Του “Οδυσσέα Ανδρούτσου”
Σήμερα, που γράφω αυτό το άρθρο, ο μήνας έχει 24. 24 Οκτωβρίου, η μέρα της Καίτης. Μια μέρα σαν κι αυτή γεννήθηκε το 1947. Την ίδια μέρα μας χαιρέτησε για το ταξίδι στον Αχέροντα, 63 χρόνια μετά…
Ένα από τα ελάχιστα οφέλη που αποκόμισα από το σχολείο είναι πως χάρη σε αυτό έμαθα την Καίτη. Τραγούδια της παίζανε σε κάθε καλοκαιρινή γιορτή, κυρίως στις μικρότερες τάξεις του Δημοτικού. Τα «Άσπρα Καράβια» και το «Να Διώξω Τα Σύννεφα» ήταν πάντα τα αγαπημένα των δασκάλων. Ο σπόρος είχε φυτευτεί!
Παρόλο που έτσι γνώρισα την Καίτη, ποτέ δεν γνώριζα πως πρόκειται για αυτήν. Αρκετό καιρό μετά την πρώτη μου γνωριμία με την Καίτη στο Δημοτικό, αφού τελείωσα και το Λύκειο, ανακάλυψα το Νέο Κύμα. Πανέμορφη μουσική! Χάρη στις ελληνικές ταινίες που έβλεπε μανιωδώς ανέκαθεν ο πατέρας μου, γνώριζα τον Γιάννη Πουλόπουλο και την Πόπη Αστεριάδη, αλλά τίποτα περισσότερο για αυτό το εκπληκτικό είδος μουσικής, ούτε καν το όνομά του! Έτσι, σιγά-σιγά έμαθα την Ρένα Κουμιώτη, τον Λίνο Κόκοτο, τον Γιώργο Ζωγράφο… Και μια όμορφη μέρα ανακαλύπτω αυτήν την ομορφιά:
Αυτό ήταν! Την ερωτεύτηκα την Καίτη! Θυμήθηκα το σχολείο και εκεί ήταν που κατάλαβα πόσο λίγο είχε αναδείξει το έργο της και τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό εν γένει…
Θεωρώ την Καίτη την σπουδαιότερη τραγουδίστρια του Νέου Κύματος, καθώς και την καλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια εν γένει. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στα τραγούδια της, ούτε στο ωραιότατο και κομψότατο παρουσιαστικό της. Από την πρώτη στιγμή με μάγεψε η φωνή της. Είναι γλυκιά, θηλυκή, αισθησιακή και, πάνω από όλα, αθώα. Χαρακτηριστικά που με τον καιρό σβήνουν στο όνομα της καταπολέμησης της «πατριαρχίας». Την μοναδική φωνή της πλαισίωνε θεσπέσια η φυσικότατη και αγνότατη ομορφιά της, η οποία είναι κι αυτή είδος υπό εξαφάνιση… Η Καίτη, βλέπετε, δεν χρειαζόταν ούτε μπότοξ, ούτε πλαστικές, ούτε φίλτρα του Instagram για να είναι όμορφη…
Τα δε τραγούδια της μιλάνε για τον νεανικό έρωτα, για την κοπέλα που περιμένει την αληθινή αγάπη… Μιλάει για την Ελένη που περιμένει «νύχτα μέρα στο μπαλκόνι, μα εκείνος πουθενά» και που καταλήγει να πεθαίνει από τον καημό της και να την κλαίει ακόμα «κι ο Μάης ντυμένος στα μαύρα»! Δείγμα νεαρής κοπέλας που θέτει τον έρωτα ως ύψιστο σκοπό της. Διότι, για την Ελένη, «έρωτας» δεν σημαίνει «αυτός να είναι αλήτης κι αυτή να είναι μανδάμ», όπως έχει γίνει της μοδός μετά συγκεκριμένου «άσματος». Για την Ελένη ο έρωτας είναι ένα ύψιστο αγαθό, είναι ο σκοπός της ζωής της. Η Ελένη -όπως και τα περισσότερα κορίτσια της εποχής της- αγαπάει, δεν άγεται από τις ορμές της… Ούτε κυνηγάει την «ανεξαρτησία» της, ούτε καταπολεμάει την «πατριαρχία»!
Τραγούδια αθώα, αγνά, απλά, αληθινά και, κατά συνέπεια, κάλλιστα… Τραγουδισμένα από μια ιέρεια της αθωότητος, της αγνότητος, της απλότητος, της αλήθειας και του κάλλους… Αυτή, κύριες και κύριοι, είναι η Καίτη Χωματά!
