Η αλήθεια είναι πως άκουσα πρώτη φορά στη ζωή μου trap μουσική με ελληνικό στίχο όταν έκανε το «μπαμ» στη μουσική βιομηχανία το περιβόητο “Μαμά”, με μπροστάρη τον SinBoy.
Κι ενώ το τραγούδι είχε για βιτρίνα τον SinBoy, αυτός που «κουβαλούσε» και ζούσε τους στίχους που τραγουδούσε (τριπλή ρίμα, παρακαλώ!) ήταν ένα στρουμπουλό, συμπαθέστατο αγοράκι, με το ψευδώνυμο MadClip. Κατά κόσμον, Παναγιώτης Αναστασόπουλος. Για τους φίλους του στα ghetto της Ν.Υόρκης όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, Peter ή Pete.
Ο MadClip λοιπόν – για την ιστορία- επέλεξε το ψευδώνυμο που «βγαίνει» από τις λέξεις “Money and drugs cannot live in poverty”. Και με τον τρόπο του, το έκανε πράξη.
Προφανέστατα επηρεασμένος από την αμερικάνικη trap που την είχε “σπουδάσει” και “μελετήσει” μεγαλώνοντας ως προ-έφηβος σε μία από τις Μητροπόλεις της, συστήθηκε ως μονάδα στο ελληνικό mainstream κοινό με το τραγούδι “Κότερα”. Άλλωστε, το σκληροπυρηνικό κοινό του ξέρει και τιμά δεόντως και τις προηγούμενες δουλειές του όσον αφορά τα τραγούδια του.
Στο “Κότερα” , περιέγραφε με γλαφυρότατο τρόπο τί ήθελε από τη ζωή του: Κότερα, ελικόπτερα, οικόπεδα. Και μετά, δεν παρέλειπε -ανάμεσα σε άλλα- να προσθέσει τί έπρεπε να κάνει για να τα έχει όλα αυτά στη ζωή του. Να μιξάρει κόκα με σόδα για να έχει έσοδα.
Σε κάποιο άλλο του τραγούδι, διατεινόταν πως ξέρει τί θέλουν οι γυναίκες που αποκαλούσε «πουτάνες».
Αφού καταλάβαμε όλοι μας (αν μπορούσαμε ας κάναμε και αλλιώς), τον αφήσαμε -όσο μπορούσαμε- στην ησυχία του. Στον άκρατο σεξισμό, στην επιφάνεια, στην ανοησία, την ανευθυνότητα και την επικινδυνότητα της βασικής ραχοκοκαλιάς της trap που υπηρετούσε.
Ούτως ή άλλως, απευθυνόταν σε πιπινάκια. Εμείς -καλώς ή κακώς- αυτές τις πιπινο-ηλικίες τις έχουμε αφήσει πίσω μας.
[Κι αν θέλετε την πάσα αλήθεια, αυτά τα λογάκια πιο πολύ γέλιο φέρνουν παρά θυμό. Ίσως και… ανομολόγητες επιθυμίες, αφού καμιά φεμινιστριούλα δεν έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Μόνο 2-3 φωνούλες μέσα στο πλήθος. Σα σκόρπια διαδήλωση ένα πράμα…]
Ώσπου ήρθαν τα ξημερώματα της 2ας Σεπτεμβρίου. Φεύγοντας από τη δεξίωση του γάμου της μάνατζερ του και του σκηνοθέτη των βίντεοκλιπ του, η γρήγορη Porsche του MadClip συγκρούεται πρώτα σε μια κολώνα και μετά σε ένα δέντρο. Ο ίδιος ανασύρεται από το εσωτερικό της μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τις αισθήσεις του και ο θάνατός του διαπιστώνεται στο νοσοκομείο.
Ένας ακόμη νέος άνθρωπος θυσιάζεται στην άσφαλτο…
Κάποιος μπορεί να εικάσει ότι ο MadClip είχε πιει πολύ, πολλά και ποικίλα για να έρθει στο κέφι και να τραγουδήσει το ντουέτο του με την Ελένη Φουρέιρα για τους νεόνυμφους φίλους του.
Οι οικείοι του βγαίνουν στα κανάλια και είναι σίγουροι ότι ο αγαπημένος τους δεν είχε πιει. Το μόνο πάθος που μπορεί να πει κανείς ότι είχε, λένε, ήταν η ταχύτητα. Άλλωστε, όπως είχε ομολογήσει ο ίδιος ο εκλιπών σε συνεντεύξεις του, ήταν «γκαζάκιας» και «κοντράκιας». Και του άρεσαν οι καταδιώξεις.
Γι’ αυτό και η γρήγορη Porsche. Αλλά και η απενεργοποίηση των συστημάτων ασφαλείας της, γιατί όπως οι περισσότεροι «γκαζάκηδες» και «κοντράκηδες», πάντα δηλώνουν ότι έχουν τον έλεγχο. Ότι μπορούν δηλαδή να ελέγξουν ένα μεγάλο αυτοκίνητο χωρίς βοήθεια, ακόμα κι όταν γκαζώνουν. Ακόμα κι όταν το αυτοκίνητο «πατάει» και σε στεγνό, αλλά και σε βρεγμένο δρόμο.
Το θέμα είναι, εν τέλει, αν και κατά πόσο αυτό το ατύχημα λόγω μεγάλης ταχύτητας θα αποτελέσει ένα εφαλτήριο για να πάψουν να τραυματίζονται και να σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόμους.
Και βεβαίως, αν και κατά πόσο θα προβληματιστούν τα παιδιά που ακόμη πίνουν νερό στο όνομά του (γιατί περί παιδιών πρόκειται), βλέποντας την ακριβή Porsche που έπιανε «διακόσια στη στροφή» να γίνεται φυσαρμόνικα και τον ίδιο να βγαίνει αναίσθητος από μέσα και μετά να πεθαίνει. Και συνειδητοποιώντας ότι ο δρόμος κρύβει τραγωδίες σε κάθε στροφή. Και μετά, η ζωή δεν είναι ποτέ η ίδια.
Δυστυχώς, ο δημοφιλής -σε έφηβους και νέους- trapper (με δημοφιλία τόση ώστε να έχει έρεισμα για να ασχοληθεί με την πολιτική όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου γι’ αυτό) υπήρξε προφητικός γράφοντας τους παρακάτω στίχους:
«Αν πεθάνω αύριο, θάψε με. Ντύσε με με Gucci, κλείσε μου τον τάφο. Μην ξεχάσεις όλα αυτά που σας έλεγα. Θα’ μαι κάπου εκεί ψηλά, μεσ’ στα σύννεφα.».
Κρίμα.
Παρ’ όλο που δεν είμαστε όλοι fans των στίχων του, λυπούμαστε βαθιά που αφέθηκε τόσο πολύ το μοιραίο εκείνο βράδυ ώστε μετά από τη ζωή και τη χαρά, να περάσει στην Αιωνιότητα.
Και μάλιστα τόσο άδοξα.
Είναι σχεδόν αστείο, αλλά μ’ αυτήν την υπόθεση νιώθεις σα να βρίσκεσαι στο μεταίχμιο. Λυπάσαι για εκείνον, θα ήθελες να τον είχες προστατέψει, να του είχες καλέσει κάποιο ταξί για να τον μεταφέρει σπίτι του. Για να μην μπει στον πειρασμό να “το σανιδώσει” ζαλισμένος.
Χαίρεσαι που δεν υπήρξε άλλο θύμα στο διπλανό του κάθισμα, σε διπλανό αυτοκίνητο ή κάτω από τις ρόδες του…
