Του Στέλιου Παναγιώτου
Η πολιτική απαιτεί όραμα. Δυστυχώς, ορισμένα οράματα είναι καταστροφικά. Αλλά και η απουσία τους είναι καταστροφική. Η δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει το αγγλικό συντηρητικό κόμμα είναι παρόμοια (αν και όχι πανομοιότυπη) με αυτή πολλών κομμάτων της δυτικής λεγόμενης “κεντροδεξιάς”.
Σε όλη τη Δύση, ο άνευ οράματος πραγματισμός οδήγησε τα “κεντροδεξιά” κόμματα να υιοθετήσουν εκ διαμέτρου αντίθετα σε αυτά, τμήματα των καταστροφικών οραμάτων της αριστεράς. Αυτό οδηγεί όλο το παιχνίδι προς τα αριστερά. Η “συνετή διαχείριση” των πραγματιστών, η οιονεί ιδεολογική τους προσκόλληση στα οικονομικά τους μοντέλα και η όλο και πιο βραχυπρόθεσμη εστίασή τους, τους οδήγησαν στο να γυρίσουν την πλάτη στις παραδοσιακές ουσιαστικές αξίες ενώ παράλληλα ονόμασαν την έλλειψη πολιτικού οράματος… “σύνεση”.
Χωρίς να προσφεύγουν σε ουσιαστικές αξίες, βρέθηκαν σε ένα δίλημμα μεταξύ της προσφυγής μόνο στις οικονομικές αξίες ή της επέκτασης περαιτέρω προς το κέντρο και την κεντροαριστερά. Με τον τυπικά πραγματιστικό τρόπο τους, προσπάθησαν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Άρχισαν να βλέπουν το δημογραφικό πρόβλημα ως απλώς οικονομικό πρόβλημα. Έλαβαν την ψήφο των δεξιών ως δεδομένη και επεκτάθηκαν προς τα αριστερά.
Όμως η επέκταση προς τα αριστερά απαιτούσε μια ρητορική διαφορετική από αυτή που συγκινεί τους παραδοσιακούς συντηρητικούς. Ως εκ τούτου, άρχισαν να υιοθετούν μια πιο αριστερή ρητορική φτάνοντας στο σημείο να μην έχουν ουσιαστικά διαφορετική εναλλακτική από τη σοσιαλδημοκρατία. θα το αρνηθούν, αλλά οι ενέργειές τους υποδηλώνουν μια στροφή προς τα αριστερά.
Με αυτόν τον τρόπο, επέτρεψαν στην αριστερά να υφαρπάξει περισσότερη δύναμη και να ορίσει εκείνη τους όρους της δημόσιας συζήτησης. Επιτρεπτές απόψεις είναι οι απόψεις που η κεντροαριστερά επιτρέπει ως θεμιτές. Η δημόσια συζήτηση έχει σε τέτοιο βαθμό υπονομευθεί που πλέον οι άνθρωποι μπερδεύονται σχετικά με την έννοια ακόμα και των βασικών όρων.
Λαμβάνοντας την υποστήριξη των παραδοσιακών δεξιών ως δεδομένη και φλερτάροντας ή ακόμα και υιοθετώντας μια ρητορική που περιθωριοποιεί τους παραδοσιακούς συντηρητικούς, η κεντροδεξιά δείχνει ότι έχει μηδενικό όραμα.
Για το αγγλικό συντηρητικό κόμμα είναι πολύ αργά, αυτή τη στιγμή. Και οι άνθρωποι σε όλη τη Δύση αρνούνται να πιστέψουν ότι το μόνο δίλημμα της πολιτικής είναι αυτό μεταξύ αργής ή γρήγορης σοσιαλδημοκρατίας.
Ο Στέλιος Παναγιώτου είναι πρώην ακαδημαϊκός που πραγματοποίησε διδακτορική έρευνα για την ελεύθερη βούληση και την ηθική ευθύνη. Μετά από μερικά χρόνια στον ακαδημαϊκό χώρο, αποφάσισε ότι οι πολιτιστικοί κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες απαιτούν μια πιο φωνητική προσέγγιση για να αντιμετωπιστούν. Εκτός από μια γενική γοητεία με τη Φιλοσοφία, αυτή τη στιγμή ενδιαφέρεται για τη διαφθορά της γλώσσας στη δημόσια συζήτηση. Πιο συγκεκριμένα, ενδιαφέρεται να βρει τρόπους για να επανακτήσει βασικές έννοιες και αξίες που πολλοί τείνουν να συσχετίσουν με την αριστερά, όπως οι έννοιες της ελευθερίας, της αυτονομίας, της λογικής, της δημοκρατίας και της εθνικότητας. Οι πολιτικές του απόψεις είναι ένα μείγμα κλασικού φιλελευθερισμού και συντηρητισμού.
