Κι όμως, συνέβη. Μετά το περιοδικό Nature, μια από τις σημαντικότερες πηγές γνώσης όσον αφορά την Ιατρική, το περιοδικό Lancet υπέκυψε στην παράνοια των καιρών:
Τι πιο φεμινιστικό από το να αποκαλείς τις γυναίκες “σώματα με κόλπους”, για να μη διαπράξεις τρανσφοβικό έγκλημα σκέψης! (Και ναι, μια τέτοια δήλωση δε γίνεται για να καλύψουμε το σύνδρομο Swyer. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να χρησιμοποιείται αυτή η ορολογία εδώ και 70 χρόνια.)
Δεν είναι ότι δεν έχουμε δει πολύ χειρότερα, αλλά αυτή εδώ είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια φεμινιστική οργάνωση ή με κάποια φοιτήτρια με daddy issues, ούτε καν με κάποιο “επιστημονικό” περιοδικό κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος με άρθρα που ανταλλάσσουν οι αριστεροί μεταξύ τους παίζοντας ο ένας το πουλί του άλλου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το γαμημένο Lancet, ένα περιοδικό με αναγνώστες legit επιστήμονες ανά τον κόσμο, που περιέχει απαραίτητες πληροφορίες για το επάγγελμα τους, τώρα περισσότερο από ποτέ! Κι όμως, ακόμα και η “σκληρή” επιστήμη της ιατρικής, ή τουλάχιστον, το επικοινωνιακό της κομμάτι, δεν είναι άτρωτο στην παπάτζα.
Το παράδοξο είναι πως, ενώ αποτελούμε την συντριπτική πλειοψηφία και βλέπουμε θετικά την σύγχρονη ελεύθερη αγορά, η δύναμη και η επιρροή που έχουμε πάνω σε αυτή μειώνεται κάθε λεπτό που περνάει.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι γιατροί δεν έβαψαν τα μαλλιά τους μπλε και η επιστήμη της Βιολογίας δεν επιβεβαιώνει ότι οι άνδρες μπορούν κι αυτοί να έχουν κόλπο, κάτι άλλο συμβαίνει. Αυτό, λοιπόν, που συνέβη στο Lancet είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έχει συμβεί σε όλους τους οργανισμούς που κάποτε έχριζαν εκτίμησης (ή τουλάχιστον αποδοχής) από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας: Υπέκυψαν στον όχλο.
Ο όχλος, η πολιτική ορθότητα και το cancel culture σε διάφορες μορφές παρατηρούνται εδώ και αιώνες, σε όλο τον κόσμο και έχουν χρησιμοποιηθεί ως όπλα στα χέρια πολλών ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους απόψεις. Αυτό που πλέον είναι διαφορετικό είναι αφ’ ενός τα κοινωνικά δίκτυα και αφ’ ετέρου η πλήρης ηθική κατάπτωση των μέσων ενημέρωσης, που επιθυμούν να γαργαλήσουν τα συναισθήματα των καταναλωτών με κάθε τρόπο.
Παράδειγμα: Έστω ότι ο Keanu Reeves δηλώνει δημόσια ότι ο “συστημικός ρατσισμός” δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια λευκοφοβική θεωρία συνωμοσίας. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι ένας, μικρός σε γενικό πλαίσιο, αλλά οργανωμένος, δυσανάλογα ψυχικά ασθενής και καλά δικτυωμένος όχλος στα κοινωνικά δίκτυα θα τον περάσει από λαϊκό δικαστήριο. Τη σκυτάλη θα πάρουν οι δημοσιογράφοι, συχνά μέλη του προαναφερθέντα σοσιαλμιντιακού δικαστηρίου, στα λεγόμενα του οποίου θα βασιστούν για να ξεσκίσουν τον κατηγορούμενο, ενώ θα τον ξετινάξουν για να βρουν την οποιαδήποτε μη-πολιτικά ορθή φράση έχει ξεστομίσει από τότε που γεννήθηκε.
