Ο Μάνος ήταν μετρημένο παιδί. Από καλή οικογένεια μεροκαματιάρηδων νοικοκυραίων, αναθρεμμένος με τρόπους, σεβασμό για τον συνάνθρωπό του και ευγενικός σε σημείο παρεξηγήσεως. Δεν ήταν κάγκουρας, δεν κάπνιζε, δεν αλήτευε, δεν ήταν χίπης. Δεν είχε κολλήματα και επίσης, είχε πολύ καλό γούστο στη μουσική.‘Ενα ήταν το μεγάλο του πρόβλημα, εκείνο που το κουβαλούσε σαν άγκυρα και τον κρατούσε από το να αποκτήσει αυτό που πραγματικά άξιζε. Τα κιλά του. Ήταν χοντρούλης.
Κάποια στιγμή γνώρισε την Ναταλία. Η μεγαλύτερη σχέση του ήταν 5 μήνες, εμπειρίες με τις γυναίκες δεν είχε πολλές, έτσι αποφάσισε να δει το Ναταλάκι σοβαρά. Το έκανε κορώνα στο κεφάλι του με την προοπτική, αν πήγαινε καλά το πράμα, κάποια στιγμή να το στεφανώσει.
Το Ναταλάκι από τη μεριά του, και αυτό ήταν συμμαζεμένο κοριτσάκι. Εμπειρίες και αυτό δεν είχε πολλές, ήταν προσηλωμένο στις σπουδές του, στο σπίτι του και στις φίλες του.
Η σχέση κυλούσε αρμονικά. Ξεκίνησε με πολλά ζουμιά και ιδρώτες όπως όλοι οι νεανικοί έρωτες και ενώ όλα έδειχναν πως πήγαιναν καλά, ξαφνικά σε ένα τυπικό τηλεφώνημα, τα πράγματα στράβωσαν. Ο Μάνος είχε κανονίσει το απόγευμα να βγει με φίλους από το στρατό χωρίς να έχει ενημερώσει το Ναταλάκι το όποιο έκανε Μούτρα/Γκρίνια. Ο Μάνος, μη θέλοντας να το δυσαρεστήσει, ακύρωσε τους φίλους από το στρατό και πέρασε το βράδυ αγκαλίτσα με το Ναταλάκι βλέποντας σε video κασέτα το Notting Hill.
Όλα μέλι γάλα, μέχρι που δυο μέρες αργότερα, το Ναταλάκι πήρε τηλέφωνο τον Μάνο και τον πέτυχε στην αντιπροσωπία της Nike. Είχε πάει να πάρει παπούτσια, έλεγε να ξεκινήσει γυμναστήριο. Το Ναταλάκι ρώτησε το Μάνο τι της πήρε και όταν εκείνος αποκρίθηκε απορημένος «γιατί, γιορτάζεις;» του σέρβιρε μια μερίδα Μούτρα/Γκρίνια. Ο Μάνος σε 20’ ήταν αγκαλιά με 1 ροζ φορμούλα, 3 ζευγάρια καλτσούλες και 2 τοπάκια μέσα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας του Ναταλακίου σαν θυσία στους θεούς. Το Ναταλάκι ήταν ικανοποιημένο.
Τα Μούτρα/Γκρίνιες όσο πήγαινε και πλήθαιναν. Οι φίλοι, το γήπεδο, ο προσωπικός χρόνος του Μάνου ακυρώνονταν απανωτά, ενώ τα Notting Hill και οι καλτσούλες έδιναν και έπαιρναν. Ο Μάνος ερχόταν αντιμέτωπος με τα Μ/Γ για το παραμικρό. Σήκωσες το κινητό στο 4ο κουδούνισμα; Το ’χες αφόρτιστο; Θες να παραγγείλουμε πίτσα και όχι κινέζικο; Θέλεις να δεις τον Παναθηναϊκό που παίζει με τον Άγιαξ και έχεις προαίσθημα πως ο Δώνης έχει κέφια; Μούτρα/Γκρίνια! Πάλι Θησείο; Πάλι στην αίθουσα 8 του village; Πάλι δεν κυκλοφορείς κέντρο; Κλείνουν τα Wendy’s; Μ/Γ έτρωγε στην αφράτη του μάπα ο Μάνος.
