Συχνά, η πολιτική αντιπαράθεση παίρνει τροπή πεζοδρομίου. Άλλες φορές η τροπή αυτή δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά επικοινωνιακή τακτική, η οποία ενίοτε αποδεικνύεται αποτελεσματική, δεδομένου του εκάστοτε ακροατηρίου.
Ο σκοπός όμως δεν είναι η οπαδική σύγκρουση, αλλά η παράθεση σοβαρών επιχειρημάτων για την κατάρριψη των θέσεων του αντιπάλου και το κυριότερο, την εύρεση της αλήθειας. Αυτό που θα αποδείξω με τη μεγαλύτερη δυνατή λακωνικότητα, είναι πως ο Κ. Μπογδάνος δεν είναι εθνικόφρων και ύστερα από τις τελευταίες του δηλώσεις, δε θα πρέπει να δηλώνει καν συντηρητικός. Ο εθνικισμός και ο διεθνισμός είναι αλληλοαποκλειόμενες ιδεολογίες. Η ολίσθηση σε παραδοχές της μίας ιδεολογίας, δεν αφήνει χώρο για την άλλη. Η ανάγκη συγγραφής αυτού του άρθρου δεν θα ήταν τόσο επιτακτική, αν μέσω του συντηρητικού προσωπείου ορισμένων στελεχών της ΝΔ, δεν παρασύρονταν υγιείς, εθνικόφρονες νέοι προς ένα διεθνιστικό συνονθύλευμα, όπως είναι η «μεγάλη γαλάζια παράταξη».
Οι 3 «πληγές» του Κ. Μπογδάνου
Ο Κ. Μπογδάνος, επικαλούμενος τον λαογράφο Ηλία Πετρόπουλο, ανέφερε από βήματος τηλεοπτικού σταθμού, πως ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός ήταν ομοφυλόφιλος, μέθυσος και Εβραίος. Από τα τρία χαρακτηριστικά που του αποδίδει, μόνο η ροπή του προς το αλκοόλ επιβεβαιώνεται κι αυτή λόγω της πίκρας του για την κατάντια των ραγιάδων της εποχής του. Ουδεμία πηγή πέραν αυτή που ο Κ. Μπογδάνος ξέθαψε, δεν επιβεβαιώνει φήμες περί εβραϊκής καταγωγής και ομοφυλοφιλίας του Δ. Σολωμού. Ο εθνικός χώρος έχει ιερά τοτέμ, υπεράνω κριτικής και έρευνας; Φυσικά και όχι. Κάθε ιστορικό πρόσωπο θα πρέπει να μελετάται λεπτομερώς. Συνεπώς, ουδέποτε θα προστάτευα μία προσωπικότητα, αν δεν ήμουν πεπεισμένος πως κατασυκοφαντείται. Αφενός, μόνο από εξαιρετική αφέλεια θα επέλεγε κανείς ως πηγή περί ιστορικών ζητημάτων έναν λαογράφο, αντί ενός ιστορικού. Αφετέρου δε, μόνο εκ του πονηρού θα επικαλούταν κάποιος τον συγκεκριμένο λαογράφο ως πηγή για ένα τόσο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο.
Ο Η. Πετρόπουλος δεν είναι ο οποιοσδήποτε λαογράφος, αλλά ένας λαογράφος του ελληνικού υποκόσμου, της εποχής των ρεμπετών. Συγγραφέας αριστουργημάτων όπως «η ιστορία της καπότας» , «το μπουρδέλο», «το άγιο χασισάκι» και πολλά άλλα. Εκτός του πολυποίκιλου συγγραφικού του έργου, είχε κι άλλο ένα χαρακτηριστικό. Ήταν φανατικός μισέλληνας. Σε συνέντευξή του σε Σκοπιανή δημοσιογράφο, ο Πετρόπουλος συνετάχθη πλήρως με τη σλαβική θέση στο θέμα της Μακεδονίας και κατακεραύνωσε το ελληνικό κράτος για την «εθνικιστική» του στάση. Οι εθελοτυφλούντες με τις συντηρητικές φαντασιώσεις, ας ονειρεύονται πως ο Κ. Μπογδάνος ξεχώρισε εντελώς τυχαία τον περιθωριακό Πετρόπουλο, από την πληθώρα βιβλιογραφικών αναφορών που είχε στη διάθεσή του.
