Και ναι, το δεύτερο μέρος του θέματος «η φορολογία είναι κλοπή» είναι πραγματικότητα! Προσπαθώντας να αποδομήσουμε την κρατικιστική νοοτροπία, λοιπόν, σιγά σιγά, προχωρούμε στα επόμενα επιχειρήματα, τα οποία εκτιμώ ότι θα δώσουν μια ευρύτερη εικόνα στους αναγνώστες των άρθρων της σειράς για το πως ένα κράτος λειτουργεί απομυζώντας τα χρήματα που έχεις βγάλει με τον κόπο σου και διαιωνίζει ένα σύστημα το οποίο πελατειακά αλληλουποστήριζεται στην εκλογική και όχι μόνο διαδικασία.
«Να τα πάρουμε από τους πλούσιους»
Ξεκινώντας με το πρώτο επιχείρημα αυτό, το οποίο ακούγεται σε όλους τους τους κοινωνιοστραφείς οικονομικούς κύκλους, είτε της δεξιάς είτε της αριστεράς, πρέπει να θέσουμε θεμέλια και να κάνουμε μερικές παραδοχές. Καταρχήν, πρέπει να ορίσουμε τι είναι πλούσιος. Πλούσιος είναι αυτός που ανήκει στο ανώτατο 1% από άποψη οικονομικής κατάστασης του ελληνικού χώρου; Πλούσιος είναι αυτός που βγάζει ένα εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο ως εισόδημα; Πλούσιος είναι αυτός που κατέχει περιουσιακά στοιχεία αξίας ενός ή πέντε εκατομμυρίων δολαρίων; Βλέπετε πόσο δύσκολο είναι να ορίσετε ποιος είναι πλούσιος. Και με τέτοιες δυσκολίες ορισμού, η υπέροχη ελληνική δημοκρατία θεσπίζει φορολογική κλίμακα της τάξεως του 40% για εισοδήματα άνω των 40.000 ευρώ! Δε φαντάζομαι να θεωρείτε πλούσιους όσους βγάζουν 40.000 ευρώ τον χρόνο, δε νομίζω από την αρχή να θεωρήσατε πλούσιο έναν τέτοιο άνθρωπο. Να που το κράτος τα παίρνει ήδη από τους πλούσιους αγαπητοί, για να μη μιλήσω για όσους άλλους φόρους υπάρχουν, από Φόρους Προστιθέμενης Αξίας στα προϊόντα, φόρους κατανάλωσης, φόρους πολυτελείας και πολλούς άλλους. Παράλληλα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία των ελληνικών φορολογικών αρχών το 90% των φόρων συλλέγονται από το 10%. Υπέροχο, ε;
Συνεχίζοντας, η απόκτηση εισοδήματος δε στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην κατανάλωση, αλλά και στην αποταμίευση. Η αποταμίευση, όμως, είναι καίριας σημασίας σε ένα καπιταλιστικό σύστημα αφενός, σε ένα οικονομικό σύστημα γενικότερα αφετέρου. Τα αποταμιευμένα κεφάλαια επιτρέπουν την ανάπτυξη των οικομομιών, καθώς τα συγκεντρωμένα αυτά χρήματα θα χρησιμοποιηθούν για αγορά ακινήτων, για ανάπτυξη επιχειρηματικών μοντέλων και επενδύσεις σε ανθρώπινο κεφάλαιο και μέσα παραγωγής. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, μάλιστα, ότι τα άτομα που αποταμιεύουν συμβάλλουν περισσότερο στη βελτίωση των συνθηκών της κοινωνίας του από ο,τι αυτά που καταναλώνουν, δεδομένου ότι τα χρήματα τους κατευθύνονται κατόπιν έρευνας και μελετών σε παραγωγικές δομές που αυξάνουν τον ανταγωνισμό στο οικονομικό σύστημα, προσφέρουν θέσεις εργασίας και δημιουργούν πραγματικό πλούτο. Άρα, ένα κεντροποιημένο γραφειοκρατικό σύστημα αντλεί πολύ μεγάλο μέρος του εισοδήματος παραγωγικών μελών της κοινωνίας για να τα διαχειριστεί με τον τρόπο που περιγράψαμε σε προηγούμενο κείμενο. Τον εμποδίζει, δηλαδή, να αναπτύξει πλήρως τα επιχειρηματικά του σχέδια και να προσφέρει ανταγωνιστικές υπηρεσίες και προϊόντα, ώστε να διαιωνίζει την εξουσία του.
