεωρούσε πως όλα αυτά που του συμβαίνουν είναι φυσιολογικά.
Το ότι η παιδική εργασία απαγορεύεται είναι το λιγότερο από όσα ακολουθούν. Ό, τι πιο φρικαλέο, ξεκινά από τη στιγμή που το παιδί έπεσε θύμα βιασμού ξανά και ξανά σε οίκους ανοχής, στο υπόγειο του μίνι μάρκετ του ιδιοκτήτη – βιαστή – προαγωγού στον Κολωνό , και σε αυτοκίνητα. Και στη λίστα αναμονής περίμεναν πάρα πολλοί για να πάρουν σειρά. Με το αντίστοιχο αντίτιμο, που πήγαινε στους προαγωγούς του.
Μάθαμε, βεβαίως, ότι υπήρξαν και σκληροί παιδόφιλοι που “λάκισαν” μόλις άκουσαν την ηλικία του κοριτσιού, και δεν ξέρουμε αν τους φώτισε ο Θεός να μην προβούν στην απεχθή πράξη ή αν ξενέρωσαν απλά και περιμένουν άλλο θύμα μεγαλύτερης ηλικίας ή και άλλου φύλου.
Δεν ξέρουμε αν ο αριθμός των “πελατών” που κυκλοφορεί ευρέως είναι ο πραγματικός, επειδή αυτοί οι αδιανόητοι άνθρωποι του δίνουν τάση προς αύξηση.
Το σημαντικό είναι ότι πρέπει απαραίτητα να μάθουμε τα ονόματά τους, για να μπορούμε να τους απομονώσουμε από την κοινωνία, είτε μπουν στη φυλακή και βγουν σύντομα, είτε δε μπουν καθόλου.
Δε θα επιχειρήσουμε να κομματικοποιήσουμε τη φρίκη. Γιατί γνωρίζουμε ότι η αρρώστια του μυαλού δεν έχει κομματικά καλούπια. Δε χωράει σε αυτά.
Δεν βγαίνουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ή όπου αλλού μας δίνεται βήμα, να κατηγορούμε τον κάθε ψηφοφόρο για βιαστή και παιδόφιλο.
Δεν είναι η μόνη παρελθούσα υπόθεση βιασμού ανηλίκου. Θυμόμαστε όμως ακόμα την υπόθεση της 10χρονης Μαρκέλλας στη Θεσσαλονίκη. Θυμόμαστε και τη γυναίκα που τη νάρκωνε και μαγνητοσκοπούσε την ασέλγεια επάνω στο παιδικό κορμί, για να σταλεί οπτικό υλικό στα e-mails ανθρώπων άρρωστων και βιτσιόζων, υπεράνω υποψίας.
Αυτά τα ονόματα όμως, δεν τα μάθαμε ποτέ.
Κάποιοι, τότε, τα κουκούλωσαν.
Είναι οι ίδιοι, που σε αυτήν την περίπτωση ωρύονται για την εφαρμογή του Νόμου. Μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι εξακολουθούν να διατηρούν το “ηθικό πλεονέκτημα”. Και κάτι μας λέει ότι κάθε φορά που θα αποκαλύπτονται τα ονόματα των κομματικών τους συντρόφων σε οποιοδήποτε έγκλημα, θα κάνουν ό, τι μπορούν για να τους ξεπλύνουν από το αμάρτημα. Έτσι κάνουν πάντα, με τις ευλογίες μεγάλης μερίδας κόσμου. Και πιθανότατα, έτσι θα κάνουν και εδώ.
Για να γυρίσουμε όμως στο κυρίως θέμα μας, αν είχαμε μπροστά μας τους βιαστές, τον προαγωγό – βιαστή Μίχο , και την ηθική αυτουργό που έχει το θράσσος να αυτοαποκαλείται “μάνα”, θα παίρναμε το νόμο στα χέρια μας.
Θα τους χώναμε χωρίς δίκη στο πιο βαθύ κι ανήλιαγο κελί. Χωρίς φαγητό. Και θα αφήναμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.
Εναλλακτικά, θα τους ρίχναμε σε ένα κελί με τους βαρυποινίτες. Που έχουν να κάνουν σεξ πολλά χρόνια. Έτσι, για να πάρουν μια γεύση από το φαρμάκι που έδωσαν στο παιδί. Και μετά, θα βλέπαμε αν θα μπορούσαν να ζήσουν άλλο. Η περίπτωση του Μανώλη Δουρή είναι γνωστή και δείχνει το δρόμο. Οποιαδήποτε άλλη ποινή, είναι προστατευτική ποινή – χάδι.
