Η κυρία Σάττι έκανε ό,τι μπορούσε για να δικαιώσει τους επικριτές της. Θα ομολογήσουμε ότι κάτσαμε να δούμε την Eurovision γι’ άλλη μια φορά το Σάββατο το βράδυ, με πίτσες και μπύρες. Όχι τόσο γιατί είχαμε κανέναν ιδιαίτερο καημό, αλλά γιατί μας γάνωσε τον εγκέφαλο όλο αυτό το hype γύρω μας περί «πρωτιάς», «τριάδας», «πεντάδας», «εκπληκτικού τραγουδιού», «φωνάρας Μαρίνας» και «top σκηνικής παρουσίας που οι ξένοι λατρεύουν».
Στην αρχή ξαφνιαστήκαμε. Όντως. Άνθρωποι από σχεδόν όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, ειδικοί «Eurovision-oλόγοι/ Eurovision-ιστές» έβλεπαν ένα κάκιστο τραγούδι μ’ ένα κιτς βίντεο κλιπ και πάθαιναν… ρεύση.
Με δεδομένο στο μυαλό μας ότι οι ξένοι που παρακολουθούν Eurovision δεν έχουν και ιδιαίτερο γούστο στη μουσική, κάναμε για λίγο πίσω, μήπως αυτή τη φορά βραβεύσουν το κιτς αυτό ανοσιούργημα, από όπου και να το πιάσεις. Και βρεθούμε από το περσινό πουθενά (που ούτε καν θυμόμαστε πως πήγαινε ο ρυθμός του περυσινού τραγουδιού) στην πρώτη πεντάδα, τριάδα, η ακόμη και κορυφή. Που μέχρι στιγμής, μόνο η… «μπομπόνα» Έλενα Παπαρίζου έχει πιάσει.
Όμως, όχι. Το ένστικτό μας (αλλά και η λογική μας) μάς δικαίωσε άλλη μια φορά. Το «Ζάρι» της κυρίας Σάττι έσκασε στην 11η θέση, αφήνοντας χώρο και σε πραγματικά καλά τραγούδια που τα αξιοποίησαν τεράστιες φωνάρες (π.χ Γαλλία, Ισραήλ), αλλά και σε τραγούδια που «στήθηκαν καλά» και έβγαλαν φόβο και αηδία (π.χ. το νικητήριο της Ελβετίας με «το» άφυλο Νέμο. Και η Ιρλανδία με την «μπαχαλοσατανίστρια» Ιρλανδή να αυτοαποκαλείται «μάγισσα» και με… «ίρτζι» να πλασσάρεται και αυτή ως «το» άφυλο Bambi Thug, με επικλήσεις στον Εωσφόρο για να «δέσει» το αντικείμενο του πόθου του, κάνοντας ξόρκια αγάπης πάνω σε πεντάλφες και – φυσικά- ανάμεσα σε φωτιές.).
Ξέρετε κάτι; Αν δεν είχαμε παιδιά κάτω των 15 ετών (πνευματικά, εξ’ αγχιστείας ή βιολογικά) δε θα ασχολούμασταν και καθόλου με τέτοιες παρουσιάσεις. Δόξα τω Θεώ, το δικό μας μυαλό έχει πήξει και βγάζει κάποια (σωστά) συμπεράσματα. Ξέρουμε να απορρίπτουμε, αν χρειαστεί. Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν ΑΝΗΛΙΚΑ παιδιά τα οποία επηρεάζονται, ρωτούν, φοβούνται και (στη χειρότερη των περιπτώσεων) μιμούνται, έχουμε την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να τα αποτρέψουμε από το να τα δουν.
Αν τύχει να τα δουν από κάποιο κινητό ή pc, να εξηγήσουμε όποιες απορίες μπορεί να έχουν. Να καθησυχάσουμε τους όποιους φόβους μπορεί να έχουν, και να επιμείνουμε ότι η μίμηση τέτοιων αισχρών προτύπων μόνο σε καλό δεν πρόκειται να βγάλει. Κι αυτό, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις, όσοι μπλέκουν και με την… αφυλία, αλλά και με τη σατανολατρεία, πάνω στην απελπισία τους που τα κουκιά δε…φτουράνε όπως θέλουν – ή όπως τους έχουν προγραμματίσει να θέλουν- μέσα στο ταραγμένο τους μυαλό, «πατάνε το eject» και… βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα.