Ακόμη, όμως, υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να έχεις χρήματα και πλούτο. Το χρήμα δεν είναι πλούτος. Αντίθετα, το χρήμα, είτε αυτό λέγεται ευρώ ή δολάριο, είτε bitcoin, είναι ένα συναλλακτικό μέσο κοινώς αποδεκτό για τη διεξαγωγή συναλλαγών αλλά δεν είναι πλούτος αυτό καθαυτό. Κλασικό παράδειγμα που μετέρχονται οι οικονομολόγοι για αυτή την παραδοχή είναι η σπηλιά του αλιμπαμπά για τον Ρωβινσόνα Κρόυσο. Στο υποθετικό σενάριο ότι ο ναυαγός αυτός, αν έβρισκε στο νησί του τη σπηλιά του αλιμπαμπά δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα τον χρυσό, ακριβώς γιατί δεν είναι ένα καταναλωτό αγαθό ή μια υπηρεσία τα οποία μπορούσε να χρησιμοποιήσει γιατί δε θα μπορούσε να υφίσταται συναλλαγή.
Παράλληλα, όταν πέφτει στο τραπέζι το σκεπτικό « πως γίνεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 1% του πληθυσμού», καταλαβαίνω πόσο μη αυτονόητη είναι η ανάπτυξη λογικής και πόσο άδικα έχει φερθεί η φύση μερικές φορές. Αν έχω ένα αμπέλι και βγάζω με προσωπικό μόχθο, χωρίς ΕΣΠΑ και μισθό από το δημόσιο, πληρώνοντας με αποταμιευμένα κεφάλαια εργατικό δυναμικό, χίλια λίτρα κρασιού και ο γείτονας μου δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με το αμπέλι του, βγάζοντας μερικά τσαμπιά σταφύλια και παράγοντας μόλις 10 λίτρα κρασιού, πρέπει να μοιραστώ εγώ τον πλούτο που δημιούργησα, με τον οκνηρό μου γείτονα; Ναι, εγώ παρήγαγα 100 φορές περισσότερο πλούτο, έκανα κάτι λάθος; Ούτε απαγόρευσα στον γείτονα να βγάλει κρασί, ούτε ανάγκασα κανέναν να δουλέψει , ούτε όρισα ότι τόσος είναι ο πλούτος που μπορεί να βγει και «πιάσαμε ταβάνι» π.χ. 1010 λίτρα κρασιού ως ανώτατο όριο παραγωγής, καταχρηστικά προσδιορισμένο ( αν σας φαίνεται περίεργο, εξετάστε τις αρμοδιότητες της Περιφέρειας Αττικής, από την οποία χρειάζεσαι ειδική άδεια για να σφάζεις πάνω από 1001 κοτόπουλα την ώρα).
H επιδοματική πολιτική στην πραγματικότητα αυξάνει τεχνητά τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών
Πέρα, όμως, από αυτό, υπάρχει λόγος που συχνά η στατιστική γίνεται η επιστήμη για τους ανόητους (δεν αναφέρομαι στον κλάδο των μαθηματικών, αλλά στα στρεβλά διαγωνιστικά πορίσματα), και εξηγούμαι. Έστω ότι αθροίζουμε τον παγκόσμιο πλούτο και τον αντιστοιχίζουμε σε έναν απόλυτο αριθμό π.χ. 1000 αλλά το 990 αυτού (99%) ανήκει στο 1% του πληθυσμού. Αν απαλλοτριώσουμε όλον τους τον πλούτο αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την παραγωγική δομή που ελέγχει αυτό το 1% και παράλληλα δεν υπάρχει ιδιοτελές ενδιαφέρον για τα διαχείρισή του, ο παγκόσμιος πλούτος θα καταλήξει αργά ή γρήγορα στο 10. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο των διαθέσιμων αγαθών θα είναι πολύ λιγότερο από ο,τι πριν, το γάλα σου θα είναι ακριβότερο, το ψωμί σου θα είναι ακριβότερο, τα αυτοκίνητα θα είναι λίγα. Για να μη μιλήσω φυσικά για το γεγονός ότι ο παγκόσμιος πλούτος δεν είναι μια συγκεκριμένου μεγέθους πίτα που αναδιανέμεται συνεχώς αλλά μεγαλώνει ή μικραίνει συνεχώς το μέγεθος της, ανάλογα με την παραγωγικότητα του συνόλου των ανθρώπων. Ο παγκόσμιος πλούτος, λοιπόν, δεν είναι «zero sum game».
