Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φέρει στο προσκήνιο το μείζον ζήτημα της κοινωνικής και ιδεολογικής σύγχυσης και του διχασμού ο οποίος διέπει όλη την υφήλιο.

   Καλώς ή κακώς, οτιδήποτε συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει άμεση επίπτωση στη ζωή μας και σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η παγκοσμιοποίηση, η τάχιστη μετάδοση της πληροφορίας, έχουν εκμηδενίσει κάθε απόσταση° και αυτό δεν το κρίνουμε με όρους διπόλου, καλό ή κακό, θετικό ή αρνητικό. Απλώς υφίσταται και εμείς το δεχόμαστε. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος πια. 

   Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νικητές του, Σύμμαχοι, επέρριψαν στις ηττημένες Δυνάμεις του Άξονα, όλες τις ευθύνες για τη διολίσθηση της γης σε αυτόν τον άνευ προηγουμένου αιματηρό κύκλο, παραγράφοντας στην ουσία και κοινώς «βγάζοντας την ουρά τους απ’ έξω» στις ευθύνες που είχαν οι ίδιοι στην πρόκληση αυτού του ξεσπάσματος.

   Έτσι, κάθε συμπεριφορά η οποία είτε έμοιαζε ή πλησίαζε ιδεολογικά και πολιτικά τα ρεύματα των ηττημένων κρατών ονομαζόταν αυτόματα «φασιστική». Αυτή η ονομασία έχει τεράστια σημασία, διότι διεγείρει τη συλλογική μνήμη και της δημιουργεί εχθρικά συναισθήματα με τις παραστάσεις των εγκλημάτων και όλων όσων συνέβησαν στον πόλεμο από την πλευρά των «υπαιτίων».

   Δηλαδή, δημιουργείς κατευθείαν ενοχές μίας πράξης που δεν έπραξε ο αντίπαλός σου (στις περισσότερες φορές και ο ίδιος τις αντιπαλεύεται) ώστε να υπονομεύσεις κάθε προσπάθειά του να εδραιώσει ένα σαφές επιχείρημα. Η προβολή των ενοχών και των εγκλημάτων αυτών στον συνομιλητή, καθιστά αυτόματα τον ίδιο ένοχο, όμοια με έναν Ιταλό μελανοχίτωνα ή έναν άνδρα των Allgemeine SS σε στρατόπεδο εξόντωσης. Κοινώς, «φασίστα».

   Ακόμα και η συλλήβδην διάκριση όλων των ιδεολογικών αντιπάλων σε «φασίστες» προκύπτει από τη σοβιετική ρητορική και πεποίθηση. Πας μη κομμουνιστής είναι φασίστας ή εν δυνάμει φασίστας, υποταγμένος ή όργανο του καπιταλιστικού συστήματος και του αξίζει η σιωπή. Με κάθε τρόπο. Με συνταγή αλά ΝιΚαΒεΝτέ. Μία λίστα και ξεγράφτηκες από την κοινωνία, ακόμα και από τη μνήμη των συγγενών σου, εν μία νυκτί.

   Ο επιλεκτικός μας φασισμός είναι η μεγαλύτερη ένδειξη ολοκληρωτισμού στην εποχή μας. Και δυστυχώς, κανείς μας δεν ξεφεύγει από τον κανόνα διότι μέσα στη μέρα έχεις προσάψει αυτήν την κατηγορία τουλάχιστον μία φορά σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτου απόχρωσης ιδεολογικής. 

   Άλλοι, πάλι, συνεχίζουν και δίνουν χαρακτηρισμούς ορμώμενοι από τις αποχρώσεις ακόμα και στο δέρμα. Και αυτό το είδαμε στις μεγάλες ταραχές των προηγούμενων μηνών, όπου οι μαρξιστικά υποκινούμενες ένοπλες πολιτοφύλακες των Black Lives Matter σταματούσαν οχήματα με λευκούς πολίτες και τους απειλούσαν ότι θα τους εκτελέσουν επί τόπου, μόνο και μόνο επειδή είναι λευκοί. 

   Μα περισσότερο, τις τελευταίες ημέρες, με την εισβολή στο Καπιτώλιο των ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί ώστε να υποστηρίξουν τον απερχόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την υποκρισία και τη φαυλότητα εκείνων που τους προηγούμενους μήνες υποστήριζαν την ένοπλη βία απέναντι σε οποιαδήποτε έννοια έννομης τάξης. 

   Και είναι, πράγματι, φοβερό ότι στη φαρέτρα των δηλώσεών τους, οι πολέμιοι της κίνησης των πολιτών, όσο και αν κάποιοι την παρουσιάζουν ως προβοκάτσια, ενδύθηκαν τον μανδύα του «δημοκράτη», έχοντας ως επιχείρημα ότι η εισβολή ήταν «εξέγερση» και κατά συνέπεια έκνομη ενέργεια, κατάφορα αντίθετη στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.

   Οι οπαδοί του Τραμπ, μάλλον, δεν αγαπούν τον τόπο τους, δεν έχουν αγαθές προθέσεις, ούτε παλεύουν για μία ίση και δίκαιη κοινωνία. Η βία των οπαδών του Τραμπ είναι αίσχιστη βία. Και έτσι, οι μορφές βίας μπαίνουν σε ένα μπαλάντσο, όπως λένε οι ναυτικοί, σε μία ισορροπία των οποίων τα στεγανά τα διαμορφώνουν οι έχοντες τον λόγο και τα μέσα. Και το μαχαίρι και το καρπούζι. Έτσι πάει, έτσι λειτουργεί ο κόσμος που έχουν διαμορφώσει.

   Διότι η φίμωση των ανθρώπων που έχουν άποψη διαφορετική από εκείνη που το ρεύμα επιβάλλει, είναι προστασία της ελευθερίας της άποψης. Η διαφορετική άποψη από εκείνη που η ατζέντα επιβάλλει είναι «ρητορική μίσους». 

   Και έχουν υφάνει τέτοιον ιστό, έχουν διαμορφώσει έτσι την κοινωνία, την αντίληψη και το πνεύμα που έχουν δημιουργήσει ολόκληρες «επιστήμες» και πάνω σε αυτές εκπαιδευτικά ιδρύματα τα οποία «παράγουν» ιεροεξεταστές απόψεων και συνειδήσεων.

  Λίγα χρόνια πριν, στην ιδιωτική πλατφόρμα του Facebook, όσοι αναφέρονταν και όσοι αποκλείονταν ήταν η «θλιβερή και ακραία μειοψηφία». Τώρα, όμως, η φίμωση παίρνει άλλες διαστάσεις. Οποιαδήποτε άποψη που δε συνάδει με τη δική τους οφείλει να κατακρημνίζεται και ο φέρων την άποψη να διώκεται και να εξευτελίζεται.

   Είτε πρόκειται για βιβλίο, τραγούδι, πίνακα ή ακόμα και μία πολιτική κριτική, οτιδήποτε δε συνάδει με το ρεύμα οφείλει να καταστραφεί. Το περιβάλλον που υμνεί τη διαφορετικότητα δε σηκώνει την άλλη διαφορετικότητα.

   Το περιβάλλον που μιλάει για ωκεανούς συλλογικών δικαιωμάτων, πνίγεται σε μία κουταλιά νερό των ατομικών ελευθεριών.