Tου Κιθ Γουντς (Keith Woods)
Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια ενδιαφέρουσα έρευνα σχετικά με τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων με αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις με τον αυταρχισμό, τον ναρκισσισμό και την… ψυχοπάθεια.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως η έρευνα φαίνεται να δικαιώνει όλους εκείνους τους σχολιαστές, τους πολιτικούς αναλυτές μα και τους απλούς παρατηρητές που διαχρονικά διατυπώνουν θεωρίες για σύνδεση μεταξύ αριστεράς και παθολογίας καθώς καταδεικνύει μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ του αριστερού αυταρχισμού και των χαρακτηριστικών της “σκοτεινής τριάδας” των ψυχολόγων: Ναρκισσισμός, Μακιαβελισμός, Ψυχοπάθεια.
Αντιθέτως, η έρευνα δεν ανίχνευσε κανένα ίχνος αλτρουισμού ή κάποια πραγματική εκτίμηση στην “κοινωνική δικαιοσύνη”. Τα αποτελέσματα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι για αυτούς τους ανθρώπους οι αριστερές απόψεις τους (που με τόση μανία θέλουν να δείχνουν πως υποστηρίζουν) είναι απλά ένας τρόπος άσκησης εξουσίας έναντι των συνανθρώπων τους.
Το 1906, ένας σοσιαλιστής ονόματι Τζον Σπάργκο (John Spargo) έγραψε για τις παθολογίες που βρίσκονταν πίσω από την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Ο Σπάργκο είχε επαφή από πρώτο χέρι με κορυφαίους μπολσεβίκους και σοκαρίστηκε από την ευκολία με την οποία μπορούσαν να έχουν αντιφατικές απόψεις σε θέματα όπως η ελευθερία του λόγου.
Ο Σπάργκο παρατήρησε αυτό που ονόμασε «Υστερική Υπεραισθησία» μεταξύ της ηγεσίας των Μπολσεβίκων. Πολλά από τα συμπτώματα αυτής της πάθησης που περιγράφει είναι πράγματα που σήμερα θα συνδέαμε με τη Ναρκισσιστική Διαταραχή Προσωπικότητας.
Πράγματι, πρόσφατες μελέτες υποδηλώνουν μια εξαιρετικά στενή σχέση μεταξύ του ναρκισσισμού και του αριστερού αυταρχισμού. Οι παρατηρήσεις του Σπάργκο φαίνεται πως είναι ένα φαινόμενο πολύ πιο παγκόσμιο και διαχρονικό από ό,τι ίσως είχε συνειδητοποιήσει.
Ένας άλλος που ανέλαβε τη μελέτη αυτού του θέματος ήταν ο ψυχοθεραπευτής Αντρέι Λομπαζέφσκι (Andrzej Lobaczewski). Εκείνος επινόησε τον όρο «παθοκρατία» για να περιγράψει τη διαδικασία όπου μια παθολογική μειοψηφία κυριαρχεί στην πλειοψηφία. Κατά της διάρκεια μιας μυστικής έρευνας για τον ρόλο των ψυχοπαθών στην κομμουνιστική Πολωνία, ο Λομπαζέφσκι παρατήρησε πως συνήθως πρόκειται για διανοούμενους που “δράττονται” τη δυσαρέσκεια της πλειοψηφίας.
Ο Λομπαζέφσκι υποστηρίζει πώς οι ψυχοπαθείς είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται ταχύτατα την τραυματική επίδραση που έχει η φορτική τους προσωπικότητά στους κανονικούς ανθρώπους και συνειδητοποιούν τη δύναμη που τους δίνει αυτό προκειμένου να προωθήσουν τους στόχους τους μέσω του τρόμου.
Δεδομένου ότι για τον ψυχοπαθή η ιδεολογία είναι απλώς ένα μέσο προκειμένου να απελευθερωθεί από τις κανονικές κοινωνικές νόρμες που εκείνος θεωρεί ότι είναι καταπιεστικά δεσμά, ο Λομπαζέφσκι προειδοποιεί πως κάθε μεγάλο κοινωνικό κίνημα μπορεί με αυτό τον τρόπο να καταντήσει «ένας ξενιστή πάνω στον οποίο κάποια παθοκρατία μπορεί να ζει παρασιτικά».
Αυτή η διορατικότητα του Λομπαζέφσκι επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη ψυχολογική έρευνα. Το παρακάτω απόσπασμα αναφέρει ότι πολλοί ναρκισσιστές που έχουν αριστερές αυταρχικές απόψεις θα είχαν εξίσου εύκολα δεξιές αυταρχικές απόψεις εάν αυτές τους παρείχαν ένα καλύτερο όχημα για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του εγώ τους.
Αυτό σημαίνει ότι το να έλκονται από τις επικρατούσες κοινωνικές τάσεις και να τις προσεταιρίζονται οι ναρκισσιστές και οι ψυχοπαθείς προκειμένου να τους επιτρέπεται να ακυρώνουν, να επιβάλλονται και να τρομοκρατούν τους άλλους, είναι κάτι απολύτως αναμενόμενο. Αυτήν την ευκαιρία παρουσιάζουν στις μέρες μας στους ψυχοπαθείς η ριζοσπαστική αριστερά, το κίνημα woke και τα υπόλοιπα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας του δικαιωματισμού.
