Ας μη γελιόμαστε, φίλοι μου.
Ο Εθνικός Ύμνος είναι ένα από τα πιο ανατριχιαστικά μουσικά ακούσματα και αναγνώσματα στην ψυχή ενός Έλληνα. Και για να μη με πούνε και πολέμιο της διαφορετικότητας, μπορώ να δεχτώ πως κάθε άνθρωπος πάνω στην υφήλιο ο οποίος έχει την εύλογη και φυσική προδιάθεση να αγαπάει τον τόπο του ανατριχιάζει στο άκουσμα του Εθνικού του ύμνου, της μουσικής πράξης που ενώνει όλους τους πολίτες ενός κράτους.
Τώρα, αν πράγματι ενώνει όλους τους πολίτες ενός κράτους ένα άσμα, συνήθως εμβατηριακού ρυθμού, που παιανίζει για δόξες αλλοτινές, την πολεμική διάθεση ή για την ένδοξη ήττα και τη διάθεση ελευθερίας και ενότητας, είναι ένα ζήτημα που πρέπει το συμπέρασμα να εξαχθεί ύστερα από εκτενή «έρευνα πεδίου».
Όμως για να έχει κάθε κράτος έναν εθνικό ύμνο και να αντικρίζουμε κάθε λίγο και λιγάκι – ιδίως στις αθλητικές διοργανώσεις- τους φιλάθλους να ψέλνουν και να κλαίνε, ε, τι να πω κι εγώ ο μωρός; Πατριωτισμός θα υπάρχει, δε με γελούν τα μάτια μου.
Αλλά αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα του 2020 είναι λίγο μπακαλίστικα και αυτές οι έρευνες οι του «πεδίου», έχουν αφεθεί σε γελοιοπρεπή ρεπορτάζ κάτι δημοσιογραφίσκων της Ερμού που έχουν την εξής ρηξικέλευθη εντολή εδώ και 30 χρόνια, να πιάνουν τους περαστικούς και να τους ρωτούν για το Έπος του ’40 και την Επανάσταση του ’21. Του 1821, δηλαδή, γιατί κι εμείς στο ’21 είμαστε.
Μιας και το αναφέραμε, δηλαδή, 200 έτη από τη μεγαλειώδη Εθνεγερσία κατά του ανοικτίρμονος οθωμανικού ζυγού, στη Δοξολογία της Πρωτοχρονιάς, η Αυτής Εξοχότης Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Σακελλαροπούλου Αικατερίνη, διακεκριμένη δικαστικός κλπ κλπ κλπ.
Η Εξοχότης της, μάλλον, δεν νοιάζεται και πολύ για τα συμβολικά πρωτόκολλα. Και, αν μου επιτραπεί η άποψη, δε με πολυνοιάζει κιόλας κι εμένα. Διότι ένας απαξιωμένος θεσμός όπως εκείνου του Προέδρου της Δημοκρατίας, μόνο απαξίωση και σήψη μπορεί να δημιουργήσει στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.
Δεν θα μπω ούτε στη διαδικασία να συγκρίνω αυτό το θλιβερό φερέφωνο την Αυτήν Εξοχότηταν με προγενέστερους Προέδρους της Δημοκρατίας. Διότι το ηθικό ανάστημα είναι ολοκληρωτικά ασύγκριτο.
Μην σας ξενίζει, σεβαστοί και τίμιοι αναγνώστες.
Μιλάμε για την απόλυτη ανθελληνική και μισελληνική έκφραση μέσα από λόγια και πράξεις της Πρώτης πολίτου της χώρας μας.
Διορισμένης με τις ανοχές της Νέας Δημοκρατίας που τιμάει τους αγώνες της ανθελληνικής και μακελάρικης αριστεράς.
Περιμέναμε κάτι διαφορετικό; Αν διάβαζε κανείς λίγο προσεκτικότερα το βιογραφικό της διακεκριμένης νομικού και δικαστικού θα έβλεπε τα πάντα. Μόνο πατριωτισμό δε θα έβλεπε.
Με ενοχλούν πολύ τα καριοφίλια που αποκαθηλώθηκαν. Με ενοχλεί πολύ που ένας από τα μυαλά που περιτριγυρίζουν το επιτελείο της ΠτΔ δε σκέφτηκε πως η ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου είναι το ίδιο ιερή με την δοξολογία που αποκολουθεί.
Δε με ενοχλεί τόσο που δεν προσκύνησε και δε φίλησε τον Σταυρό. Είναι δικό της θέμα. Αν και ως εκπρόσωπος του θεσμού της ΠτΔ οφείλει να συμπεριφέρεται ενωτικά και της αρέσει δεν της αρέσει (δεν της αρέσει) οι Έλληνες είναι ένα Έθνος και ένα Κράτος χριστιανικό.
Με ενοχλεί, που και το ΓΕΕΘΑ ανακοίνωσε πως η μπάντα που θα παιάνιζε δεν εστάλη στο πλαίσιο της προστασίας και της τήρησης των αναγκαίων αποστάσεων και επιτρέπει την προηγούμενη κιόλας, μέρα, τη Στρατιωτική Μουσική της Φρουράς Αθηνών στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Στο «Νιάρχος» δεν κολλάει ο ιός. Στη Μητρόπολη κολλάει. Κοροϊδευόμαστε, κύριοι.
Πώς, όμως, ένας λαμπρός εγκέφαλος (όχι, όχι, Αυτή Εξοχότητα, εσείς) δεν εσκέφθη να βάλει μεγάφωνα και να παιανίσει ο Ύμνος μας χωρίς την παρουσία κάποιας μπάντας.
Πω, τι σκέφτηκα ο άτιμος!
Υπάρχει σοβαρή περίπτωση να το σκεφτόταν και η ανιψιά μου, ετών πέντε.
Αλλά ποια είναι η σημαντικότερη διαφορά της ανιψιάς μου με την Αυτήν Εξοχότητα κα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου;
Η ανιψιά μου δεν έχει κανένα πρόβλημα με την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου.
Σημείωση:
Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι εσκεμμένα επιμελημένες και διαλεγμένες με κριτήριο ομορφιάς. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα καλύτερο, αλήθεια.
