Ήταν ένας κύριος κάποτε παλιά, πολύ ταλαντούχος. Και πολύ τυχερός.
Ο κύριος (κατ’ ευφημισμόν) Δημήτρης Λιγνάδης.
Η μοίρα του το ήθελε να γίνει ηθοποιός.
Ξέρετε, από αυτούς τους κλασσικούς. Του λεγόμενου «σοβαρού» ρεπερτοριακά θεάτρου. Του Εθνικού, αλλά και του Ελεύθερου.
Και έγινε. Δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω γι’ αυτό.
Έγινε πρωταγωνιστής. Και αργότερα σκηνοθέτης. Αυτή του η ιδιότητα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πορείας του και της ζωής του.
Είχε κι άλλες πεποιθήσεις ο Λιγνάδης, αλλά είναι πιο φρόνιμο να μην αναφερθούμε σ’ αυτό το κείμενο σε αυτές. Θα πούμε μόνο ότι χάρη σ’ αυτές διαφοροποιείται στα μάτια του «προοδευτικάτου» από την Ειρήνη Μούρθου, τον Λάμπρο Φιλίππου και τον Γιώργο Γιαννόπουλο. Ακόμα κι από τον Πέτρο Φιλιππίδη, που πρόσφατα πήγε κι αυτός από το κελί της φυλακής στο σπίτι του για ιατρικούς λόγους.
Όλοι τους βιαστές. Ενηλίκων και ανηλίκων. Και μια βιάστρια.
[Αν δε σας λένε τίποτα τα ονόματα, τουλάχιστον τα πρώτα, ψάξτε τα. Και επικεντρώστε μετά τις αισχρές πράξεις τους, στις πολιτικές τους πεποιθήσεις].
Είδατε κανένα πανό γι’ αυτούς στην Επίδαυρο, όπως αυτό που υψώθηκε για το Λιγνάδη και γέμισαν όλα τα ΜΚΔ;
Χτυπήθηκε / ούρλιαξε κανείς γι’ αυτούς δημοσίως;
Ακούσατε ευχές για λυντσαρίσματα;
Πήγε κανείς να πεθάνει από στενοχώρια όταν βγήκε έξω ο Γιαννόπουλος με τον ίδιο νόμο που βγήκε και ο Λιγνάδης; Προσωρινά, και χωρίς να έχει αθωωθεί;
Ο Χ Ι. Και ούτε θα δείτε ή θα ακούσετε κάτι ποτέ.
Αυτό που οφείλουμε να τονίσουμε γι’ ακόμη μια φορά είναι ότι (εν προκειμένω) ο Λιγνάδης είχε (και εξακολουθεί να έχει πάντα) ένα κυρίαρχο και αρρωστημένο βίτσιο όσον αφορά τη σεξουαλική του ζωή, και την έκφραση αυτής. Αρέσκεται – κυρίως- στη «συντροφιά» αγοριών και αντρών. Και αυτή του η αρέσκεια καταλήγει σε σκηνές σεξ και βίας. Σκηνές που είναι ανεπίτρεπτες από την πλευρά των θυμάτων, αλλά και από όλους εμάς που είμαστε υποστηρικτικοί προς τον αδύναμο άνθρωπο.
Το αδιανόητο βίτσιο αυτό λοιπόν, ήταν η εφαλτήριος δύναμη για να ξεκινήσει η… καριέρρα του ως Πυγμαλίων…
Βρισκόταν ασφαλώς συχνά ανάμεσα σε άτομα που του ξυπνούσαν ανομολόγητα πάθη μέσα στους χώρους τους οποίους ξεδίπλωνε την υποκριτική του φλέβα. Μεταξύ άλλων, και σχολεία. Με κυριότερα τα Αρσάκεια και το Κολλέγιο Ψυχικού.
Μια φλέβα, για την οποία άνθρωποι που τότε διαλαλούσαν πόσο καλά τον ήξεραν και πόσο τον θαύμαζαν, τώρα – απλώς- κρύβονται και δε μιλούν.
Γιατί αυτή η φλέβα τώρα έχει φέρει τον κόσμο του θεάματος άνω κάτω.