Άπαξ και βρουν το οτιδήποτε, ανεξαρτήτως από το πλαίσιο που ειπώθηκε, ο αγαπημένος ηθοποιός θα μείνει άνεργος για πάρα πολλά χρόνια. Και, φυσικά, τρίτοι και αγαπημένοι μου στο συνεργείο της ανθρωποφαγίας θα έρθουν οι “ειδικοί” για να σφραγίσουν το φέρετρο, όχι παρουσιάζοντας κάποιο αντεπιχείρημα, αλλά επικαλούμενοι τη θέση αυθεντίας που το σύγχρονο clown world τους έχει παραχωρήσει. Και κάπως έτσι, ένας πολυάσχολος άνθρωπος που ενημερώνεται μόνο από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης θα μείνει με την εντύπωση ότι ο Keanu Reeves είναι ένα βήμα πριν βάλει την άσπρη κουκούλα. Και δε θα το ψάξει παραπάνω. Αν το πρόβλημα, βέβαια, ξεκινούσε και τελείωνε σε διάσημους καλλιτέχνες που δεν πρόκειται να πεινάσουν, θα ήταν καλά.
Πριν μερικούς μήνες, ο Simple Man αφιέρωσε ένα video στην περίπτωση μιας κοπέλας που στοχοποιήθηκε από την LGBT κοινότητα και έφτασαν σε σημείο να τηλεφωνήσουν στον εργοδότη που φαινόταν στο λογαριασμό της, ώστε να της στερήσουν το εισόδημα της! Και το έγκλημα αυτής: Να ποστάρει την τσιλικαφενειακή λέξη “στόγερος” στα σχόλια ενός άρθρου της Lifo για ένα γκέι παππού!
Ως οικονομικά φιλελεύθερος, κάτι που με είχε εκνευρίσει όταν το πρωτοάκουσα, αλλά όσο το σκέφτομαι βγάζει περισσότερο νόημα σχετικά με αυτή την τακτική ανθρωποφαγίας, έχει να κάνει με μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με άτομο του αριστερού χώρου: “Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και σας κερδίζουμε με τους κανόνες που εσείς οι ίδιοι θέσατε” συνοδευόμενο από το “αν θέλετε, κάντε μας και εσείς το ίδιο.”. Ξέρω, όμως, ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Τόσο γιατί δεν μπορούμε, όσο και γιατί δεν θέλουμε.
Σε όλο το Δυτικό κόσμο, ο πολιτικά ενεργός διάλογος πλέον διαμορφώνεται ως αριστεροί εναντίον μη-αριστερών. Στη μια πλευρά έχεις τον αριστερό χώρο, που αποκόβεται κάθε μέρα και περισσότερο από τα ζητήματα της εργατικής τάξης και εκμεταλλεύεται την εξουσία για να κερδίσει έδαφος και στην άλλη πλευρά έχεις μια ανομοιογενή μάζα πολιτών μεσαίας και εργατικής τάξης που διατηρούν απόψεις που κυμαίνονται από τον κεντροαριστερό χώρο μέχρι και την άκρα δεξιά. Το παράδοξο είναι πως, ενώ οι δεύτεροι αποτελούμε την συντριπτική πλειοψηφία και βλέπουμε θετικά την σύγχρονη ελεύθερη αγορά, η δύναμη και η επιρροή που έχουμε πάνω σε αυτή μειώνεται κάθε λεπτό που περνάει. Οι λόγοι που αυτό συμβαίνει είναι τρεις: εξουσία, διάθεση, ηθικοί φραγμοί.
Οι αριστεροί είναι οι απόψεις τους. Ολόκληρη η ταυτότητα τους είναι βασισμένη πάνω στα πιστεύω τους και το να αφαιρέσουμε το οποιοδήποτε τουβλάκι από το ετοιμόρροπο ιδεολογικό Jenga που έχουν χτίσει είναι πολύ πιθανόν να ακυρώσει την ταυτότητα τους ως άνθρωποι.