Αλλά, ο Μάνος ήταν ξύπνιος! Τι τον έχεις, για κανά κιρίζι; Η φύση τον είχε προικίσει με εφευρετικότητα, φαντασία και ανεξάντλητη υπομονή. «Στην έρημο νερό σου βρίσκω!» έλεγε με χαμόγελο στο Ναταλάκι και αμέσως έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ικανοποιήσει κάθε του επιθυμία και έτσι πέρασαν αρμονικά, κοντά έξι χρόνια…
Την μέρα που έμαθε πως θα έρχονταν οι Black Sabbath στην Ελλάδα, κατουρήθηκε από τη χαρά του. Ήταν η ευκαιρία του να δει ένα μυθικό συγκρότημα να παίζει μπροστά στα μάτια του! Αμέσως πήρε τηλέφωνο το Ναταλάκι και μετά από τη σχετική άδεια, έκλεισε τα εισιτήρια. Το Ναταλάκι δε τους ήξερε αυτούς τους Sabbath οπότε ο Μάνος θα πήγαινε με τον κολλητό του το Νώντα που τον είχε μυήσει στο καλό ρόκ. Έκλεισαν τα εισιτήρια και το 8μηνο waiting game μέχρι τον Ιούλιο είχε ξεκινήσει.
Όσο οι μήνες περνούσαν και ο Ιούλιος ερχόταν, τόσο ενθουσιαζόταν ο Μάνος. «Έρχεται ο Ozzy Ναταλάκι!» έλεγε στο μωράκι του στις πιο καυτές στιγμές τους. Και έτσι και έγινε. Ήρθε η μαγική εκείνη μέρα λοιπόν και ο Μάνος ενθουσιασμένος πετάχτηκε από το κρεβάτι και άρχισε να ετοιμάζεται. Το Ναταλάκι όμως είχε άλλα σχέδια. Θες από κακή μνήμη; Θες επειδή τον είχε γραμμένο στα αρχίδια της; Το ’χε ξεχάσει. Βλέποντας τον να ντύνεται και να ετοιμάζεται να φύγει, τον ρώτησε που νομίζει ότι πάει. Η απάντηση δεν της άρεσε καθόλου. Άναψε το φούρνο για να προθερμάνει μια ξεγυρισμένη μερίδα Μ/Γ, όμως αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Προφανώς ο ιερόσυλος Ozzy κάτι είχε κάνει στον Μάνο γιατί για πρώτη φορά στα έξι χρόνια τα Μούτρα/Γκρίνιες δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ο Μάνος όχι μόνο δεν ακύρωσε τον Νώντα, τον Ozzy, τον Iommi και τον Butler αλλά την ενημέρωσε πώς θα γυρίσει ξημερώματα γιατί μετά «θα πάνε για μπύρες»!
Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το Ναταλάκι. Ο τροφαντός ροκάς μας θα πλήρωνε για την προσβολή αυτή. Την επόμενη μέρα του το έληξε.-
Τι να κρατήσεις
Το παιδί σου και το σκυλί σου είναι όπως τα μάθεις. Όποιος βαριέται να ζυμώσει, 5 μέρες κοσκινίζει και γενικά όσες παροιμίες μπορεί να θυμηθεί ο Βαρεμένος όταν βγαίνει στα παράθυρα. Η ανασφάλεια του Μάνου τον έκανε να μπει σε αυτή τη σχέση με λάθος νοοτροπία. Δεν μπορείς εξ’ αρχής να θεωρείς καμία σχέση που σε φέρνει σε σημείο τριβής κάθε τρεις και λίγο για το παραμικρό, «σοβαρή». Έχοντας πακτώσει στο μυαλό του την ταμπέλα της σοβαρής σχέσης, ο Μάνος έδινε στον εαυτό του μόνο την λύση της υποχώρησης σε όλα τα αιτήματα της Ναταλίας που προοδευτικά γίνονταν και πιο παράλογα.