Ας επιστρέψουμε όμως στα Ελληνικά πεπραγμένα: Μόλις η κυρία Σάττι πάτησε το πόδι της στη σκηνή του «Μάλμε Αρένα», η σκηνή την κατάπιε. Ακόμη κι από τον Β’ ημιτελικό. Ακόμη απορούμε δηλαδή πώς την πέρασαν στον τελικό του Σαββάτου. Μάλλον τα «τρελλά αγόρια», τα περήφανα Τουρκάκια που είχε για χορευτές, έπιασαν «δουλείτσα» στα παρασκήνια… Δεν κρίνουμε. Ο καθείς και οι ιδιαιτερότητές του.
[Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η Τουρκία έλαβε μέρος στην φετινή Eurovision με τα δικά μας χρήματα. Τα χρήματα από τους φόρους μας…].
Φοβήθηκε λοιπόν η κυρία Σάττι «μας», και το έριξε στον καρσιλαμά. Είναι άρρωστη, έχει πυρετό, έχει λαιμό, έχει φαρυγγίτιδα, έχει τα κέρατά της τα τράγια…
[Oops… “Ώπα, ώπα, κάτσε, κάτσε”, που λέει κι αυτή… Αν είχε τα κέρατά της τα τράγια, μπορεί όντως να έπιανε πεντάδα ή τριάδα… Χμμ…]
Μ ’ετούτα και μ’ εκείνα, βγήκε ανέτοιμη. Με ρούχα που ήταν άσχημα επάνω της και δεν της ταίριαζαν καθόλου. Η φωνή της έτρεμε και για λίγα δευτερόλεπτα κόπηκε. Το πιάσαμε στον αέρα. Και τις δύο βραδιές. Δεν τη βόλευε και το μικρόφωνο και κανένας δεν τη συμβούλεψε να βάλει ένα χειλόφωνο, για να είναι τουλάχιστον πιο άνετη στις κινήσεις της.
Όμως, δεν ήταν μόνο αυτό. Η κυρία Σάττι έδωσε μία πολύ κακή παράσταση, παράσταση νηπίου, βρίσκοντας την ώρα που γίνονταν οι συνεντεύξεις τύπου των χωρών που πέρασαν στον Τελικό του Σαββάτου. Όταν έδινε συνέντευξη η εκπρόσωπος του Ισραήλ, η κυρία Σάττι «μας» ξαφνικά ένιωσε μια υπνηλία, ένα χάσιμο, ένα «πάω να την κουτρουμπέσω, κύριε Κουτρουμπέση μου» επάνω στο τραπέζι που βρισκόταν μπροστά της, και άνοιξε και το στόμα, μάλλον για να αναπνέει καλύτερα. Γενικά, το μυαλό των αντρών που την έβλεπαν (όσοι έχουν παραμείνει 100% άντρες τέλος πάντων) γέμισε συνειρμούς.
Θα δικαιολογούσαμε την κούρασή της και την όποια ασθένειά της, αν ζητούσε μία άδεια για να αποσυρθεί και να πάει στο ξενοδοχείο της.
Κατανοούμε απόλυτα ότι το Ισραήλ είναι το «κακό σπυρί» για όσους βλέπουν μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος και δικαιολογούν τη γενοκτονία και τους βιασμούς από τη Χαμάς σε μία μουσική γιορτή που γινόταν στις 7 Οκτωβρίου για την ειρήνη.
Και για να χρησιμοποιήσουμε κι ένα τσιτάτο πολύ αγαπητό σε κάποιους, κατά τύχη αυτοί που βλέπουν μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος δε βρέθηκαν εκεί… Αλλιώς, ίσως τώρα κελαηδούσαν σε άλλο σκοπό.
Κατανοούμε απόλυτα ότι ακόμη και η κυρία Σάττι είδε εχθρούς σε έναν Διαγωνισμό που κανονικά πρέπει να ενώνει μέσω της μουσικής, κι ένιωσε ότι έκανε την επανάστασή της δίνοντας την προσωπική της πολιτική χροιά. Το ίδιο και όλοι αυτοί που τη στηρίζουν απροκάλυπτα και με καμάρι.
Αυτό που δεν κατανοούμε είναι γιατί δεν κράτησε έστω τα προσχήματα, αφού σε ερώτηση Τούρκου δημοσιογράφου «ξύπνησε» και δήλωσε την αγάπη όλων μας(!) στην Τουρκία, κάνοντας καρδουλίτσες…
[Ναι, στην Τουρκία, τη μαμά των γενοκτονιών! Ούτε καν στους Τούρκους, ούτε καν στους Πομάκους της Θράκης. Στην Τουρκία. Που σημαίνει, στις μεθόδους του Σουλτάνου και στο μίσος που καλλιεργείται σε όποιο “μικροσκοπικό” κράτος εμποδίζει τις ιμπεριαλιστικές του τάσεις.].