Τί παράξενο, όλα να φαίνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ από το καλοκαίρι του 2019 και μετά…
Από το 2017 έως την παύση της επαγγελματικής του δράσης ως Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, είχε αναπτύξει ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό-καλλιτεχνικό εγχείρημα, τα «Μαθήματα Πολέμου». Βασισμένο στο έργο του Θουκυδίδη, με σκοπό την εμπέδωση και εφαρμογή της λεγόμενης βιωματικής διδασκαλίας της Ιστορίας.
Πάνω σε αυτό το βιωματικό, που λέτε, παιδιά μου, βασίστηκε από τότε -το 2017- ένα πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου. Ως αποκορύφωμα μιας σειράς δράσεων στήριξης παιδιών που χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας.
Κι από το 2021, έχει ξεκινήσει ένα μπαράζ κατηγοριών προς τον γνωστό – και μέχρι πρότινος αγαπημένο του ευρύτερου πολιτικού φάσματος – θεατράνθρωπο. Που αφορούν βιασμό κατά συρροή ενηλίκων και ανηλίκων. Ανάμεσά τους, ανήλικα ασυνόδευτα παιδιά (ή έτσι θέλουν να λένε, αποκρύπτοντας έτσι πραγματικές ταυτότητες ενηλίκων κι έτοιμων για… τα πάντα). Κατηγορίες που τον οδήγησαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Και τότε, τί λέτε ότι έγινε; Όλοι αυτοί που τον ήξεραν κι έπιναν νερό στο όνομά του, και φωτογραφίζονταν μαζί του, και άλλα πολλά και παρόμοια, τώρα κάνουν ότι δεν τον ξέρουν. Αυτόν και τα αισχρά πεπραγμένα του. Και απλώς, θαυμάζουν την ομορφιά τους αν πετύχουν κάποια παλιά φωτογραφία τους μαζί του.
Και ο κλήρος έπεσε στην τωρινή κυβέρνηση και την Υπουργό Πολιτισμού. Που τον έχρισε Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, καλύπτοντας τη χηρεύσασα θέση του Στάθη Λιβαθηνού, ο οποίος παραιτήθηκε υπό τη σκιά των άλλων σκανδάλων (σεξουαλικών και λεκτικών) που είχαν ξεσπάσει στο ελληνικό θέατρο, με πρωταγωνιστές τον Πέτρο Φιλιππίδη, και τον Γιώργο Κιμούλη.
Η κυρία Λίνα Μενδώνη, ως Υπουργός Πολιτισμού, κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, εν μέσω συνθημάτων που την καλούσαν να παραιτηθεί.
Και που οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήταν πολύ πιο κόσμιο από εκείνο που απευθύνεται στον Πρωθυπουργό.
Η κυρία Μενδώνη δήλωσε άγνοια για τα πεπραγμένα του Λιγνάδη. Κάποιοι την πιστεύουν, κάποιοι όχι. Βεβαίως, αυτοί που δεν την πιστεύουν, θεωρούν ότι η ίδια θα έπρεπε να ξέρει το ποιόν του συνεργάτη της και να μην τον έχει διορίσει. Ή να έχει παραιτηθεί η ίδια, υπό το βάρος της αποκάλυψης.
