Πριν λίγες ημέρες είχαμε την “παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας”. Αν ομοφοβία σημαίνει ότι σιγοντάρω θρησκεία εξ’ανατολάς η οποία εκτελεί ομοφυλόφιλους ρίχνοντάς τους από την ταράτσα επειδή έχουν σεξουαλικό προσανατολισμό που αφορίζεται από τα ιερά βιβλία της συγκεκριμένης θρησκείας, τότε την πολεμάω αυτή την ομοφοβία σθεναρά, και θα έδινα και την ζωή μου να υπερασπιστώ τους ομοφυλόφιλους συνανθρώπους μου οι οποίοι αποτελούν στόχο για τους συγκεκριμένους ανατολίτες φανατικούς.

Αν ομοφοβία σημαίνει να μην επιθυμείς να λαμβάνεις μέρος εσύ και τα παιδιά σου σε “παρελάσεις περηφάνιας” με την γύμνια μας εκτεθειμένη ως μέρος της διαδικασίας «σεξουαλικής απελευθέρωσης», να μην εγκρίνεις να διδάσκονται εξαναγκαστικά μαθήματα για έμφυλες ταυτότητες στο Γυμνάσιο και να μαθαίνουν στα έφηβα αγόρια την χειρουργική διαδικασία αφαίρεσης των ανδρικών σεξουαλικών οργάνων που υπόκειται ένας διεμφυλικός ώστε να αλλάξει το βιολογικό του φύλο, να μην συμφωνείς ότι το κανονικό αντρικό πρότυπο είναι ο εκθηλυκοποιημένος παρουσιαστής που χαριεντίζεται δημόσια και επιδεικτικά με τον σύντροφο του στην τηλεόραση ενώ η ώρα μετάδοσης είναι τέτοια που παρακολουθούν τα παιδιά το τηλεοπτικό πρόγραμμα, αν είσαι εναντίον της υιοθεσίας τέκνων από ομοφυλόφιλους επειδή αντίκειται στον κανονικό τρόπο ανατροφής των παιδιών που βασίζεται στο πρότυπο να μεγαλώνουν σε παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια με πατέρα και μητέρα, τότε συγχωρέστε με, αλλά καταλήγουμε ότι το συντριπτικό ποσοστό της κοινωνίας είναι «ομοφοβικοί», αφού είμαι σίγουρος πως ως επί των πλείστων οι Έλληνες διαφωνούν κάθετα με τις εικόνες που περιέγραψα.

Γιατί δεν πολεμάμε και αλλού είδους φοβίες, όπως την μισανδρία, όπου σύγχρονοι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές και μαχητικές φεμινίστριες διακρίνουν παραληρηματικά παντού βιαστές, μαστροπούς και υπερβίαιους άντρες μιλώντας συνεχώς για «τοξική αρρενωπότητα», ενώ ο στόχος τους είναι να επιβάλουν ένα κλίμα εκφοβισμού όπου θα αφαιρέσουν κάθε έκφραση της ανδροπρέπειας του αρσενικού μας φύλου; Όταν προτείνω να «πολεμήσουμε την μισανδρία» δεν εννοώ να την απαγορεύσουμε με αντισυνταγματικούς νόμους όπως ο απαράδεκτος «αντιρατσιστικός».

Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να έχει την αισθητική του, να απεχθάνεται ή να συντάσσεται με πραγματικές ή φαντασιακές θεωρήσεις για το πως είναι ή για το πως θα έπρεπε να είναι η κανονικότητά μας. Καταλήγω με το συμπέρασμα πως το μόνο που έχουμε να πολεμήσουμε είναι ο φόβος για την ελεύθερη έκφραση των απόψεων, ακόμα και αν αυτές είναι αντίθετες με την αισθητική μας.