Μία από τις πιο συνηθισμένες φράσεις που θα ακούσεις εκεί έξω, είναι ότι “οι άνδρες φοβούνται τη δέσμευση”. Η εν λόγω φράση, ενώ παπαγαλίζεται από κορασίδες με αρκετό ερωτικό παρελθόν ώστε να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, βλέπουμε, τώρα τελευταία να τη λένε και άλλα αρσενικά. Δε θα αμφισβητήσω το αν η συχνότητα των ανδρών που δεν επιθυμούν σοβαρή σχέση έχει αυξηθεί, θα ήταν ενδιαφέρον, όμως, να εξερευνήσουμε ορισμένες πιθανές αιτίες.
Πριν μπω στο ψητό, θέλω να σημειώσω ότι δεν έχω το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα για το γυναικείο φύλο, το κίνημα των MGTOW δεν με βρίσκει σύμφωνο σε πολλά επίπεδα και, σε καμία περίπτωση, δε θα με ακούσετε να λέω “όλες έτσι είναι”. Αντιθέτως, το γεγονός ότι διατηρώ μια σχέση 9 χρόνων που πληροί όλα τα χαρακτηριστικά για να γυριστεί σε αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία, έχει ως αποτέλεσμα τη μέγιστη συναισθηματική αποστασιοποίηση μου από το ζήτημα και την ικανότητα μου να διαμορφώσω πεποιθήσεις αφού ακολουθήσω τα δεδομένα και όχι το αντίθετο.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όσοι μισείτε τον εαυτό σας αρκετά ώστε να ασχολείστε με τέτοια ζητήματα, σίγουρα θα έχετε δει ότι οι νέοι του σήμερα έχουν, κατά μέσο όρο, αρκετά λιγότερες ερωτικές επαφές σε σχέση με το παρελθόν. Κάτι το οποίο, όμως, ίσως δεν γνωρίζατε είναι πως αυτή η απόκλιση στις συχνότητες οφείλεται εξ ’ολοκλήρου στους νέους άνδρες. Οι γυναίκες έχουν πάνω-κάτω τις ίδιες επαφές εδώ και αρκετές δεκαετίες. Το φαινόμενο που παρατηρούμε είναι ότι ένα τεράστιο ποσοστό των γυναικών επιλέγει ένα μικρό ποσοστό των ανδρών και οι υπόλοιποι μένουν στην απ’ έξω.
Καθοριστικό ρόλο σε αυτό το φαινόμενο έχουν παίξει τα dating apps, που έκαναν τις γυναίκες (όσες δεν το γνώριζαν ήδη τέλος πάντων) να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλη ζήτηση έχουν σε σχέση με τους άνδρες. Στις αγορές, όταν η ζήτηση είναι μεγαλύτερη της προσφοράς, είναι αναμενόμενο να ανέβουν οι τιμές. Και αυτό ακριβώς έγινε. Σε μια μελέτη που έγινε στην εφαρμογή OkCupid, οι συμμετέχοντες βαθμολόγησαν την εμφάνιση ατόμων του αντίθετου φύλου σε κλίμακα 1-7. Και ιδού το αποτέλεσμα:
Ενώ οι βαθμολογίες των ανδρών κατανέμονται, όπως θα περίμενε κάποιος, κανονικά, οι γυναίκες βαθμολόγησαν το 80% των ανδρών ως “κάτω του μετρίου”. Στην περίπτωση μας, οι “τιμές” είναι η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουν οι άνδρες προκειμένου να διεκδικήσουν μια ευκαιρία στον κόσμο των ερωτικών σχέσεων. Και η εξωτερική εμφάνιση είναι μόλις ένα μέρος της εξίσωσης. Όπως καταλαβαίνουμε, οι γυναίκες, λόγω του ότι πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος εκεί έξω, αυξάνουν τα standards τους στο Θεό και οι άνδρες τα μειώνουν στα τάρταρα.
Αν η γυναίκα που θες να παντρευτείς δεν ήταν παρθένα πριν σε γνωρίσει, οι πιθανότητες χωρισμού πολλαπλασιάζονται.
Αυτό, λοιπόν, οδηγεί σε μια κατάσταση όπου η πλειοψηφία των γυναικών ξοδεύουν την πιο γόνιμη και νεανική φάση τους κυνηγώντας μια μικρή μειοψηφία ανδρών, για ένα κομμάτι προσοχής και μια μικρή πιθανότητα δέσμευσης. Αυτό, μέχρι να φτάσουν σε μια ηλικία που αποφασίζουν να σοβαρευτούν ή, όπως το θέτει πολύ σωστά ο φίλος Sharsrain, αποφασίζουν να αλλάξουν το “Θέλω να παντρευτώ ΑΥΤΟΝ” σε “Θέλω να παντρευτώ” σκέτο. Τότε και μόνο τότε αρχίζουν να στρέφουν το βλέμμα τους σε άνδρες που πριν μερικά χρόνια δε θα πρόσεχαν καν (alpha fucks, beta bux, που λένε και στο χωρίο μου).
