Ίμια, 25 χρόνια μετά. Η συλλογική μας μνήμη.

Η συλλογική μνήμη είναι μία άφαντη δύναμη μέσα στις καρδιές και στο μυαλό μας. Ένα αόρατο χέρι που στρέφει τα κεφάλια μας, τα μάτια μας και τις θύμησές μας σε μία κατεύθυνση. Ένας ιστός που ενώνει τους πολλούς με κοινά ερεθίσματα.
Μα όπως κάθε μάτι βλέπει διαφορετικά, από άλλη προοπτική και όπως κάθε κατεύθυνση οδηγεί σε άλλους δρόμους τον καθένα ( σε άλλον προορισμό, άλλη Ιθάκη όπως θα εννοούσε ο Καβάφης ) έτσι και η συλλογική μνήμη αφήνει άλλες εντυπώσεις στον καθένα.

Εικοσιπέντε χρόνια πριν, εγώ και άλλοι πολλοί συνομήλικοί μου και της γενιάς μου ήμαστε είτε παιδιά που δεν αντιλαμβανόμασταν συμβάντα του περίγυρού μας, είτε – όπως στην περίπτωσή μου – ήταν απλά ερεθίσματα, που με τον καιρό αναλύθηκαν, επεξεργάστηκαν και οδήγησαν σε ένα συμπέρασμα είτε αγνοήθηκαν.
Ήταν η νύχτα της 31ης Ιανουαρίου του 1996, όταν κάτι το δεδομένο (η Ελληνικότητα του Αιγαίου Πελάγους) αμφισβητήθηκε από την Τουρκία.

Μα δεν είναι η αμφισβήτηση της γείτονος το ζήτημα, άλλωστε γνωρίζουμε την θεωρία του Τουρκικού επεκτατισμού και των «αν-ιστορικών δικαίων» που επικαλούνται πάντοτε. Μα η στάση δύο διαφορετικών όψεων και πτυχών της Ελληνικής κοινωνίας. Των ίδιων πτυχών που και σύγχρονα, με τη Συμφωνία των Πρεσπών και τη μεγάλη εθνική μειοδοσία από μέρους άλλης μίας αντεθνικής κυβέρνησης έχουν προκύψει και έχουν διχάσει τον λαό.

 Της Εθνικής και της Αντεθνικής-Πατριδοκάπηλης.

Είναι η πτυχή των Ελλήνων που βλέποντας τα γεγονότα προετοίμαζαν εαυτούς για το ύψιστο καθήκον προς την περίπτωση, τον Αγώνα για την ανεξαρτησία – άλλωστε οι τότε άνδρες που θα καλούνταν στα όπλα, είχαν τους δικούς τους γονείς που πολέμησαν- και την εδαφική ακεραιότητα.
Είναι και η πτυχή των Ελλήνων που σαρκωμένοι στις τάξεις της πολιτικής ολιγάριθμης αρχηγεσίας καπηλεύτηκαν τον ενθουσιασμό των Ελλήνων και τον πρόδωσαν ( παρόμοιες περιπτώσεις σύγχρονης προδοσίας δεν είναι τυχαίες και δεν είναι πέραν των προθέσεων του γράφοντος ).
Και είναι και μία τρίτη κατηγορία που στέκει από μόνη της, άπιαστη, ανέγγιχτη και αμόλυντη μέσα στην εθνική συνείδηση και τη συλλογική μνήμη.
Είναι οι τρεις ΗΡΩΕΣ.

Οι τρεις καταρριφθέντες άνδρες του ΠΝ 21 που εκτέλεσαν με αυταπάρνηση το καθήκον τους, με ανιδιοτέλεια και αλτρουισμό.
Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός.

Η συλλογική μνήμη τους καταχωρεί στο πάνθεον εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της χώρας.

Αλλά πώς ξεθωριάζει η συλλογική μνήμη και τι σημαίνει αυτή για το Κράτος;

Οι ήρωες θάφτηκαν με στρατιωτικές τιμές και φέρετρα τυλιγμένα με τη Γαλανόλευκή μας, αφού τους περιέβαλε το γαλανό του Αιγαίου που αγάπησαν και έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό.

Μετά; Τι μετά; Υπάρχει κάποιο μετά;

Μήτε εκδήλωση, μήτε μνήμη, μήτε τιμωρίες, μηδέ ευθύνες.

Είθισται στη Δικαιοσύνη ενός κράτους δικαίου, να προσάγεται εκείνος που εγκληματεί και να καταδικάζεται, πολλώ δε αν έχει αφήσει πίσω του νεκρούς.
Στην υπόθεση των Ιμίων, στην ευθεία αμφισβήτηση των εδαφών μας και σε τρία νεκρά παλικάρια, κανείς δεν προσήχθη, ουδείς δεν τιμωρήθηκε, απεναντίας, ο ιθύνων νους και ηθικός αυτουργός του “εγκλήματος” εξελέγη και οι εταίροι του ανέλαβαν ξανά εξουσίες μείζονος σημασίας.

Αφού πρώτα πρόδωσαν όχι μόνο το έδαφος, όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους τρεις ΗΡΩΕΣ.
Αν προδώσεις έναν ζωντανό ενδεχομένως να συγχωρεθείς…
Τι συγχώρεση όμως περιμένεις από έναν νεκρό… Από τα ορφανά παιδιά, τις χήρες, τους γονείς… απ’ όλους εκείνους που ένιωσαν τις σφαίρες πάνω στην άτρακτο του ΠΝ 21 σαν να έπεφταν πάνω στο πετσί τους…. τι συγχώρεση περιμένεις;

Σήμερα, είναι 31η Ιανουαρίου του 2021. 200 έτη από την Εθνεγερσία. 

Κανείς δεν μιλά για Ίμια, κανείς δεν μιλά για ήρωες (μάλιστα μόνο ήρωες δεν θα πει μία μερίδα ανθρώπων τους άνδρες που σκοτώθηκαν εκεί) κανείς δε μιλά.

Γενικά μας κόπηκε η μιλιά. Και όταν δε μιλούν οι ζωντανοί, οι Νεκροί τι να πουν σαν το ακροατήριο είναι πιο νεκρό από εκείνους;

Υποπλοίαρχος Καραθανάσης Χριστόδουλος
Υποπλοίαρχος Βλαχάκος Παναγιώτης
Αρχικελευστής Γιαλοψός Έκτορας

Έπεσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος!
Αθάνατοι!