Προχθές η Εθνική Ομάδα του ποδοσφαίρου γονάτισε ως ένδειξη συμπαράστασης στο κοινωνικό κίνημα Black Lives Matter. Ένα κοινωνικό κίνημα που έρχεται να ενισχύσει την τάση αυτοενοχής της λευκής φυλής καθώς τα τελευταία χρόνια προβάλλεται συνεχώς η μεταφορά των σκλάβων από την Αφρική στον Νέο Κόσμο ως μία συλλογική ευθύνη της λευκής φυλής.

Βρίσκω τελείως άτοπο το να αισθάνεται ένας Έλληνας ένοχος για τους σκλάβους, το αντίθετο κιόλας, διότι ακόμα και μέχρι τον 20ο αιώνα οι δικοί μας άνθρωποι πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα και εξευτελίστηκαν. Ποτέ ο Έλληνας δεν ήταν έμπορος σκλάβων, ποτέ δεν καπηλεύτηκε τις ανθρώπινες ζωές με τον τρόπο των ανθρώπων που ασχολήθηκαν με το εμπόριο σκλάβων, λευκών ή έγχρωμων.

Σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη με συγκλόνισε αυτός ο πίνακας. Είναι “Η λεία” του Θεοδώρου Ράλλη. Διακρίνουμε μία δεμένη Ελληνίδα στο εσωτερικό ενός αγρίως λεηλατημένου ναού. Διακρίνονται τα γυαλιά από τα παράθυρα στο πάτωμα, ο σπασμένος σταυρός στο τέμπλο και το πώς οι Τούρκοι έχουν συλλέξει την πολύτιμη λεία τους στοιβαγμένη. Το μόνο έντονο χρώμα του πίνακα είναι η κόκκινη ζώνη της. Συμβολισμός του αντιπάλου και του αίματος. Πλάι στα λεηλατημένα αντικείμενα η Ελληνίδα.

Αντικατοπτρίζοντας το ότι για τον εχθρό η γυναίκα ήταν ένα και το αυτό με τα αντικείμενα, μία λεία, μία κατάκτηση. Η Ελληνίδα κεραυνοβολεί τον θεατή με θυμό στα μάτια, κινήσεις χαλάρωσης του σκοινιού που δείχνουν την πάλη της και το ότι αντιστάθηκε στην αιχμαλωσία της. Με βλέμμα απειλητικό απέναντι στον ζωγράφο που την απαθανατίζει και τον βασανιστή της, ενδεχομένως δείχνει τη μοίρα της χώρας μας απέναντι στην εχθρική επιβουλή και τη λεηλασία.

• 
  Διαγραφή Σαμαρά
• 
  Θρίαμβος Τραμπ
• 
  Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους

Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτά υπέστησαν οι πρόγονοί μας. Τους δικούς μας σκλάβωσαν, εμείς δεν σκλαβώσαμε και δεν δημιουργήσαμε πάνω στη δυστυχία άλλων. Τα υπόλοιπα, περί γονυκλισίας, είναι να ‘χαμε να λέγαμε.