Σε εκπομπή με καλεσμένο τον δικηγόρο Φαήλο Κρανιδιώτη, ο Κ. Μπογδάνος ισχυρίστηκε πως οι Αγωνιστές της Εθνεγερσίας του 1821 δεν μιλούσαν ελληνικά. Προς τιμήν του, ο Φαήλος Κρανιδιώτης κατέρριψε αυτή τη θέση. Η ιστορία της Χερσονήσου του Αίμου είναι τόσο περίπλοκη, που από τα σπλάχνα της ξεπήδησε το επιστημονικό ιστορικό παρακλάδι της βαλκανιολογίας. Συνεπώς, το αφοριστικό ύφος των ανθελληνικών αυτών δηλώσεων είναι ύποπτο. Επιπλέον, η αρβανίτικη διάλεκτος δε δηλώνει αλβανική καταγωγή, εφόσον λόγω δουλείας πολλοί Έλληνες μιλούσαν τις γλώσσες των κατακτητών. Οι δε Αρβανίτες διέπονται από φανατικό μίσος κατά των Αλβανών, γεγονός που τεκμαίρεται από δηλώσεις επιφανών Ελλήνων αρβανίτικης καταγωγής, όπως του Μ. Μπότσαρη. Με τη σύσταση του ελληνικού κράτους, πολλοί εκ των πρωταγωνιστών του Αγώνα έλαβαν δημόσια αξιώματα και προφανώς θα ήταν αδύνατον να φέρουν εις πέρας τα καθήκοντά τους, εάν δεν μιλούσαν την ελληνική.
Γλωσσολογικά, οι αλβανικές διάλεκτοι αποτελούνται από ελάχιστες λέξεις, οι περισσότερες εκ των οποίων ελληνικές και λατινικές. Τα αρβανίτικα ουδέποτε απέκτησαν γραπτή μορφή, καθώς οι Αρβανίτες έγραφαν πάντα στην ελληνική. Μεσαιωνικές αρβανίτικες οικογένειες ευγενών μεταφέρθηκαν, με αυτοκρατορική εντολή, στην ηπειρωτική Ελλάδα και μάλιστα οι οίκοι τους είχαν τα δικά τους οικόσημα (π.χ. Μερκούρης, Σπάτας, Μπούας κλπ). Υπήρξαν μισθοφόροι των μεσαιωνικών στρατών όλης της Ευρώπης. Στον τρόπο ζωής τους, συναντά κανείς δωρικά στοιχεία, ενώ στις οικογένειές τους επιβιώνει προφορική παράδοση συμμετοχής στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όμως το αίμα υπερέχει της λαογραφίας. Οι Αρβανίτες δεν διαφέρουν γενετικά από τους Πελοποννήσιους, όπως αποδεικνύουν οι συγκριτικές έρευνες του Άρη Πουλιανού σε νεκροταφεία της Πελοποννήσου. Ο ιστορικός Προκόπιος, τον 6ο αιώνα μ.Χ., μας εξηγεί πως «Έλληνες εισίν, Ηπειρώται καλούμενοι, άχρι Επιδάμνου πόλεως, ήπερ επιθαλασσία οικείται». Μέχρι και την Επίδαμνο (σημερινό Δυρράχιο της Β. Αλβανίας), ζουν Έλληνες και ονομάζονται Ηπειρώτες. Φυσικά όλοι αυτοί οι Έλληνες αποκλείεται να εξαφανίστηκαν. Υιοθέτησαν όμως άλλα γλωσσικά ιδιώματα. Η παραδοσιακή φορεσιά των Αλβανών συναντάται μόνο στον αλβανικό βορρά και είναι η χαρακτηριστική λευκή παντελόνα. Η φουστανέλλα της Βορείου Ηπείρου χρησιμοποιείται και από Τσάμηδες, διότι εκείνοι είναι απόγονοι Ελλήνων (εκ του ποταμού Θίαμη) και όχι οι Αρβανίτες απόγονοι Αλβανών. Βέβαια, όσα ανέφερα εγώ, ο μη ιστορικός, είναι ψιλά γράμματα για τον Κ. Μπογδάνο.
