Εμείς όμως, αδιαφορούμε. Όσο δεν βομβαρδιζόμαστε τουλάχιστον από τα άλλα Μέσα.

Το 2001, είχα την «τύχη» να παρακολουθήσω (αποσπασματικά, ευτυχώς) τον πρώτο κύκλο του πρώτου “Big Brother”από τον τότε κραταιό ΑΝΤ1. Μας το λάνσαραν τότε σαν κάτι πρωτοποριακό και μοναδικό. Και ήταν. Μέχρι τότε, δεν ξέραμε πώς είναι να κλείνεσαι σε ένα σπίτι μαζί με άλλους 15, χωρίς καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο, για να φτάσεις να πάρεις ένα σεβαστό χρηματικό έπαθλο στο τέλος της «κούρσας».

Δε θα κάτσω να αραδιάσω ονόματα συμμετεχόντων. Είναι σίγουρο πως εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είτε πολύ μικρά ήσασταν, είτε αγέννητα.

Το μόνο άξιο σχολιασμού από εκείνο το τηλεοπτικό απολίθωμα ήταν ότι ακόμα κι αυτό που εμείς τότε λοιδορούσαμε και αποκαλούσαμε «κιτς», ήταν αριστούργημα (ναι, καλά διαβάζετε) μπροστά σε αυτό που βλέπουμε ενεοί εν έτει 2020. Πάντα αποσπασματικά από το YouTube.

Σημειώστε ότι ούτε καν ξέραμε τί θα πει «body shaming», «gay ακτιβιστής», gay ροζομάλλικα αγοράκια με full face make-up, Μωαμεθανός επεκτατιστής και λοιπά… Που σημαίνει ότι ο ANT1 τότε επέλεξε με εντελώς διαφορετικά κριτήρια ποιους θα βάλει μέσα στο σπίτι και με ποιους θα ταυτιστεί το κοινό του. Πάντα με τον πρέποντα σεβασμό στα ήθη του τηλεθεατή.

Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά. Εξάλλου, είναι αρχαία ιστορία.

Όταν τον Μάρτιο μάθαμε ότι θα αναβαλλόταν το Big Brother λόγω lockdown για τον κορωνοϊό, ένιωσα μία άγρια χαρά ότι δε θα έβγαινε ποτέ στον αέρα. Ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να δούμε όλον τον δικαιωματισμό του κόσμου. Δεν έπεσα έξω. Αλλά δυστυχώς, το project βγήκε στον αέρα.

Με έναν παρουσιαστή σχεδόν δυσλεκτικό, που εμφανέστατα έχει πρόβλημα στην ομιλία, και μ’ έναν Αντρέα Μικρούτσικο λείψανο του παλιού του εαυτού.

Λοιπόν, πάντα απορούσα: Πώς είναι δυνατόν ο άλλος να αφήνει τη ζωή του και τις δραστηριότητές του στην καθημερινότητα, για να πάει να μπλέξει τα χνώτα του σε ίντριγκες, faux έρωτες και ξεμαλλιάσματα με άλλους 15, προκειμένου να φτάσει στην πολυπόθητη πηγή και να πιεί το νερό του χρηματικού επάθλου.

Το εύκολο χρήμα; Πιθανότατα.

Το ψώνιο του να σε ξέρει όλη η Ελλάδα; Παίζει κι αυτό. Παρ’ όλο που βέβαια κάθε καρυδιάς καρύδι έχει κανάλι στο YouTube και σε άλλες τέτοιες πλατφόρμες. Και μας δείχνει χωρίς κόπο κάθε λεπτό της μέρας του σε βίντεο. Για ένα “like” και ένα παραινετικό σχόλιο. Είναι κι αυτός ένας τρόπος ανταγωνισμού, επικράτησης ανάμεσα σε ίδια «είδη», και αναγνωρισιμότητας.

Καλώς ή κακώς, δεν ταυτίζομαι με κανέναν «μικρό ήρωα της καθημερινότητας» μέσα στο σπίτι. Ούτε και το 2001 ταυτιζόμουν προφανώς. Απλά τότε, ούσα πιο μικρή ηλικιακά, με νικούσε η περιέργειά μου.

