Του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου
Στις 9 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 31 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Εν μέσω καραντίνας, γενικευμένης και παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και φυσικά αμερικάνικων προεδρικών εκλογών, λίγοι περιμέναμε ότι θα θυμόντουσαν ή θα ασχολιόντουσαν με αυτή την επέτειο.
Το πολύ-πολύ αναμέναμε να ακούσουμε τις γνωστές κοινοτυπίες. Από τους φιλελεύθερους τα περί νίκης του ελεύθερου κόσμου ενάντια στον ολοκληρωτισμό. Προσοχή, όχι και ούτε καν στον αριστερό ολοκληρωτισμό, αλλά έτσι γενικά και αόριστα. Λες και στην Ανατολική Γερμανία κυβερνούσαν τα SS και όχι η σταλινική Στάζι.
Από την αριστερά επίσης ήμασταν σίγουροι ότι θα ακούγαμε τα φληναφήματα τύπου: “ο κρατικός σοσιαλισμός δεν έχει σχέση με τον μαρξισμό”, “η κρατική γραφειοκρατία έφταιγε, όχι οι ιδέες του Μαρξ και του Έγνκελς”, “άλλο σταλινισμός”, “εμείς είμαστε τροτσκιστές” και τις λοιπές αρλούμπες. Και όμως φέτος η αριστερά φρόντισε να μας εκπλήξει.
Περιδιαβαίνοντας τα κοινωνικά δίκτυα, εκεί όπου πλέον γίνονται όλες οι κοινωνικές και πολιτικές επαναστάσεις, είδαμε κάτι το καινούργιο. Γνωστοί, αλλά και ανώνυμοι αριστεροί, αυτό θα πει να έχει πέσει γραμμή, θυμήθηκαν με αφορμή το τείχος, τα τείχη. Ποια τείχη; Μα αυτά που βρίσκονται στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού και φυσικά αυτό του Έβρου. Να πέσουν αυτά τα τείχη ευχήθηκαν οι αριστεροί, αυτά που χωρίζουν τους λαούς, δεν επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων και οι πιο προχώ ως σαν άλλες σάλπιγγες της Αποκάλυψης, θέλουν να πέσουν και τα ρατσιστική τείχη που βρίσκονται στις ψυχές των ανθρώπων.
Μα πόσο φανταστική είναι η αριστερά; Πόσο χαμαιλεοντική και υποκριτική μπορεί να γίνει; Χρησιμοποιούν την επέτειο του τέλους των αισχών που έκαναν στην ανθρωπότητα για να προβάλλουν την πολιτική τους ατζέντα. Αυτή του δικαιωματισμού, των ανοιχτών συνόρων, της ομογενοποιημένης ανθρωπότητας, της αλλοτρίωσης των διαφόρων, την κατάργηση των πολιτικών και των εθνικών ταυτοτήτων. Ψάχνοντας αέναα αυτό το προλεταριάτο νομίζουν ότι θα το βρουν στην πλημμυρίδα της μετανάστευσης, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι εκκολάπτουν τον χειρότερο θρησκευτικό φοντανμεταλισμό (αυτόν του Ισλάμ) και τον μεγαλύτερο αρνητή της κατ’ αυτών ελευθερίας.
- Ναι, οι απελάσεις είναι εφικτές
- Όσο κι αν καμώνεται ο Έλληνας, ΔΕΝ είναι δημοκράτης
- Τα διδάγματα του δημοσιονομικού συντηρητισμού
Αυτοί καλά κάνουν. Έχουν το όραμά τους, την ιδεοληψία, τις αυταπάτες τους. Εμείς, οι στην απέναντι όχθη τι κάνουμε; Περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να υψώσουμε τείχη, πολιτικά και ιδεολογικά, στην διαβρωτική προπαγάνδα τους. Γιατί αυτή τη στιγμή όσοι υπερασπίζονται και δικαιολογούν αυτή την μετεγκατάσταση πληθυσμών είναι πιο επικίνδυνοι από τους φορείς και τα υποκείμενα των μεταναστευτικών ροών.
Υ.Γ.: Υπάρχει όμως και ένα τείχος που και εμείς οι εθνικά σκεπτόμενοι, θέλουμε να πέσει. Είναι αυτό της Πράσινης Γραμμής στην Κύπρο. Το τελευταίο πραγματικό τείχους του αίσχους που διχοτομεί μία ελληνική πατρίδα και για το οποίο οι ανθρωπιστές κατ’ αποκοπή, ποιούν αισχρώς, την νήσσαν.