Τρίτη και φαρμακερή πληγή του εν λόγω δημοσιογράφου, είναι η δήλωσή του περί υιοθεσίας παιδιών από ζευγάρια του ίδιου φύλου.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί αυτή η θέση δεν είναι εθνική ή συντηρητική. Εν τέλει, κάποιος συντηρητικός που δε θα θορυβηθεί από μία τέτοια δήλωση, έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην ανοησία. Θα σταθώ στις κοινωνικές συνέπειες που το νομικό παράδοξο μίας τέτοιας υιοθεσίας επιφέρει. Πρώτον, οι ανήλικοι θεωρούνται προστατευόμενοι, ως ανίκανοι να εξυπηρετήσουν μόνοι τα συμφέροντα τους και χαίρουν ειδικής μεταχείρισης από τον νόμο. Η υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια ίδιου φύλου αποτελεί νομική στρέβλωση, καθότι το δικαίωμα του παιδιού σε μητέρα και πατέρα θεωρείται κατώτερο από το δικαίωμα δύο ενηλίκων στην τεκνοθεσία. Η δε αδυναμία τους να τεκνοποιήσουν οφείλεται σε δικές τους επιλογές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βαραίνει τον ανήλικο ή να καθιστά την κηδεμονία του τρόπαιο προοδευτισμού για την εκάστοτε κυβέρνηση. Η υιοθεσία έχει πάντοτε ως γνώμονα το συμφέρον του ανηλίκου και όχι την κάλυψη των αναγκών ενός ενήλικου ζεύγους, όποια κι αν είναι η σύνθεσή του.
Όλοι συμφωνούμε πως η απώλεια των γονέων είναι μία ανεπιθύμητη κατάσταση. Το καθεστώς υιοθεσίας δεν είναι παρά η προσπάθεια της πολιτείας να διορθώσει την ανισορροπία, που μοιραία γεγονότα δημιούργησαν στη ζωή του ανηλίκου. Αυτός, θα πρέπει να ενταχθεί σε οικογενειακή δομή με τη μεγαλύτερη δυνατή ομοιότητα με αυτήν που θα είχε στη φύση, ήτοι με ανδρόγυνο σε θέση κηδεμόνων.
Τέλος, σε περίπτωση που θετοί, ετεροφυλόφιλοι γονείς κακοποιήσουν το τέκνο τους, η πολιτεία μπορεί πάντοτε να ελέγξει τα κριτήρια αξιολόγησης υποψηφίων κηδεμόνων, τα οποία εφαρμόζονται από τα ορφανοτροφεία και αν χρειάζεται, να τα καταστήσει αυστηρότερα, διότι πέραν αυτού, γνωρίζει πως στόχος είναι η αποκατάσταση της βιολογικής πραγματικότητας. Δεν υφέρπει λοιπόν κάποιο άλλο κρατικό σφάλμα στην αρνητική τροπή των γεγονότων. Αντιθέτως, αν ένα παιδί κακοποιηθεί από γονείς του ίδιου φύλου, τότε το κράτος φέρει όλη την ευθύνη, γιατί παρέδωσε τον ανήλικο σε οικογενειακή δομή στην οποία ποτέ δε θα ανήκε από τη φύση του, εν είδει πειραματισμού.
- Διαγραφή Σαμαρά
- Θρίαμβος Τραμπ
- Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους
Τα ανωτέρω δεν αποτελούν προσωπική επίθεση, αλλά απλή κατάδειξη της αλήθειας. Η ΝΔ έχει αντιληφθεί πως η έκβαση των εκλογών κρίνεται από τη λαϊκή μάζα, η οποία μοιράζεται σε διάφορες ιδεολογίες. Για την προσέγγιση της εθνικιστικής και συντηρητικής μερίδας των πολιτών, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί προσωπικότητες που διέπονται από τον μετριοπαθή συντηρητισμό του νεοφώτιστου. Αυτές παρασύρουν ιδεολόγους νέους, με πάθος για την Πατρίδα και το Έθνος, γεμίζοντάς τους ελπίδες. Εν τέλει, η ΝΔ εκφράζεται μετριοπαθώς σε επίπεδο υψηλής πολιτικής («μην μας πουν και ρατσιστάς») , με αποτέλεσμα όχι μόνο να διατηρεί το προοδευτικό μαντρί της, αλλά να στερεί την ψήφο πολλών εθνικιστών από εκεί που αυτή ανήκει. Στα εθνικά κόμματα.
Φυσικά, η οργή των αγανακτισμένων και έτι μία φορά εξαπατημένων πολιτών ξεθωριάζει εύκολα μέσα σε τέσσερα χρόνια. Άλλωστε, στα κοινωνικά θέματα και ο πορτοκαλί αντίπαλος τα ίδια λέει. Θα χαρούν οι εταίροι και τα κέντρα εξουσίας με τη βεβιασμένη «πρόοδο». Είναι μία πλεκτάνη. Δεν είναι εθνικιστές και δεν μπορούν να εκφράζουν τον εθνικισμό. Στην ουσία τον απεχθάνονται και θα τον φορέσουν ως σακάκι, δίνοντάς του το νόημα που αυτοί θέλουν, έως ότου τον τσαλακώσουν και τον εκμαυλίσουν.