Γιατί μέσα μας, υπάρχει ο άγραφος νόμος που λέει ότι δεν αγγίζουμε ανήλικα άτομα, και άτομα με μειωμένη αντίληψη λόγω μέθης ή νοητικής υστέρησης. Ξέρουμε ότι με τέτοια άτομα, απλώς δεν υπάρχει συναίνεση.
Από ‘κει και πέρα, εννοείται ότι όλοι όσοι γνώριζαν και δε μιλούσαν, [όπως η πρώην ή νυν που θολώνει τα νερά για να αθωωθεί, ή να πέσει στα μαλακά, δεν έχει σημασία για εμάς] σύζυγος του Μίχου που δωροδόκησε τη “μάνα”, ή ο γιος του που έγραφε στο “Βήμα”, είναι συνένοχοι στο έγκλημα. Και πρέπει κι εκείνοι να τιμωρηθούν ανάλογα με το μερίδιο ευθύνης τους.
Φοβόμαστε όμως ότι όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες υποθέσεις, το όλο πράγμα θα μας απασχολήσει μέχρι τις εκλογές βγάζοντας στα μανταλάκια μόνο τους παιδεραστές … “μαριδάκια”, κι έπειτα θα κουκουλωθεί και θα στοιβαχτεί σε κάποιο αρχείο, κρύβοντας τους παιδεραστές “ μεγαλοκαρχαρίες”.
Δε θεωρούμε τυχαίο το γεγονός ότι το κινητό του παιδιού είναι εδώ και ενάμιση μήνα στα χέρια της Αστυνομίας και έχει συλληφθεί μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Φυσικά, περιμένουμε να ξεπηδήσουν κι άλλα στοιχεία για τους εγκληματίες. Και ιδιαίτερα για τους εγκεφάλους. Ήδη έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για το ότι το αληθινό αρρωστημένο πάθος του βιαστή προαγωγού Μίχου είναι τα ανήλικα αγόρια, καθώς κυνηγούσε να βιάσει τον 9χρονο αδελφό του κοριτσιού, ο οποίος τη γλύτωσε στο πάρα πέντε.
Και ξαφνικά, το δημοφιλές αφήγημα θα αλλάξει. Όπως άλλαξε και στην περίπτωση του πιλότου, του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου. Που ήταν ο “άντρακλας”, ο “πατριαρχικός”, ο “νοικοκυραίος”, ο “Π.Θ.Ο. “. Που διέπραξε “γυναικοκτονία”, και λίγο αργότερα βγήκε στην επιφάνεια ότι είχε ερωτική σχέση με μια trans γυναίκα. Άρα, LGBT+ lover.
H Caroline το είχε μάθει, ήθελε να πάρει το παιδί και να φύγει. Αλλά δεν πρόλαβε…
Κι έτσι, μόλις μαθεύτηκε η σεξουαλική ιδιαιτερότητα του Αναγνωστόπουλου, ο δικαιωματίστικος κουρνιαχτός γύρω από το όνομά του σώπασε…
Στην περίπτωση του Κολωνού, αυτά θα ακουστούν αργότερα με περισσότερα στοιχεία.
Θα δούμε λοιπόν πολλά ακόμα.
Το μόνο που μας λυπεί είναι ότι κάνεις πια δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν.. Και όλοι πλέον κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον καχύποπτα.
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Πώς γίναμε έτσι, ρε παιδιά;
Και κυρίως, πότε χάσαμε τη μπάλλα;
Είδατε τί κάνει η “πρόοδος” και η διάλυση της οικογένειας;
Η αποδοχή των εγκληματιών και των βίτσιων τους;
Η ανοχή της κοινωνίας στη διαφορετικότητα, στους λαθρομετανάστες με τη θρησκεία των παιδεραστών και τους ΛΟΑΤΚΙ;
Είδατε κατά πού πάει μια κοινωνία που υπακούει στα κελεύσματα των μειονοτήτων; Των μειονοτήτων που θέλουν “γονέα Α” και “γονέα Β” στη θέση της μάνας και του πατέρα;
Είδατε τί κάνουν οι σοφρωνιστικοί και επανεντακτικοί νόμοι αντί για τους τιμωρητικούς;
Και αλήθεια, τί κάναμε όλοι μας όταν βλέπαμε ένα 12χρονο να περιφέρεται στους δρόμους κάνοντας “θελήματα”;
[Τις απαντήσεις τις ξέρουμε, σας αφήνουμε να τις μαντέψετε.]
