Μας στέλνει ο Γέρος Παράξενος,
Ξυπνάς μια ωραία μέρα και γύρω σου το παράλογο έχει κατακλείσει τα πάντα. Η εξαίρεση πλέον δεν αποτελεί κανόνα αλλά αποτελεί επιβεβλημένο κανόνα. Και ενώ η ιστορία έχει καταγράψει ότι τα άκρα στο μόνο που χρησίμευσαν ήταν να καταστρέψουν στο πέρασμα τους τα πάντα, εμείς δυστυχώς δεν διδαχθήκαμε τίποτα.
Μια κοινωνία η οποία έρχεται στο σήμερα γεμάτη κόμπλεξ του παρελθόντος όπου δυτικός πολιτισμός και μέσα μαζικής εξαθλίωσης ήρθαν να δώσουν εικόνα και ήχο στην ντροπή και την ανηθικότητα που μας περιβάλει.
Την ίδια στιγμή που η διαπαιδαγώγηση, η διδασκαλία, η μόρφωση περνούν δια μέσου της ίδιας ως άνωθεν ντροπής και ανηθικότητας και πλέον δημιουργούνται άνθρωποι ζόμπι.
Στον όλο παραλογισμό και τον διάλογο μαζί του και η εκάστοτε απαίτηση των σύγχρονων γιάπηδων – νεόπλουτων η επιβεβλημένη προώθηση τέκνων και συν αυτών και οι υπόλοιποι άνθρωποι μιας δεύτερης κατηγορίας.
Μεταξύ φιλαυτίας, εγωισμού και έπαρσης το χάιδεμα του πορτοφολιού, η ανάγκη υλισμού, το δέος του τραπεζικού λογαριασμού που εργαλειοποιείται, η φαιδρότητα, το εφήμερο και προσωρινό γίνονται κανόνας.
Το μέλλον και η επόμενη βιομηχανική επανάσταση έχει ήδη προγραμματίσει να κρύψει ντροπές, πομπές, κόμπλεξ με απλές κινήσεις, διαγράφοντας συνείδησης, επιβάλλοντας το φόβο, ξαναγράφοντας την ιστορία.
Οι άνθρωποι πλέον είναι άχρηστες μονάδες που κοπρίζουν το σύμπαν, ο πλούτος συσσωρεύεται στο 1% της γης και οι υπόλοιποι τόσο με ναρκωτικές ουσίες όσο και με βιντεοπαιχνίδια απλά θα λατρεύουν τους κατέχοντες ως τους σύγχρονους θεούς.
Είναι ανάγκη η ύπαρξη δόγματος, είναι ανάγκη η επιβολή φόβου, είναι ανάγκη η επιτακτική επιβολή διχασμού γιατί με αυτό τον τρόπο ελέγχεις τις μάζες που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμείς να αντιληφθούν την δύναμη τους.
Κατά το ρητό σφάξε με αγά μου για να αγιάσω ο σύγχρονος φαύλος κύκλος του δανείου, της επιδότησης, της αριστείας, του καρεκλοκένταυρου πως ως άλλος Πάπας φέρει το ακαταλόγιστο.
Τα περιθώρια της ντροπής στενεύουν σε μια κοινωνία που στερεύει από ελπίδα, πασχίζει από προοπτική, ξέμεινε από φαντασία. Άνθρωποι που κουνούν με στόμφο το δάχτυλο την στιγμή που το σήμερα είναι γεμάτο από δικά τους λάθη – παραλήψεις του παρελθόντος.
Ήρθε λοιπόν ο λογαριασμός σε μια γενιά που ούτε πρόλαβε αξιώματα, θώκους, αλλά και που προφανώς με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί να αδράξει την ευκαιρία για να καταστεί χρήσιμος και δημιουργικός.
Δεν ζυγίζουμε γνώσεις, δεν μετράμε βιβλία, δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα και πουθενά παρά μόνο στον ίδιο μας τον εαυτό, τους γονείς μας και να αφήσουμε εκείνο το αποτύπωμα του ανθρώπου που δεν έφαγε αμάσητα όλο όσα εύκολα σερβίρονται με στόχο την αποχαύνωση, την αδράνεια, την απομόνωση.
Η ωμή πραγματικότητα λοιπόν σε κοινή θέα, η μόδα επιβάλει, η τηλεόραση καθιερώνει και η τιμωρία πλέον έρχεται στην μη δυνατότητα πληροφορίας κοινωνικών δικτύων.
Δεν περιγράφω άλλο…
Απαθής, ζόμπι βλέπει να γίνονται κλοπές, βιασμοί, δολοφονίες γύρω του και έχασε ακόμα και την δύναμη της ίδιας του της φωνής … κατάντια … αίσχος … ντροπή.
Γίναμε οι χρήσιμοι ηλίθιοι της ιστορίας, η υποταγή ενός έθνους ήρθε ως ταπείνωση στο μεγαλείο μιας Ελλάδας που πρόσφερε στον κόσμο τα «φώτα» της και δεν κράτησε για τον εαυτό της ούτε κεράκι.
Κλείνοντας όπως σοφά λέει και η ελληνική παροιμία : «δεν με θλίβει που πεθαίνω μα που όσο ζω μαθαίνω».