Ο Μάνος θυσίαζε τον εαυτό του, σαν να έσπαγε από ένα άγαλμα κομμάτια κατά παραγγελία για να φτιάξει έναν Μάνο που νόμιζε πως ήθελε και το Ναταλάκι και αυτός, ενώ στην πραγματικότητα δεν τον ήθελε κανείς. Αν είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση και από τα πρώτα Μ/Γ πάταγε πόδι και ακύρωνε το Ναταλάκι, μπορεί εκείνη τη στιγμή το Ναταλάκι να στράβωνε, τώρα όμως θα είχαν παιδί στην 5η δημοτικού.
Μετά τα πρώτα Μ/Γ και αφού το Ναταλάκι είδε πόσο δύναμη έχει η μίρλα, αποφάσισε κατά το δοκούν να την χρησιμοποιεί. Αντίστοιχα και ο Μάνος, προτιμούσε να σκύψει το κεφάλι, να καταπνίξει τα δικά του θέλω, ουσιαστικά να σταματήσει να φροντίζει τον εαυτό του και να βάλει πάνω από εκείνον τα αιτήματα της Ναταλίας. Τα λέω αιτήματα γιατί αυτό ήταν. Δεν ήταν «θέλω», δεν ήθελε κάτι η Ναταλία, ήθελε να μην θέλει κάτι άλλο ο Μάνος.
Χρειάστηκε να απειληθεί ένα όνειρο ζωής του Μάνου για να αντιδράσει, όμως ήταν τόσο ξένη και αλλόκοτη αυτή του η συμπεριφορά σε σχέση με ότι της είχε δείξει μέχρι τότε που είναι σαν να της τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια. Όλη η κοσμοθεωρία που έχτιζε έξι χρόνια σχετικά με το τι ήταν ο σύντροφός της, κατέρρευσε σε σημείο που μόνη της επιλογή ήταν να κάνει ότι της είχε διδάξει ο Μάνος. Άτακτη υποχώρηση.
Είναι ακρογωνιαίος λίθος τα Θέλω σου. Για να μάθεις να αγαπάς, να φροντίζεις και να ικανοποιείς έναν άλλο άνθρωπο, πρέπει να μάθεις να αγαπάς, να φροντίζεις και να ικανοποιείς πρώτα απ’ όλους, εσένα. Αν δεν το κάνεις εσύ για σένα, μην περιμένεις να το κάνει κανείς.
Τούμπα ρόλος
Υπάρχει μια μερίδα γυναικών, που σε όλα τα στάδια μιας σχέσης (φλερτ, ρομαντικό γάζωμα, έγγαμος βίος κτλ) κάνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα διάφορα τεστάκια στο γκόμενο τους, για να τσεκάρουν συμπεριφορές και να δημιουργήσουν μια έκρηξη συναισθημάτων. Η κατρακύλα της σχέσης που σου περιέγραψα, ξεκίνησε με ένα τέτοιο αθώο τεστάκι. «Τι θα κάνει αν του πω να ακυρώσει τους φίλους του;» Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά για τον Μάνο και την Ναταλία, όμως η συμπεριφορά αυτή είναι απόλυτα φυσιολογική και εξηγείται.
Οι γυναίκες, όπως έχω ξαναπεί, ζουν για το συναίσθημα. Τα συναισθήματα προκαλούν μια σειρά βιοχημικών αντιδράσεων στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να παράγει ουσίες που προκαλούν μια πληθώρα ψυχολογικών και σωματικών καταστάσεων όπως ευφορία, ευεξία, μέθη, είναι μεγάλο κεφάλαιο και δεν με παίρνει να το αναλύσω σήμερα, εδώ. Η ουσία είναι μία, τα συναισθήματα είναι το κλειδί μιας σχέσης.
