Όλα καλά στο σπίτι, κύριε Πρωθυπουργέ μας;
Πάντα καλά, εύχομαι…
Όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας πρέπει να ηγείται.
Και με το να ηγείται, εννοώ να αποτελεί έμπνευση για το λαό του και να είναι ο πρώτος που θα θέτει τις βάσεις για να τον θεωρούμε όλοι φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Έχουμε ανάγκη από πραγματική ισότητα. Από πραγματική δικαιοσύνη. Από πραγματική αλληλεγγύη. Από δράσεις που βοηθούν τους πραγματικά αδύναμους.
[Όχι μόνο τους «αδύναμους» σκούρου χρώματος, που τελικά δεν είναι και τόσο αδύναμοι, αφού μεταξύ άλλων βανδαλίζουν και καίνε με μίσος ό,τι βρουν μπροστά τους και δε συνάδει με τον «μπολιτιζμό» και την «γκουλντούρα» τους].
Κι εκεί λοιπόν που περιμένεις από έναν Πρωθυπουργό να αφουγκράζεται προβλήματα, να παραδέχεται σφάλματα, να δέχεται κριτική και γενικά να θέλει να είναι top και σαν άνθρωπος αλλά και σαν Πρωθυπουργός, έρχεται η δράση εκείνου και της συζύγου του στην Πάρνηθα. Για ποδήλατο, για motocross, whatever.
Αποτέλεσμα;
Mια selfie. Χωρίς μάσκες. Και με παρατρεχάμενους. Που κανείς από αυτούς δεν τηρούσε την «κοινωνική αποστασιοποίηση».
Για μία selfie.
Είναι δυνατόν; Εμείς να πρέπει να στείλουμε μήνυμα για να κινηθούμε στη λιγότερη δυνατή απόσταση, και με μία μάσκα που μας εμποδίζει τη σωστή αναπνοή, και εκείνος μετά της συζύγου του να… τυρβάζουν περί άλλων; Ποια ανάγκη τους ώθησε να δώσουν το χείριστο παράδειγμα;
Όπως είχα προβλέψει παλαιότερα, πεθαίνουν 100 και πάνω άνθρωποι την ημέρα, πια. Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και με υποκείμενα νοσήματα. Οι «καλές ημέρες» που περιμέναμε τον Σωτήρη Τσιόδρα για να ακούσουμε από τα χείλη του ότι δεν είχαμε κανένα θάνατο μέσα στο 24ωρο, φοβάμαι ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Και ο Κούλης μας, απλά ζει τη ζωή του. Σα να μη συμβαίνει τίποτε. Μας άφησε απροστάτευτους όλο το καλοκαίρι κάνοντας το λάθος να ανοίξει τον τουρισμό, και έριξε το φταίξιμο στα νέα παιδιά. Και μετά, μας ξαναέκλεισε μέσα, γνωρίζοντας ότι ένα δεύτερο lockdown είναι πολύ δύσκολα βιώσιμο.
Δυστυχώς, βιαστήκαμε να πανηγυρίσουμε στο πρώτο lockdown. “Επαινούσαμε” τη γαματοσύνη του Κούλη για το πόσο καλά είχε χειριστεί το θέμα σχετικά με άλλες χώρες.
Και τώρα; Προφανώς ο ένας θα ρίξει την καυτή πατάτα στον άλλον. Βγήκε άλλος να πει πως αν φτιάχναμε ΜΕΘ, θα είχαμε πετάξει πολλά εκατομμύρια. Τώρα που έχουν φουλάρει οι ΜΕΘ, όλα καλά στο σπίτι σας, κύριε Υπουργέ μου;
Το άλλο; Πού με 100+ θανάτους ημερησίως τα πάμε καλύτερα από το Βέλγιο; Πρέπει να ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΜΕ για 100+ θανάτους ημερησίως. Φτου μας, να μη βασκαθούμε, δηλαδή…
Μακάρι να ζούσαμε κι εμείς σ’ ένα παράλληλο Σύμπαν.
Με τσουρεκάκια «Τερκενλή» για να ενισχύουμε το τοπικό εμπόριο.
Χωρίς μάσκες που μας δυσκολεύουν τη ζωή.
Μπάνια στη θάλασσα χειμώνα -καλοκαίρι για να τονώνεται το ανοσοποιητικό μας και να γυμνάζεται το κορμί μας.
Ταξιδάκια ολόχρονα σε Ευρώπες και Αμερικές.
Και -γιατί όχι;- σαφάρι στον Υμηττό, μπορεί να μας κάνει την τιμή να μας επισκεφθεί κάποιος εξωγήινος (#not).
Δε ζούμε όμως σε παράλληλο Σύμπαν, αγαπητοί. Ζούμε σε αυτό. Που πρέπει να δεχόμαστε την όποια κριτική. Καλή ή κακή. Να απαντάμε με επιχειρήματα σε αυτήν. Και να προσπαθούμε μέρα με την ημέρα να γίνουμε καλύτεροι.
Κάνοντας κύκλο λοιπόν, και γυρνώντας στην αρχή, έναν τέτοιον ανθρώπινο ηγέτη θέλαμε. Σαν κι εμάς. Τους φιλότιμους. Τους μπεσαλήδες.
Αλλά… προφανέστατα, αποτύχαμε. Οικτρά. Πάλι. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, κάποια στιγμή οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται όλα τα ψέματα που θέλουν να μας τα περάσουν για αλήθειες.