Τα ερωτήματα είναι πολλά και περίπλοκα για αδαείς, όπως η γράφουσα το κείμενο:
~ Γιατί, εφόσον η κυρία Μενδώνη ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε, δε φρόντισε κανείς να την ενημερώσει, ώστε να μην προβεί στο διορισμό;
~ Γιατί ο Λιγνάδης έχαιρε τόσης πολλής εμπιστοσύνης στα θέματα του Εθνικού Θεάτρου από την προηγούμενη κυβέρνηση και την Υπουργό κυρία Κονιόρδου, πολύ καιρό πριν δεχτεί τη θέση της διεύθυνσης από την κυρία Μενδώνη;
~ Ποιός ήξερε και έκανε τα στραβά μάτια; Ποιός δεν μπόρεσε να τον αναγκάσει να αλλάξει επάγγελμα ώστε να μην βρίσκεται κοντά σε παιδιά, που είναι το αντικείμενο του πόθου του;
~ Ποιός δεν ήξερε;
~ Ποιός ανέλαβε να στέλνει παιδιά στο στόμα του λύκου, ταΐζοντας το αισχρό πάθος του Λιγνάδη;
~ Ποιός έπρεπε να έχει μιλήσει από τότε, έτσι ώστε να αποφευχθεί αυτό το αδιανόητο σκάνδαλο;
~ Ποιός πίεζε αυτά τα παιδιά να συνεχίζουν να επισκέπτονται το σπίτι του Λιγνάδη;
~ Ήταν ο μικρόσωμος Λιγνάδης τόσο ισχυρός, ώστε κανένα από αυτά τα εύρωστα παιδιά να μην μπορεί να τον ακινητοποιήσει, σε πρώτη φάση;
~ Υπάρχει περίπτωση κάποιο από αυτά τα παιδιά να ήθελε να μένει επί μακρά χρονικά διαστήματα στο σπίτι του βιαστή του;
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η δίκη έγινε. Και το δικαστήριο έβγαλε μία απόφαση που δυσαρέστησε όσους παρακολουθούν την υπόθεση. Έβγαλε τον Λιγνάδη προσωρινά από τη φυλακή με περιοριστικούς όρους (σπάζοντας τα 12 χρόνια κάθειρξης) μέχρι την εκδίκαση του Εφετείου, μειώνοντας παράλληλα το κατηγορητήριο στο μισό. Δηλαδή, ένοχος για 2 βιασμούς και όχι για 4.
Ο δικηγόρος του, Αλέξης Κούγιας, που κατάφερε μια μικρή (και προσωρινή, το τονίζουμε ξανά) νίκη για τον πελάτη του, ισχυρίστηκε ότι το δικαστήριο ΕΠΡΕΠΕ να αθωώσει τον Λιγνάδη με βάση άρθρο νόμου του Ποινικού Κώδικα τον οποίον ψήφισε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην κυβέρνηση.
Επιπλέον, έχουν περάσει 7 χρόνια από το τελευταίο αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο Λιγνάδης. Οπότε, κρίνεται αρκετά σωφρονισμένος – προς το παρόν, τουλάχιστον – από το σύστημα της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Σημειώνουμε ότι κάτι παρόμοιο έχει συμβεί και με τους άλλους παραβατικούς που βρίσκονται εκτός φυλακής, σύμφωνα με το προαναφερθέν και ψηφισθέν άρθρο του νόμου.
Και που αν δεν αλλάξει σύντομα και στην πράξη ο νόμος, όλο και περισσότεροι θα βγαίνουν έξω. Και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι άνθρωποι με προστιθέμενα πάθη στην ηδονή από την πρόκληση του κινδύνου, μπορούν να προσπεράσουν την αδρεναλίνη που τους προσφέρει.
Μπορεί η Εισαγγελία να αλλάξει την απόφαση και να τον προφυλακίσει ξανά, μέχρι το Εφετείο;
Αφού έχουμε αποφασίσει να αυτοδικούμε, βεβαίως και μπορεί. (#NOT)
Σε κάθε περίπτωση: Επειδή ο κόσμος αγριεύει πολύ εύκολα και διοχετεύει την αγριάδα του σε όποιον διαφωνεί μαζί του, ενώ κάνει τα στραβά μάτια στα αδικήματα ανθρώπων που είναι στην ίδια ιδεολογία με εκείνον, είναι επιβεβλημένο πλέον να έχουμε σφαιρική γνώση για κάθε θέμα συζήτησης, εξετάζοντας όλες τις πτυχές, χωρίς παρωπίδες.
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις, τις οποίες κάποιοι μπορούν πολύ εύκολα να κρύψουν κάτω από το χαλί, και να τις βαφτίσουν με αδιανόητα απλό και εκνευριστικά χυδαίο τρόπο “LGBTQ+ ιδιαιτερότητες”.
Ας είμαστε αντικειμενικοί, κι ας μιλάμε με στοιχεία. Είναι θέμα αξιοπιστίας, αν μη τί άλλο.