Ακριβώς το ίδιο έπραξε δίνοντας συνέντευξη στον τηλεοπτικό φορέα που κάλυπτε τον Διαγωνισμό για το Αζερμπαϊτζάν, παρακάμπτοντας πολύ βολικά τις ψυχές που υποφέρουν στην Αρμενία.
[Ναι, το καταλάβαμε. Ο πόνος των ευαίσθητων ανθρώπων σε κάθε πόλεμο είναι επιλεκτικός. Και είναι πάντα προς τον επιτιθέμενο. Αυτόν που πάντα τον αρχίζει.
Κι αυτοί οι ευαίσθητοι άνθρωποι, έχουν το θράσος να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μας αποκαλούν “φασίστες”…]
Η κυρία Σάττι, στην τελική, έκανε αυτό που ένιωσε. Έδειξε την αγάπη της στις πατρίδες της ψυχής της. Τη «μαμά» Τουρκία, και την «κόρη» και «αδερφή» Παλαιστίνη. Πατρίδες που θρέφουν το αιμοβόρο και βίαιο στοιχείο του Ισλάμ, στοιχείο που υποστήριζε και ο συγχωρεμένος (πλέον) πατέρας της σε ό,τι αφορούσε τη θρησκεία του. Πατρίδες που γεννούν τον όλεθρο και απαιτούν να μην υπάρξουν αντίποινα, και μέσω αυτών παράπλευρες απώλειες. Πατρίδες που αν λάβουν αντίποινα από τον εχθρό, θα καταφέρουν με όποιο τρόπο να περάσουν στη θέση του «θύματος» και να λάβουν την συμπόνοια από τον κάθε ευαίσθητο άνθρωπο.
Εμείς όμως, δεν ακολουθούμε την κυρία Σάττι. Το πάθος της και η αγάπη της για αυτούς που στο παρελθόν (αλλά και τώρα) έχουν αιματοκυλήσει εμάς και τα αδέρφια μας (Κυπρίους, Αρμενίους, Ποντίους και δε συμμαζεύεται), δε μας βρίσκει σύμφωνους. Και θα θέλαμε, σαν φορολογούμενοι, τα χρήματά μας να πηγαίνουν σε σκοπούς που αξίζουν τον κόπο. Όχι για να πάει η κάθε κυρία Σάττι και να δηλώσει ότι αγαπάμε την Τουρκία, εκπροσωπώντας ένα έθνος αιώνια εχθρικό για την Τουρκία. Ούτε, βεβαίως για να μαλλιοτραβιέται με όποια τραγουδίστρια αντίπαλης αποστολής δεν της κάθεται καλά στο μάτι…
Στο κάτω-κάτω, θα μπορούσε να πάει έχοντας στην τσέπη τα χρήματα της δισκογραφικής της εταιρείας και να κάνει όση πλάκα θέλει με αυτά. Χωρίς να χρεωνόμαστε εμείς, σαν Έθνος.
Για το τέλος αυτού του κειμένου, θέλουμε να κάνουμε μια ειδική μνεία σ’ αυτό το κορίτσι που εκπροσώπησε την Κύπρο μας. Τη νεαρή Σήλια Καψή, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία. Ένα κορίτσι γεμάτο ταλέντο, ωραία κίνηση, πραγματική φωνάρα, και μόλις 17 ετών. Που αν όντως ο διαγωνισμός ήταν καθαρά μουσικός και δεν υπήρχαν πολιτικά συμφέροντα κρυμμένα, θα ήταν ακόμη πιο πάνω στην κατάταξη, και θα ήταν ακόμη πιο εύκολο για το κορίτσι αυτό να ανοίξει τα φτερά του για επαγγελματικές ευκαιρίες σε άλλες χώρες.
Συγχαρητήρια μέσα από την καρδιά μας.
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Εμείς , Μαρίνα, τα είπαμε: Θα σε δούμε στα κλαρίνα να υμνείς της μουσικές της Τουρκίας, του Ιράν και του Αζερμπαϊτζάν, προσπαθώντας να βρεις κοινά στοιχεία, προφανώς μέσα από 400 χρόνια σκλαβιάς της χώρας που ζεις, και που σε έφτασε επάνω σ’ εκείνη τη σκηνή, κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό. Και ίσως, τιμώντας τη μνήμη των δικών σου προγόνων.