Δεν έχω κανένα κοινό με κανέναν Κρητικό, με κανένα ροζομάλλικο αγοράκι με full face make-up, με κανέναν gay ακτιβιστή, με κανέναν Ισλαμιστή, με κανέναν δήμαρχο, με κανένα καρτούν.  

Δε με εκφράζει καμία από τις κοπέλες, και κυρίως αυτές που επικαλούνται το τρίπτυχο «Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια». Για ευνόητους λόγους που θα φανούν στις κάμερες το επόμενο διάστημα. Αν δεν έχουν φανεί ήδη.

Βεβαίως, κυρίες και κύριοι. Διότι δεν ένιωσα gay από τα 11. Ούτε την ανάγκη να λέω ότι έκανα κάτι με ταξιτζήδες ή αρραβωνιασμένους. Ούτε φυσικά ότι ο κόσμος ακόμη δεν έχει δεχτεί το «διαφορετικό», τη στιγμή που το διαφορετικό έχει πιάσει όλα τα νευραλγικά πόστα σχεδόν παντού και είναι σε θέση να απαιτεί με πείσμα μικρού παιδιού τα πάντα. Εφικτά και ανέφικτα.

Δεν τραγουδώ. Πόσο μάλλον σε κωλάδικα με ντουμάνια καπνού, έτσι ώστε να χαλάσουν οι φωνητικές μου χορδές, με αποτέλεσμα να αλυχτάω σαν το μαύρο το σκυλί.

Όταν ένιωσα ότι πήρα κιλά, έκανα αγώνα για να τα χάσω. Και ακόμη κάνω αγώνα για να διατηρούμαι στο επιθυμητό βάρος. Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να το παίξω γυμνό plus size μοντέλο. Είχα από τη φύση μου μια συστολή.

Δεν υπήρξα ποτέ «κατατρεγμένος πρόσφυγας» σε χώρα που είναι τόσο μακρυά από τη δική μου, με νοοτροπία τόσο διαφορετική από τη δική μου. Όσο καλός άνθρωπος κι αν προσπαθώ να είμαι στους γύρω μου.

Αν ήμουν gay ακτιβιστής, δε θα είχα κανένα ενδιαφέρον να μπω σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Θα ήξερα πολύ καλά πως τα πράγματα τα τελευταία χρόνια είναι πολύ υπέρ μου. Και θα συνέχιζα τη δράση μου χωρίς «έι, κοιτάξτε με, είμαι κι εγώ εδώ…»

Το να λες: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» χωρίς να κάνεις τίποτε γι’ αυτό από τη θέση που βρίσκεσαι, δε λέει κάτι. Οπότε, απλά βρίσκεσαι εκεί μέσα, δηλώνοντας χωρισμένος και ψάχνοντας τον έρωτα.

• 
  Ελβετία: Αντιδράσεις για τον “εικονικό Ιησού” που κουβεντιάζει με πιστούς σε εκκλησία της Λουκέρνης [BINTEO]
• 
  Σοκ στις ΗΠΑ: Στις αντρικές τουαλέτες θα κάνει τα τσίσα του ο πρώτος τρανς βουλευτής
• 
  Διαγραφή Σαμαρά

Κανένα πρόβλημα. Σχεδόν όλοι το κάνουν.

Και φυσικά δε με ενδιαφέρει να χαζεύω ημίγυμνα μακρυμάλλικα καρτούν και bisexual πιπινάκια κάτω των 30. Έχω και μία αυτογνωσία.

Για επίλογο αυτού του κειμένου, σε ό,τι αφορά το χρηματικό έπαθλο, θα έπρεπε να το πάρει αυτός που το έχει πραγματικά ανάγκη.

Δε θα πω ποιος, γιατί σιχαίνομαι την επίκληση στο συναίσθημα.

Όσοι λίγοι βλέπετε και πίσω από αυτό που φαίνεται και διακρίνετε τον πραγματικό Γολγοθά και όχι τα «χαϊδέματα», ξέρετε.