Εξουσία
Σε μια εκτενή έρευνα για τις πολιτικές απόψεις στην Αμερική (HiddenTribes), βρέθηκε ότι, παρά το γεγονός ότι οι “προοδευτικοί ακτιβιστές” είναι μόλις το 8% του πληθυσμού, είναι η κοινωνική ομάδα με τη μεγαλύτερη οικονομική άνεση.
Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Η αριστερά, αυτή τη στιγμή ελέγχει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου το σύνολο των μεγάλων εταιρειών και ιδρυμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά την ενεργή συμμετοχή και την οικονομική υποστήριξη. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία για την Ελλάδα, αλλά από τα όσα βλέπουμε κατά καιρούς από επιχειρήσεις όπως τα Jumbo αλλά και ιδρύματα πλούσιων Ελλήνων που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, τα πράγματα δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Η κατάσταση στα ΜΜΕ και στην ακαδημαϊκή κοινότητα φαίνεται να είναι ακόμη χειρότερη:
Διάθεση
Ένας από τους λόγους που δεν γίνεται πράξεις όπως τα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας να έχουν “δεξιό” χαρακτήρα, πέρα από το γεγονός ότι δε θα βρεις τόσους δεξιούς στην Ελλάδα, είναι το ότι ακόμη και να υπήρχαν, αποκλείεται να σηκώθηκαν όλοι μαζί από τον καναπέ τους για το οτιδήποτε. Και, όντως, οι αριστεροί έχουν πολύ περισσότερη όρεξη να ασχοληθούν (More than twice as likely to list politics as hobby – 73% v. 35%) και πολύ μεγαλύτερη διάθεση να κάνουν και να θυσιάσουν πράγματα προκειμένου να επεκτείνουν τις βλέψεις τους στον έλεγχο της κοινωνίας.
“Εκτός από τα χρήματα, ένας άλλος τρόπος μέτρησης της βασικής χρησιμότητας είναι η εξέταση των διαμαρτυριών. Τείνω να μην εμπιστεύομαι τα ακριβή νούμερα των μέσων ενημέρωσης ή των ακαδημαϊκών εκτιμήσεων, καθώς αυτά τα πράγματα είναι δύσκολο να μετρηθούν και οι πολιτικές τους προκαταλήψεις σημαίνουν ότι μπορεί να υπερβάλλουν τον αριθμό των διαδηλωτών που συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις για φιλελεύθερους σκοπούς και το αντίθετο για τους συντηρητικούς. Παρ ‘όλα αυτά, ακόμη και έχοντας αυτό κατά νου, δεν νομίζω ότι κανείς θα αμφισβητήσει ότι η πορεία των γυναικών, των BLM και η κατάληψη της Wall Street έχουν συγκεντρώσει πολύ περισσότερους ανθρώπους σε σχέσεις με τις συγκεντρώσεις για το Tea Party και τον Trump.”
Richard Hanania, πρόεδρος του CSPI
Ένα σταθερό εύρημα όλων των ερευνητών που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι η σημαντικά υψηλότερη πιθανότητα των αριστερών ατόμων να σταματήσουν να αγοράζουν προϊόντα μιας εταιρείας με την οποία διαφωνούν πολιτικά (boycott), αλλά και να αγοράζουν προϊόντα εταιρειών με τις οποίες συμφωνούν (buycott). Προφανώς, οι εταιρείες, ακόμη κι αν δεν έχουν γνήσιο ενδιαφέρον για τις πολιτικοκοινωνικές ανησυχίες των καταναλωτών, το γνωρίζουν αυτό και προσαρμόζουν τη στρατηγική τους ανάλογα. Ο συντηρητικός θα αγοράσει το προϊόν που θα μεγιστοποιήσει τη χρησιμότητα του. Ο αριστερός θα αγοράσει το προϊόν της εταιρείας που θεωρεί ότι βρίσκεται στη “σωστή πλευρά”. ‘Θέλω να αγοράσω ένα μικρό αυτοκίνητο για να βρίσκω να παρκάρω κάθε πρωί, το Yaris είναι η ιδανική επιλογή. Η Toyota, όμως, δεν ανέβασε σημαία του Pride στα κοινωνικά δίκτυα, σε αντίθεση με τη Ford, οπότε θα πάρω το Fiesta και ας μην είναι η καλύτερη επιλογή για το σκοπό που το θέλω.’
