Στο #4 του μουσικού YouTube βρίσκεται η Miley Cyrus με το #Flowers. Η μουσική βιομηχανία που βρίσκεται πίσω από την τραγουδίστρια μπορεί να υποστηρίξει ένα φαντασμαγορικό οπτικό θέαμα (βιντεοκλίπ) που συνοδεύει το μουσικό κομμάτι, το οποίο έχει άψογη φωτογραφία, σκηνοθεσία, ποιότητα υλικών και μηχανών, πλούτο θεάματος και πολυτέλεια σκηνικών ώστε να εντυπωσιάσει όχι μόνο συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα τον θεατή/ακροατή.
Κι όμως, για όσους παρακολουθούν έστω και χαλαρά την πορεία και εξέλιξη της ποπ, δεν βλέπουμε κάτι που δεν το έχουμε ξαναδεί ως ιδέα σκηνοθεσίας. Αντιθέτως (και αυτή είναι κατά το ήμισυ η αιτία αυτής της δημοσίευσης) βλέπουμε ένα βιντεοκλίπ στου οποίου το επίκεντρο θα μπορούσε να βρίσκεται προ είκοσι ετών η Madonna ή -ακόμα πιο ταιριαστά θεωρώ- η Kylie Minogue καθώς παραπέμπει στο στυλ της, ακόμα και στην μουσική επένδυση του κομματιού.
Η ουσιαστική όμως διαφορά (και κύρια αιτία της δημοσίευσης) βρίσκεται στην νοηματοδοσία του τραγουδιού. Προ είκοσι ετών, ένα ίδιο τραγούδι θα μιλούσε για το πώς η τραγουδίστρια λαχταράει να βρεθεί στην αγκαλιά του αγαπημένου της, πώς δεν θα ήθελε με τίποτα να τελειώσει η νύχτα μαζί του, τις σκέψεις της και τους ενδόμυχους πόθους της, μηνύματα όχι σύνθετα και βαθυστόχαστα, αλλά τουλάχιστον υγιή και φυσικά όπως άλλωστε ήταν πάντα στο επίκεντρο της ποπ, ο πόθος, η αγάπη και ο εύκολος στίχος, δηλαδή το μουσικό ντύσιμο της έλξης μεταξύ των δύο φύλων.
Αντιθέτως, στο τραγούδι αυτό η ερμηνεύτρια μας ενημερώνει πώς μπορεί να πάρει μόνη της λουλούδια στον εαυτό της, να μιλάει μόνη της στον εαυτό της, να βγάλει τον εαυτό της για χορό, και εν τέλει να αγαπήσει τον εαυτό της καλύτερα μόνη της, ακολουθώντας την μοναχική προφανώς πορεία της συγχρόνως νοούμενης “χειραφετημένης” γυναίκας.
Το τραγούδι συνεισφέρει ένα ακόμα “λιθαράκι” στην απομόνωση και αποξένωση των δύο φύλων και ιδιαίτερα στην πλάνη αντίληψη πώς η γυναίκα (όπως και ο άνδρας) μπορεί να πορευθεί στη ζωή της εντελώς μόνη της, εν μέσω πληθώρας υλικών αγαθών που κατά τρόπο “αμαλθειακό” πλημμυρίζουν την εικόνα γύρω της και υποκαθιστούν υποσυνείδητα κάθε άλλη ανθρώπινη ανάγκη.
Τι έχουμε λοιπόν; ένα ανακυκλωμένο περιτύλιγμα, με σκηνοθεσία και μελωδία παρελθόντος (nineties) που “ντύνει” στίχους που αποτελούν ένα από τα κεφάλαια της σύγχρονης καταστροφής των ανθρωπίνων σχέσεων του δυτικού κόσμου (την αποξένωση των φύλων) με αξιοποίηση των πλέον σύγχρονων τεχνολογικών οπτικών και πάντων υλικών μέσων. Θα πει κανείς, από το σκουπιδαριό των τράπερ με τα ανθρώπινα σκουπίδια, την βία, τα ναρκωτικά και τα όπλα, αυτό είναι ένα πιο ήπιο θέαμα, όταν όμως εστιάσει κανείς στο νοηματικό περιεχόμενο, τότε βλέπει κι εκεί το σκότος που επιδέξια κρύβεται στο νο.4 παγκοσμίως.
