Ο δημόσιος διάλογος αποτελεί έναν κυκεώνα εσφαλμένων αναλογιών, ιστορικών ανακριβειών και ανελέητων επικλήσεων στο συναίσθημα. Όπως πάντα, τα διπλά μέτρα και σταθμά αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα των νεωτεριστών, γνήσιων τέκνων του Διαφωτισμού, στους οποίους υπάγεται κάθε έκφανση διεθνισμού. Κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές, σταλινικοί μαρξιστές και αντιρατσιστές φιλελεύθεροι συγκλίνουν στην υπεράσπιση του πολιτικού τοτέμ, που ακούει στο όνομα «Διαφωτισμός», με μήτρα τη Γαλλική Επανάσταση.
Όμως τα «παιδιά του σκοταδισμού» σαν εμένα, είναι όλα ίδια μεταξύ τους; Φυσικά και όχι. Ο αυταρχισμός, για να γίνει σεβαστός έστω ως αντίπαλος, πρέπει να είναι ομοιογενής, σταθερός και εχθρικός προς την υποκρισία. Η χρησιμοθηρία, ο επιλεκτικός εθνικισμός και οι πολιτικές σκοπιμότητες, συχνά εμποδίζουν τον ανινεωτεριστή από το να παρουσιάσει ένα ενιαίο πολιτικοκοινωνικό πρόταγμα, ως απάντηση στον κοινοβουλευτισμό. Η ζήτηση, όμως, για μία τέτοια πρόταση παραμένει υψηλή. Σε μία προσπάθεια οριοθέτησης μίας ειλικρινούς εθνικιστικής πρότασης και κατάδειξης του κάλπικου εθνικισμού, θα επικεντρωθούμε σε ιστορικά παραδείγματα εθνικών επιδιώξεων διαφορετικών ομάδων, σε διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες.
Σκωτία
Το ζήτημα του Brexit έχει λάβει ενιαία κατεύθυνση, με μία ηγεσία, η οποία φαίνεται πρόθυμη να το φέρει εις πέρας. Κάθε αντικειμενικός αναλυτής αναγνωρίζει πως πληθώρα ιδεολόγων τάχθηκαν υπέρ της αποχώρησης από την Ε.Ε. και όχι μόνο οι σκληροπυρηνικοί εθνικιστές, κατά το κυρίαρχο αφήγημα των ΜΜΕ. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω την παρωδία της σκωτσέζικης στάσης ως προς το Brexit. Ιστορικά, η Σκωτία ετέθη υπό την-συχνά- βίαιη κηδεμονία των Αγγλοσαξόνων και σίγουρα είχε καθεστώς υποτέλειας προς το Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως, το Η.Β. αναγνώριζε κάποια ποιοτική υπεροχή των Σκωτσέζων έναντι των Ιρλανδών, ενώ δε δίσταζε κατά περιόδους, να αντιμετωπίζει τους πρώτους ως ίσους των Βρετανών και τους δεύτερους ως παρακατιανούς. Οι Σκωτσέζοι θα έφταναν να κατέχουν τον θρόνο του Η.Β., ελλείψει Βρετανού διαδόχου (π.χ. δυναστεία των Στιούαρτ). Ύστερα από αιώνες σύμπλευσης και καταβύθισης σε μία θάλασσα πολιτικής ορθότητας, ο σκωτσέζικος εθνικισμός ξυπνά μονάχα για να απειλήσει τη σταθερότητα της Μ.Β., εν όψει Brexit. Οι Σκωτσέζοι υπέρμαχοι της παραμονής στην Ε.Ε. αξιώνουν την αποχώρησή τους από το Η.Β., εάν και αυτό αποχωρήσει από την Ε.Ε.