Καμία σχέση δεν χάλασε από έντονα συναισθήματα, αντίθετα οι περισσότερες σχέσεις που χαλάνε, χαλάνε ελλείψει συναισθημάτων ή παντελή απουσία αυτών. Δεν λέω προφανώς να κάνεις κάτι αντίστοιχο, αλλά δε πα να’ σαι δολοφόνος, ψυχάκι, ένα ρεμάλι και μισό, αν προκαλείς συναισθήματα στην γυναίκα, θα την έχεις πάντα εκεί.
Τα συναισθήματα κρατούν το ενδιαφέρον του ανθρώπου. Πέρα από την ψυχοτρόπα δράση τους, προκαλούν αρχέγονες αντιδράσεις, κληρονομιά αιώνων εξέλιξης. Τα συναισθήματα σε κάνουν να αντιδράς, να αναλαμβάνεις δράση, να παίρνεις πρωτοβουλίες, να νιώθεις ζωντανός. Και πως το προσφέρεις αυτό σε μια γυναίκα; Της παρουσιάζεσαι σαν πρόκληση. Με το να λέει ναι ο Μάνος από την αρχή στο παραμικρό, δεν παρουσίασε καμία πρόκληση, κανένα μυστήριο, κανένα κάστρο που να αξίζει να πολιορκηθεί, κανέναν στόχο άξιο να κατακτηθεί.
Είναι σαν να ξεκινάει το 300 και στα πρώτα 5’ να λέει ο Λεωνίδας «ΟΚ, παραδινόμαστε». Θα έβλεπες 2 ώρες τους Πέρσες να περπατάνε στα κατσάβραχα, τρεις τέσσερις να κάνουν αστεία, άλλος να σταματάει για κατούρημα, άλλος να ξύνει το κεφάλι του, παραδίπλα ένας να καθαρίζει ένα μήλο και τέλος. Θα ήθελες να δεις μια τέτοια ταινία; (ασχέτως από το ότι είναι πραγματική ιστορία, ένα παράδειγμα λέω) Όχι. Γιατί όχι; Γιατί να μην έχει ενδιαφέρον να δεις μια ταινία που οι καλοί απλά και με κατεβασμένα τα χέρια κερδίζουν άνετα; Η απάντηση είναι πως είμαστε έτσι γενετικά φτιαγμένοι ώστε να γεμίζουμε ενέργεια όταν συναντάμε τα «δύσκολα». Γιατί μας αρέσουν οι γρίφοι, τα σταυρόλεξα, τα ανταγωνιστικά σπορ; Οι δυσκολίες, οι αναποδιές, η άρνηση μας κάνει να κινητοποιούμαστε, να νιώθουμε ζωντανοί και να θέλουμε με κάθε τρόπο να αποκτήσουμε την ευχαρίστηση πως λύνοντας το γρίφο, καταφέραμε κάτι. Οι ωραίες ιστορίες όπως και οι μεγάλοι άντρες προβάλλουν αντίσταση, όσο τρελό και να φαίνεται εκείνη τη στιγμή, είναι κάτι που το εκτιμούν στο τέλος άπαντες.
Η Ναταλία απελπισμένα και επανειλημμένα του έδινε ευκαιρίες, πάσες να της πάει κόντρα, να την βουτήξει από τα μαλλιά και να την βάλει κάτω, να επιβληθεί επάνω της σαν αρσενικό και να πάρει εκείνος τα ηνία της σχέσης τους, όπως από την αρχή έπρεπε να κάνει. Ήθελε απεγνωσμένα να της δώσει ένα λόγο να την κάνει να θέλει να τον εντυπωσιάσει, να χρειαστεί να κάνει και εκείνη κάτι για τον σύντροφό της, να νιώθει πως είναι με έναν άντρα με μπετοναρισμένα Θέλω, αρχές και πιστεύω.
Τα χρόνια πέρασαν και για τους δύο. Ο Μάνος ανέλυσε το πάθημά του αυτό και το έκανε πολύτιμο μάθημα για το υπόλοιπο της ζωής του. Ευχαριστώ Ozzy.
