Εξαιρετικά εκνευρισμένοι με το τι μας κάνει να γελάμε στο διαδίκτυο είναι οι άνθρωποι του απέθαντου φιλάνθρωπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως όλα δείχνουν
Διαχρονικά, η σάτιρα και το χιούμορ είναι από τις πιο επαναστατικές πράξεις έναντι στα αυταρχικά καθεστώτα. Προφανώς και στο δυστοπικό, αγέλαστο, αμίλητο, πολύχρωμο τσίρκο του δικαιωματισμού που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη, το χιούμορ είναι μια ένδειξη αντιδραστικότητας και ριζοσπαστικοποίησης.
Και αν κάτι τέτοιο αχνοφαινόταν από τις όλο και συχνότερες ανακοινώσεις των κοινωνικών δικτύων για αυστηροποίηση των πλαισίων των όρων χρήσης τους , πλέον γίνεται ξεκάθαρο με την πρόσφατη μελέτη του Παρατηρητηρίου Ριζοσπαστικοποίησης ή Radicalisation Awareness Network (RAN), ενός από τα δεκάδες όργανα περιφρούρησης και προώθησης του δικαιωματισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση που χρηματοδοτείται από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Πρόκειται για ένα κείμενο με τον τίτλο “Δεν είναι αστείο πχιά. Η χρήση του χιούμορ από ακρο-δεξιούς εξτρεμιστές” το οποίο υπογράφουν ο κύριος Μάικ Φιέλιτζ (Maik Fielitz) και η κυρία Ριμ Άχμεντ (Reem Ahmed) και στο οποίο επιχειρείται η δαιμονοποίηση των memes αλλά και των λεγομένων των νέων στα κοινωνικά δίκτυα ταυτίζοντας τα κυριολεκτικά με τον Χίτλερ, μιας και οι συγγραφείς δεν τα βρίσκουν αστεία.
O κύριος Μάικ Φιέλιτζ 
H κυρία Ριμ Άχμεντ
«Το χιούμορ έχει γίνει το κεντρικό όπλο των εξτρεμιστικών κινήσεων προκειμένου να υποσκάψουν τις ανοικτές κοινωνίες και να χαμηλώσουν το όριο προς την βία. Ειδικά μετά το τελευταίο κύμα ακρο-δεξιών τρομοκρατικών επιθέσεων (;), γινόμαστε μάρτυρες “παιχνιδιάρικων” μεθόδων επικοινωνίας ρατσιστικών ιδεολογιών.» αναφέρει το σοβαρό πόνημα που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει δυστοπική κήρυξη πολέμου κατά της πλάκας.
Το κείμενο στη συνέχεια παίρνει μια συνομωσιολογική τροπή καθώς οι συγγραφείς θεωρούν πως οι δαίμονες ακρο-εξτρεμιστές της δεξιάς για κάποιο λόγο έχουν συμφωνήσει σε διεθνές επίπεδο και έχουν κάνει ευαγγέλιο τους το βιβλίο “Κανόνες Για Ριζοσπάστες” (Rules for Radicals) του Σολ Αλίνσκι (Saul Alinsky). Οι συγγραφείς στηρίζουν την θεωρία τους αυτή στο γεγονός πως στο βιβλίο η σάτιρα και ο εξευτελισμός αναφέρονται σαν “το ισχυρότερο όπλο της ανθρωπότητας”. Το περίεργο είναι πως η χρυσή κόρη του σύγχρονου δικαιωματισμού κυρία Χίλαρι Κλίντον ήταν όχι μόνο δηλωμένη θαυμάστρια του Σολ Αλίνσκι αλλά το 1969 έκανε διατριβή επάνω του με τίτλο “Υπάρχει Μονάχα μια Πάλη” ενώ και η ζωντανή ονείρωξη του ακρο-αριστερού διεθνισμού κύριος Μπαράκ Ομπάμα έχει δηλώσει οπαδός του έργου του Αλίνσκι.
Οι συγγραφείς στη συνέχεια επιτίθενται κατά των memes χωρίς μάλιστα να παραλείψουν να δώσουν και κάποια παραδείγματα επικίνδυνων για τις “ανοικτές κοινωνίες” ζωγραφιών ενώ δεν παραλείπουν να κατηγορήσουν τους ακρο-δεξιούς εξτρεμιστές σαν πολύ διασκεδαστικούς και καθόλου βαρετούς.
«Οι ακρο-δεξιοί δρώντες έχουν προσαρμοστεί σε τρόπους σκέψεως και έκφρασης στα κοινωνικά δίκτυα: η πολιτική πρέπει να είναι διασκεδαστική, να σπάει την βαρεμάρα και να κάνει αναφορές σε δημοφιλή στοιχεία της κουλτούρας»
Αν και οι συντάκτες του κειμένου της πλάκας αναγνωρίζουν πως πολλές φορές το deplatforming συγκεκριμένων προσωπικοτήτων από τα κοινωνικά δίκτυα κατέληξε ουσιαστικά να τους ενισχύσει, ζητούν περισσότερο έλεγχο, περισσότερα εργαλεία παρατήρησης και καταγραφής περιεχομένου στις δημόσιες αναρτήσεις αλλά και στις ιδιωτικές συνομιλίες.
Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και η παραδοχή τους πως οι εξτρεμιστές κερδίζουν διαρκώς έδαφος σε ενός είδους πολέμου που το σύστημα απλά δεν γνωρίζει πως να διεξάγει και προτείνει σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την παρατήρηση και αντιμετώπιση των κακών αστείων να μελετήσουν τα memes, να παρακολουθούν τις εξελίξεις και μέσα από συμμαχίες με ερευνητές να μάθουν να αναγνωρίζουν τους κώδικες και τα σύμβολα που είναι δημοφιλή στους νέους.
- Σοκ στις ΗΠΑ: Στις αντρικές τουαλέτες θα κάνει τα τσίσα του ο πρώτος τρανς βουλευτής
- Ο Ιλον Μασκ θα είναι ο Υπουργός Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας στην κυβέρνηση του Τραμπ
- Καλά πήγε αυτό: “Φέσια” 20εκ άφησε η εκστρατεία της Kamala παρά το 1δις που συγκέντρωσε προεκλογικά
Δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθεί η επόμενη φάση του πολέμου της κουλτούρας. Για δυο πράγματα όμως είμαστε σίγουροι: α) οι ελευθερίες θα περιοριστούν σε σημείο ασφυξίας πριν όλο αυτό τελειώσει και β) αν “ο εχθρός σου” κερδίζει έχοντας το μονοπώλιο του χιούμορ και το μεγαλύτερο ποσοστό της νέας γενιάς μαζί του, καλά θα κάνεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να δεις τον μίζερο αυταρχικό κλόουν στο δωμάτιο.
