Του Brendan Heard

Στην εποχή μας έχουμε μια συγκεκριμένη άποψη για το γυμνό, το σεξ και την ευπρέπεια που φαντάζει περιέργως περιοριστική, υποκριτική και σε πολλές περιπτώσεις, οπισθοδρομική.

Αυτό, πιο εύκολα μπορεί να το παρατηρήσει κάποιος παρακολουθώντας τις πρόσφατες τηλεοπτικές καλύψεις των γυναικείων αθλημάτων στους Ολυμπιακούς αγώνες, ενός θεσμού στον οποίο κατά την Κλασσική αρχαιότητα, συμμετείχαν γυμνοί (άνδρες) αθλητές.

Ίσως κάποιος να παρατηρήσει και την ύπαρξη συγκεκριμένων τάσεων στη μόδα των γυναικείων μαγιό- τα πολύ στενά και με ψηλό κόψιμο στα οπίσθια. Δεν είναι ιδιαιτέρως κολακευτικά, είναι απλά “trendy”, και μοιάζουν περισσότερο σαν στενά και άβολα εξαρτήματα βασανιστηρίων. Το σημαντικότερο όμως, μιλώντας για τον σκοπό που εξυπηρετούν, είναι πως επιδιώκουν να αποκαλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερο τμήμα του σώματος της αθλήτριας. Κατά τη γνώμη μου, αποτυγχάνουν εν συγκρίσει με τα παλαιότερα και κλασικότερα μαγιό τα οποία ακόμα χρησιμοποιούνται από τις αθλήτριες της κολύμβησης. Παρ ‘όλα αυτά, απορώ: ποια είναι ακριβώς η ιδέα μας για την σεμνότητα και την ηθική του γυμνού; Ποιο το νόημα να είναι ενδεδυμένες οι αθλήτριες με ρούχα που είναι σχεδιασμένα ώστε να είναι όσο πιο αποκαλυπτικές γίνεται (σε υπερβολικό βαθμό) για ένα άθλημα το οποίο στην αρχική του μορφή οι αθλητές ήταν γυμνοί;

Οι κλασικοί αθλητές διαγωνίζονταν γυμνοί για να δείξουν πως έπαιζαν έντιμα και ήταν θαρραλέοι όπως οι ήρωες. Βλέπουμε στα αγάλματα πως το γυμνό δεν παρουσιάζεται με ερωτικό τρόπο, όπως ίσως σήμερα. Τα σώματα τους ήταν εξιδανικευμένα: αποτυπωμένα σαν γυμνασμένα αλλά αποδομένα έτσι ώστε να αποφεύγεται η φτηνιάρικη σεξουαλικοποίηση που αποσπά τον θεατή από την εκτίμηση της αισθητικής και της ευγενούς φύσεως του έργου. Παρουσίαζαν την απόλυτη ειλικρίνεια του γυμνού, την μεγαλοπρέπεια της καλής φυσικής κατάστασης αφήνοντας τα ζωικά σεξουαλικά ένστικτα εν υπνώσει. Είχαν ένα -πλέον χαμένο- ιδεώδες, αυτό της καλαίσθητης φυσικής ομορφιάς και της εκτίμησης στην ανθρώπινη μορφή που ξεπερνούσε τη σαρκική επιθυμία.

Εν πολλοίς, το άκρως αντίθετο από το ιδεώδες του σήμερα. Σεξουαλικοποιούμε τα πάντα και ταυτοχρόνως, όσο το κάνουμε γεμίζουμε τους εαυτούς μας ενοχές. Εφευρίσκουμε εμμονικά σεξουαλικούς ορισμούς και κατηγορίες για τα πάντα. Αυτο-μαστιγωνόμαστε για τις “σεξουαλικές μας ελευθερίες” ολημερίς, και όμως μας είναι αδύνατο να φανταστούμε γυμνούς αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φαίνεται πως δεν έχουμε ιδέα για το Ηρωικό γυμνό και καμία αισθητική εκτίμηση για το ανθρώπινο σώμα χωρίς καμία αναφορά στην σεξουαλικοποίηση.

Οι Έλληνες μας έδωσαν επίσης και την έννοια του “Γυμνασίου”, από τη λέξη “γυμνός” το οποίο στην Κλασική Εποχή ήταν το μέρος εκείνο όπου σωματική άσκηση, κοινωνικές επαφές και πνευματικές ανησυχίες συνυπήρχαν. Μαζί με το γυμνό.

Αυτό που καταντήσαμε να έχουμε δημιουργήσει σήμερα, είναι μια ξεκάθαρα υπερσεξουαλική και δικαιωματίστικη έννοια του γυμνού ή του σχεδόν γυμνού ή της σεξουαλικότητας δημοσίας χρήσης, και την ίδια στιγμή έναν συγκεκριμένο αυστηρό πουριτανισμό για το ποια είναι τα αποδεκτά όρια της ευγένειας. Μια Αθλήτρια των Ολυμπιακών μπορεί να φορά ημι-πρόστυχο μαγιό αλλά δεν μπορεί να είναι γυμνή, για παράδειγμα. Μπορεί να υπάρχουν διακηρυγμένοι ακτιβιστές ΛΟΑΤΚΙ+ με ροζ μαλλιά που φορούν την πολιτικοποιημένη τους σεξουαλικότητα στο μανίκι κατά τη διάρκεια των αγωνισμάτων, δημοσίως και επαγγελματικώς. Αλλά δεν μπορεί ένας αθλητής να διαγωνισθεί γυμνός τιμώντας την κλασική αισθητική των Αγώνων.

• 
  Στο τέλος υπάρχει Ανάσταση!
• 
  Έρχεται ο Προσωπικός Αριθμός – Το Άγιον Όρος αντιδρά
• 
  Τα Πάθη, η Σταύρωσις και ο Ενταφιασμός του Υιού του Θεού

Και κάπου εδώ ενυπάρχει η αρκετά περίεργη δυϊκότητα της έννοιας της σεξουαλικής ηθικής και σεμνότητας της εποχής μας. Ζούμε μέσα στη χυδαιότητα, επιδιώκουμε απεγνωσμένα να απελευθερωθούμε σεξουαλικά με κάθε δυνατό τρόπο, συμπεριλαμβανομένου και αισχρών επιδείξεων σε δημόσια θέα που θα έκαναν και τους συμμετέχοντες σε Ρωμαϊκά όργια να ντραπούν.

Επιλέγουμε από το παρελθόν αυστηρά ότι μας αρέσει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πλήρως. Μας αρέσει η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων, όχι απαραίτητα και οι αξίες της κουλτούρας που τους δημιούργησε.

Πηγή: The Aureus Press