Πού είναι το κακό σε μία εθνότητα που ζητά την ανεξαρτησία της, για έναν εθνικιστή; Πουθενά. Όμως σκοπός του εθνικισμού είναι η εξύψωση του έθνους και η επιδίωξη των στόχων του. Ο εθνικισμός δεν ετεροπροσδιορίζεται, ούτε διαμορφώνεται ως αντίδραση σε έναν γείτονα. Απορρέει από τη συνείδηση της ιδιαιτερότητας μίας εθνότητας, την οποία και προστατεύει από εξωτερικούς εχθρούς. Όταν ένα έθνος που δεν έχει επαναστατήσει για χρόνια, ακονίζει τα εθνικιστικά του δόντια κατά του επερχόμενου Brexit, δεν πείθει κανέναν. Απλώς διαμαρτύρεται για την αποκόλληση από μία διεθνιστική ένωση, με σαφή και αδιάψευστη ατζέντα αντικατάστασης πληθυσμών (σχέδιο Kallergi). Πόσο γνήσιος μπορεί να είναι ο εθνικισμός αυτός, όταν δεν αντιτίθεται σε εξελίξεις που μακροπρόθεσμα απειλούν την ίδια την υπόσταση του έθνους; Οι εκφραστές των σκωτσέζικων εθνικιστικών απειλών κατά της Βρετανίας είναι φανατικοί αντιρατσιστές στο εσωτερικό της Σκωτίας και δεν αντιτίθενται στην αραβοποίησή της. Το αστείο της υπόθεσης είναι το καμάρι με το οποίο οι υπέρβαροι, μαλθακοί ευρωλάτρες κοιτούν τους Σκωτσέζους εθνικιστές, ενώ δε θα δίσταζαν να στραγγαλίσουν διπλωματικά μία αληθινά εθνικιστική και ως εκ τούτου, ευρωσκεπτικιστική Σκωτία. Τραγική ειρωνεία, η επιβεβαίωση της θέσης μου, όταν η εθνικιστική μπλόφα της Σκωτίας δεν πέτυχε την αποχώρησή της από το Η.Β., στο δημοψήφισμα που ακολούθησε.
Ιρλανδία
Ας μην παραβλέπουμε και το ιρλανδικό παράδειγμα. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για κάλπικο εθνικισμό, αλλά για θυσίες αιώνων, οι οποίες ερρίφθησαν εις τον κάλαθο των αχρήστων από τη νέα γενιά Ιρλανδών πολιτικών, που προέβησαν σε αντεθνική αποχαύνωση των μαζών. Ιρλανδοί επαναστάτες (κατά άλλους τρομοκράτες) έχυσαν το αίμα τους και διεκδίκησαν την ανεξαρτησία του κάθε Ιρλανδού, ώστε στην ανεξάρτητη Ιρλανδία, η εθνική ταυτότητα να γίνει πρόχειρο κουρέλι, με το οποίο κάθε μειονότητα μπορεί να ντυθεί. Η ιρλανδική ανάγκη για ανεξαρτησία έφτασε σε σημείο να απειλεί ακόμη και Βρετανούς αμάχους, ώστε λίγα χρόνια αργότερα, η Ιρλανδία να προχωρά με γοργό ρυθμό προς τον φυλετικό της «εμπλουτισμό» και την προοδευτική απώλεια της ιρλανδικής ετερότητας. Λες και ο επαναστατικός αγώνας γίνεται αποκλειστικά για την εδαφική επικράτεια. Όχι για το έθνος που κατοικεί εντός αυτής.
«Μα καλά, η υποκρισία και η αχαριστία είναι οι μόνες παθογένειες των εθνών»; Όχι.