Η επιδοματική πολιτική διαιωνίζει την οκνηρία κοινωνικών ομάδων
Ας κάνουμε μία ακόμα παραδοχή: η ανάγκη, και κατ’ επέκταση η εξυπηρέτηση των αναγκών μας, καθοδηγεί την οικονομία σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Το επίδομα που δίνει, κατόπιν αναγκαστικής δεσμεύσης από το κράτος, το τελευταίο, δημιουργεί τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, αν τα εξετάσουμε πραξεολογικά. Τα “covid relief programms” στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής οδήγησαν σε υψηλό όλων των εποχών το ποσοστό αεργίας, η επιδοματική πολιτική της Ε.Ε. για την αγροτική παραγωγή δεν έχει αυξήσει την παραγωγή τροφίμου στο έδαφός της, ενώ στη χώρα μας έγιναν απίστευτες απάτες, τα “stimulus checks” στις Η.Π.Α. κατευθύνθηκαν σε επενδύσεις τύπου Gamestop και τα επιδόματα σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες τόσο σε Η.Π.Α. όσο και στην Ελλάδα που δίνονται κατά καιρούς, δεν έχουν συμβάλει ούτε στην ομοιόμορφη ενσωμάτωσή τους με τον υπόλοιπο πληθυσμό, ούτε στη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, ούτε στη μόρφωση του πληθυσμού, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία και των δύο χωρών.
Ακόμη, το επίδομα καλύπτει την ανάγκη ενός ατόμου ή μιας κοινωνικής ομάδας για φαγητό, στέγη, μόρφωση κ.λ.π. και ακριβώς αυτή η κάλυψη οδηγεί σε πτώση του ενδιαφέροντος του ατόμου για κάλυψη της ανάγκης. Το άτομο, ως εγωιστικό, αλλά και λογικό ον, αδιαφορεί για την κάλυψη μιας ανάγκης που δεν έχει ανάγκη να καλύψει.
Παράλληλα, η επιδοματική πολιτική στην πραγματικότητα αυξάνει τεχνητά τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται «drop out» της αγοράς, οπότε και οι έμποροι και οι κατασκευαστές προϊόντων αυξάνουν τις τιμές δυνάμει της αυξημένης ζήτησης προϊόντων τους ενώ δεν έχει προλάβει να προσαρμοστεί ακόμα η παραγωγή και πραγματοποιείται, ουσιαστικά, κατόπιν εξωγενούς παρέμβασης, συνήθως κρατικής.
- Είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση το όνειρο του Έλληνα Πρωθυπουργού;
- Τρίτη ηλικία και δημογραφικό
- Δεύτερη απόπειρα δολοφονίας κατά του Τραμπ
Κλείνοντας με αυτό το σκέλος, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε παρακολουθηματικά πως η ιδρυματοποίηση κοινωνικών ομάδων και άτομα με επιδοματικές πολιτικές, πρώτον, συνιστά παρέμβαση στην ατομική ιδιοκτησία και, δεύτερον, τις εκτοπίζει έμμεσα από την αγορά εργασίας, καθώς δημιουργεί καταστάσεις που με το πέρας του χρόνου παγιώνονται. Δεν είναι τυχαίο που φοβόμαστε τη σμίκρυνση του ελληνικού κράτους στην οικονομία, δεδομένου ότι το ίδιο συμβάλλει στο 50% και παραπάνω του Ελληνικού Α.Ε.Π. και μισθοδοτεί περί τις 1.000.000 θέσεις εργασίας, συμπεριλαμβανομένου του ευρύτερου δημοσίου τομέα.
Σε επόμενο μέρος θα αναλύσουμε πως οι φόροι διευρύνουν το κράτος και πως μπορεί να υπάρξει μια ιδιωτική οικονομία χωρίς ιδιαίτερη κρατική παρέμβαση.