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η σεξουαλική απελευθέρωση των τελευταίων δεκαετιών, σε συνδυασμό με την εξάπλωση του διαδικτύου, έχουν κάνει τους άνδρες πιο ψυλλιασμένους από ποτέ. Ο σύγχρονος 30άρης, αντιμέτωπος με την ερώτηση του αν θέλει να το πάει σοβαρά με μια γυναίκα που στο peak της ομορφιάς και γονιμότητας της επέλεξε να κάνει one night stands, εύλογα θα αναρωτηθεί: “Εγώ τι έχω να κερδίσω από όλο αυτό;Αφού πήρα αυτό που ήθελα, γιατί να μην τη βάλω στο friendzone;”. Στις σχέσεις υπάρχει ένα κόστος ευκαιρίας. Γιατί να αφιερώσω σε μια κοπέλα το χρήμα και το χρόνο που θα μπορούσα να αξιοποιήσω για μόρφωση, γυμναστική, διασκέδαση ή εξεύρεση άλλων θηλυκών, ενώ ο Chad δε χρειάστηκε να κάνει το ίδιο; Ο βασικότερος λόγος, όμως, δεν είναι αυτός. Όταν αποφασίσεις να περάσεις το δαχτυλίδι, αναλαμβάνεις ένα ρίσκο, ότι αν όλα πάνε στραβά, συνήθως η γυναίκα είναι αυτή που θα πάρει την επιμέλεια των παιδιών και θα λάβει αφ’ενός διατροφή και αφ’ετέρου μερίδιο της περιουσίας του ζευγαριού. Εδώ είναι που το πράγμα γίνεται αρκετά περίπλοκο. Γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες αιτούνται το 70% των διαζυγίων, ένα ποσοστό που ανεβαίνει στο 90% για τις γυναίκες που έχουν λάβει τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μια μεταβλητή που συσχετίζεται με την πιθανότητα διαζυγίου, όμως, είναι ο αριθμός των ερωτικών συντρόφων πριν από τον σύζυγο.
Όπως βλέπουμε στο γράφημα, οι πιθανότητες διαζυγίου στα πρώτα 5 χρόνια είναι χαμηλότερες για 0 ή 1 σύντροφο πριν από το σύζυγο. Για κάποιο περίεργο λόγο, οι πιθανότητες αυξάνονται στο 30% για 2 συντρόφους και μειώνονται μέχρι τους 6-9 συντρόφους, για να αρχίσουν να αυξάνονται ξανά και να καταλήγουν σε μια πιθανότητα 35% για 10+ συντρόφους.
Προφανώς, δεν ξέρουμε αν υπάρχει αιτιώδης σχέση, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι από το ερωτικό παρελθόν μιας γυναίκας, μπορούμε να προβλέψουμε τις πιθανότητες να χωρίσει στα επόμενα 5 χρόνια αφότου παντρευτεί. Τι σημαίνει, τώρα, αυτό και τι δεν σημαίνει: Σε καμία περίπτωση δεν είναι κατακριτέο η κάθε κορασίδα να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της. Αν η γυναίκα που θες να παντρευτείς δεν ήταν παρθένα πριν σε γνωρίσει, οι πιθανότητες χωρισμού πολλαπλασιάζονται και κορυφώνονται αν είχε πολύ έντονο παρελθόν πριν από εσένα.
Πιθανόν να μην υπάρχει αιτιώδης σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δύο και να οφείλονται αμφότερα σε κάποιο τρίτο παράγοντα, όπως οι ανασφάλειες ή/και τα γονίδια. Ακόμη, όμως, κι αν τελικά επιλέξεις να προχωρήσεις με μια τέτοια γυναίκα, οι πιθανότητες να πάνε όλα καλά παραμένουν περισσότερες από το να πάνε όλα στραβά. Απλώς παίρνεις μεγαλύτερο ρίσκο.
Το πρόβλημα είναι πως αν ένας άνδρας δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να πάρει αυτό το ρίσκο, θα χαρακτηριστεί από το φεμινιστικό οχετό ως σεξιστής, χωρίς να έχει απαραίτητα κάποια αρνητική άποψη για το γυναικείο φύλο, αλλά ούτε και για τις γυναίκες που ακολουθούν αυτόν τον τρόπο ζωής, που μπορεί απλά να μην του ταιριάζει. Αν, δε, έχει δημόσιο λόγο, θα δει το όνομα του να διασύρεται στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, οι ημιπιτσιρικάδες του “χώρου” θα τον περάσουν γενεές δεκατέσσερις, η Ακρίτα θα τον λασπολογεί για μέρες ολόκληρες, θα κατηγορηθεί ότι είναι υπεύθυνος για τον επόμενο “γυναικοκτόνο” και την “κουλτούρα του βιασμού” και οι ζαιοι θα φωνάζουν πού είναι η κυβέρνηση να τον μαζέψει.
Και όλο αυτό, επειδή τόλμησε να έχει τα δικά του standards και να μην το διακινδυνεύσει. Συχνά ακούμε τις φεμινίστριες να λένε, πολύ σωστά, πως δε χρωστάνε ερωτικές σχέσεις στον οποιοδήποτε τους συμπεριφέρεται καλά. Τη στιγμή, όμως, που ένας άνδρας θα πει το ίδιο για κάποιο λόγο που δε βολεύει το αφήγημα, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε Elliott Rodger, ανεξαρτήτως απόψεων.
Όπου αν το σκεφτεί κανείς, ολόκληρo το αφήγημα του φεμινισμού είναι ακριβώς αυτό: όχι τόσο απελευθέρωση από τα πατριαρχικά δεσμά που απαγόρευαν στις γυναίκες να κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους, όσο η αστυνόμευση του λόγου, της σκέψης και των επιλογών των υπολοίπων, όταν μια εξέλιξη δεν είναι 100% προς το συμφέρον τους. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, κανέναν να μας δημιουργήσει ενοχές για το πού επιλέγουμε να επενδύσουμε το συναίσθημα, το χρόνο, το χρήμα και το σπιτικό μας. Ό,τι κι αν τελικά επιλέξουμε, σίγουρα ξέρουμε καλύτερα.