Ισραήλ
Υπάρχει και η διπροσωπία. Είναι γνωστό πως το κράτος του Ισραήλ ακολουθεί πολιτικές που αποτελούν ευσεβή πόθο πολλών Ευρωπαίων εθνικιστών. Διάχυτος κι απενοχοποιημένος πατριωτισμός, επιμονή στον εθνικό προσανατολισμό της παιδείας, ανερυθρίαστη αναφορά σε βιολογικές πτυχές της εθνικής ταυτότητας (ορθώς) και υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και για τα δύο (ναι, είναι μόνο δύο) φύλα. Επιπλέον, η πολυετής επιτυχία του Ισραήλ στα πεδία των μαχών, έναντι αντιπάλων με αριθμητική υπεροχή, αποτελούν οδηγό δράσης για μικρά κράτη, όπως η Ελλάδα, τα οποία περιβάλλονται από επιθετικούς γείτονες. Όλα θα ήταν ρόδινα, αν ο ισραηλινός εθνικισμός (σιωνισμός), διατηρούσε μόνο την προαναφερθείσα έκφανση.
Επί σειρά ετών, εβραϊκές μειονότητες εντός δυτικών κρατών, έχουν δραστηριοποιηθεί ενεργά στην πολιτική, μέσω φορέων που στοχεύουν στην οικοδόμηση πολυφυλετικών κοινωνιών. Μία εξέλιξη που -δικαίως- θα απεύχονταν για το Ισραήλ. Ενδεχομένως η συνηγορία τους υπέρ τέτοιων γενοκτονικών πρακτικών, να απορρέει από αντιδυτικά εδάφια εντός του ιερού ιουδαϊκού βιβλίου, Ταλμούδ. Ως εθνικιστής, απεχθάνομαι την κλάψα. Θεωρώ τις εθνικές αντιπάθειες και καχυποψίες ως φυσικό επακόλουθο της ανθρωπολογικής ποικιλίας και αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής δυναμικής. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι η προσκόλληση της εβραϊκής διασποράς σε διεθνιστικές απόψεις και η ενεργός κήρυξή τους στον δημόσιο διάλογο, σαν τη μοναδική πολιτική αλήθεια, σε συνδυασμό με την πλήρη καταδίκη τέτοιων ιδεών στο εθνικό τους κράτος, Ισραήλ.
«Μα καλά, απαιτείς όλοι οι Ιουδαίοι να έχουν ενιαία άποψη περί πολιτικής; Σε ποιό έθνος είδες να συμβαίνει αυτό»; Ακούω να αναρωτιέστε. Το πρόβλημα δεν είναι η φυσιολογικότατη πολυφωνία. Το ζήτημα είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που σκέφτονται και δρουν πατριωτικά μεταξύ ομοεθνών στο εθνικό τους κράτος, κηρύττουν τον εθνομηδενισμό εκτός Ισραήλ. Εάν Εβραίοι εθνικιστές αναγνωρίζουν αυτό το φαινόμενο και διεκδικούν την επιβίωση του κράτους τους, χωρίς τη διάβρωση των υπολοίπων, θα πρέπει να καταδείξουν και να αντικρούσουν τους υποκριτές αυτούς ιδεολόγους. Άλλωστε, οι εθνικιστές και συντηρητικοί μονίμως ασκούμε κριτική στα μέλη της κοινότητάς μας, μία πρακτική που ο γράφων θεωρεί υγιή.
Ως προς το ελληνικό παράδειγμα, η ελληνική ταυτότητα διανύει μία ιστορική περίοδο μεγάλης κρισιμότητας. Η Ελλάδα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην απώλεια του εθνικού της χαρακτήρα, η οποία προχωρά αργά, αλλά σταθερά, λίγους μήνες πριν τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Εθνεγερσία του 1821. Θα φανούμε γνήσιοι εθνολογικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των Αγωνιστών που μας χάρισαν την ελευθερία ή θα γελοιοποιήσουμε τον αγώνα τους, στολίζοντάς τον με αντιρατσιστικά τσιτάτα ειρήνης, ισότητας και συνύπαρξης; Εν τέλει, η τάση στρέβλωσης του νοήματος ενός εθνικού αγώνα δείχνει πως ντρεπόμαστε για το αληθινό του περιεχόμενο. Εάν κάτι τέτοιο είναι αλήθεια, κατά πόσο αξίζουμε την ελευθερία;
Τροφή για σκέψη…