Ηθικοί φραγμοί
Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς από τα παραπάνω, όσο πηγαίνουμε προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, βλέπουμε ανθρώπους να παίρνουν την πολιτική ολοένα και πιο σοβαρά, σχεδόν ορίζονται ως άνθρωποι από αυτήν. Οι περισσότεροι από εμάς, ανεξάρτητα αν ανήκουμε στο συντηρητικό χώρο ή στο χώρο του κέντρου, έχουμε κάποιες απόψεις. Οι αριστεροί είναι οι απόψεις τους. Ολόκληρη η ταυτότητα τους είναι βασισμένη πάνω στα πιστεύω τους και το να αφαιρέσουμε το οποιοδήποτε τουβλάκι από το ετοιμόρροπο ιδεολογικό Jenga που έχουν χτίσει είναι πολύ πιθανόν να ακυρώσει την ταυτότητα τους ως άνθρωποι. Γι’ αυτό και βλέπουμε ότι στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία αναστολή στο να διακόψουν επαφές με άτομα με διαφορετικές απόψεις:
Φυσικά, η κατάσταση είναι χειρότερη από αυτό που φαίνεται στα διαγράμματα, όσο πηγαίνουμε προς τα άκρα, τόσο πιο συχνά θα συναντήσουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές και σε καμία περίπτωση η Κλίντον δεν θεωρείται “far left”.
Η πιο τοξική έκφραση αυτής της αδυναμίας διαχείρισης άλλων απόψεων, βέβαια, δεν είναι η διακοπή επαφών με τα άτομα που τις εκφράζουν. Πολλές φορές, δεν είναι αρκετό και θα πρέπει το άτομο που εξέφρασε ένα αστείο ή μια πρόταση με την οποία δεν συμφωνούν να έχει συνέπειες, από σωματικές μέχρι επαγγελματικές και σταδιοδρομικές.
Βλέπουμε ότι οι αριστεροί φοιτητές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, υποστηρίζουν πως σου αξίζει να βγεις στον τάκο αν πεις το οτιδήποτε που θα θεωρήσουν προσβλητικό, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και, πλέον, δεν έχουν κανένα λόγο να αναθεωρήσουν γι’ αυτές τις πρακτικές, καθώς οι ελίτ είναι με το μέρος τους.
Υπάρχει ολόκληρη λίστα με άτομα που έχασαν τη δουλειά τους λόγω εγκλημάτων σκέψης. Κι αυτές είναι μόνο οι γνωστές περιπτώσεις, ο πραγματικός αριθμός τέτοιων περιστατικών είναι πολλαπλάσιος και είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Θα μπορούσαμε, φυσικά, να κάνουμε το ίδιο, αλλά αφ’ ενός δεν μας το επιτρέπει η συνείδηση μας και αφ’ ετέρου η εκάστοτε δουλειά ή οργανισμός δεν έχει κανένα κίνητρο ή φόβητρο για να μας προστατέψει, σε αντίθεση με τους αριστερούς.
- Διαγραφή Σαμαρά
- Θρίαμβος Τραμπ
- Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους
Το συμπέρασμα που βγαίνει αν αναλογιστούμε την εξουσία που έχουν, τη διάθεση και τη μη-ύπαρξη ηθικών αναστολών στο να βάλουν την κουκούλα και να ρουφιανέψουν το διπλανό τους είναι τρομακτικό, είμαι σίγουρος ότι δεν το θεωρούν καν ρουφιανιά. Και είναι ο συνδυασμός αυτών των τριών παραγόντων που ευθύνεται για τη σήψη των περισσότερων οργανισμών απαραίτητων για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Το μόνο ελπιδοφόρο στην όλη υπόθεση είναι ότι είμαστε περισσότεροι.
