Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε στο πανελλήνιο η δήλωση προ ημερών του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ.Ευάγγελου Βενιζέλου σε σχέση με τη δυνατότητα συνεκμετάλλευσης της Ελλάδος με την Τουρκία για την εξόρυξη υδρογονανθράκων, πως «το Αιγαίο προφανώς δεν αποτελεί Ελληνική λίμνη».
Αργότερα, σε μια προσπάθεια ανακατασκευής του λόγου του, τόνισε ότι αυτό είναι πάγια θέση του κράτους μας […], και ότι έχει διατυπωθεί και από άλλους πολιτικούς ηγέτες στο παρελθόν. Η συγκεκριμένη ατυχής στιγμή μου έφερε στο νου μου και άλλες δηλώσεις πολιτικών αρχηγών, όπως δεξιού ηγέτη εξωκοινοβουλευτικού κόμματος ότι οι Έλληνες καταγόμαστε από Αιθίοπες βάσει του αίματός μας […] επειδή έκανε ο ίδιος ανάλυση στο DNA του, ή πρώην πρωθυπουργού της ακροαριστεράς που έχει διαδηλώσει με σύνθημα ότι «το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», μια πάγια εθνομηδενιστική θέση που συναντάμε στα διεθνιστικά εγχώρια κόμματα.
Γιατί όμως πολιτικοί προχωράνε σε τόσο άκομψες θέσεις που βάλλουν κατά της εθνικής μας ταυτότητας και κυριαρχίας; Τι είναι αυτό που τους ωθεί να διατυπώνουν δημόσια τέτοια λόγια, που προφανώς προκαλούν τεράστια ζημιά στην διαπραγματευτική μας ισχύ, σε στιγμές τόσο κρίσιμες για την χώρα μας;
Είναι δυνατόν σε καιρούς που αγωνιζόμαστε ενάντια στην ιμπεριαλιστική και αναθεωρητική Τουρκία, με πρόσφατα συμβάντα ιδιαίτερα θερμών επεισοδίων (θυμίζω το 2020 που ο Κυβερνήτης Ιωάννης Σάλλιαρης «επακούμβησε» την τουρκική φρεγάτα Kemal Reis κατά την άμυνα της χώρας μας στο Αιγαίο), να εκφράζονται τόσο ενδοτικές θέσεις προς την εθνική μας κυριαρχία, από σημαντικά πολιτικά πρόσωπα τα οποία κατείχαν θεσμικούς ρόλους; Ποιο είναι το αίτιο αυτής της άστοχης παρέμβασής τους;
Πολλοί φίλοι σκεπτικιστές πιστεύουν ότι κρύβονται συμφέροντα από πίσω, και πως προωθείται υλοποίηση ιδιαίτερα επιζήμιας «λύσης» για την πατρίδα μας στο Αιγαίο. Η προσωπική μου άποψη είναι πως τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα συγχέουν την ακαδημαϊκή τους ιδιότητα με αυτή του Έλληνα πολιτικού. Η θέση τους δεν είναι αυτή ενός πανεπιστημιακού ερευνητή που προσπαθεί να εκφράσει όσο πιο «αντικειμενικά» γίνεται το σύγχρονο status quo.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι είναι λειτούργημα το μονοπάτι που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν, και αποτελούν υπηρέτες του Έθνους μας. Δεν ενδιαφερόμαστε να ακούσουμε ακαδημαϊκές σοφιστείες από τα χείλη τους, αλλά αγωνιούμε για την έκφραση πατριωτικών θέσεων που θα ωφελήσουν τον τόπο μας, και θα υπερασπιστούν ακόμα και με το αίμα τους τα συμφέροντα του λαού μας.
