Μας στέλνει ο Foil,
Εκλογές στην πατρίδα μας σήμερα, και ευκαιρία να κάνουμε μία αναδρομή εν είδει pastiche σε ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο της πρόσφατης ιστορίας μας, καθώς θυμηθήκαμε μία από τις πολλές, σύγχρονες χρυσές σελίδες της. Την αφορμή μας έδωσε μία είδηση που διαβάσαμε και που δεν γνωρίζουμε αν ισχύει (αλλά τι σημασία έχει). Όμως, εξ αφορμής αυτής, και μίας παρατηρήσεως του διαδικτυακού φίλου drteslastein, εισχωρήσαμε ατρόμητοι στο μάτι του κυκλώνα, έστω και αν αυτός δεν είναι παρά ένας κυκλώνας σε φλυτζάνι τσαγιού (για να εξελληνίσουμε την αγγλική έκφραση).
Η είδηση
Παπαγάλος δάγκωσε, διαβάσαμε την Άνγκελα Μέρκελ. Μία είδηση άκρως ανησυχητική. Θυμηθήκαμε μία ταινία που γράψαμε κάποτε σε βιντεοκασέτα (τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου, κατά έναν παράδοξο τρόπο) και η οποία ονομαζόταν Άνθρωπος δαγκώνει σκύλο και δεν είδαμε ποτέ. Θυμηθήκαμε αυτό που λένε οι παπαγάλοι, ότι είδηση είναι αν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο και όχι αν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο.
Τι ισχύει, όμως, στην περίπτωση που παπαγάλος δαγκώσει άνθρωπο; Τώρα, η αλήθεια είναι ότι δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει, αλλά επίσης ότι ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει καταγραφεί παρόμοιο περιστατικό. Μία μαϊμού κάποτε δάγκωσε τον Αλέξανδρο Α’ με αποτέλεσμα να πεθάνει, κάποια άλλη στιγμή ο Ozzy δάγκωσε μία νυχτερίδα με αποτέλεσμα να πεθάνει η νυχτερίδα (μάλλον), αλλά για την τύχη των παπαγάλων δεν μάθαμε τίποτε.
Αντίθετα με αυτήν της Άνγκελας, που μαθαίνουμε ότι εγκαταλείπει την πολιτική -και αυτή η σύμπτωση, τι σύμπτωση!-, να τη δαγκώσουν αυτοί που τόσα χρόνια τους τάιζε καναβούρι, χμ, το λες και κάπως ενδεικτικό για την κατάσταση των πραγμάτων στην πατρίδα μας. Εννοώ, ψηφοφόρε, αν αυτούς τους τάιζε καναβούρι και της φέρθηκαν έτσι, εσύ τι μπορείς να κάνεις πέρα από το να διαμαρτύρεσαι για την ποιότητα της τροφής σου ρίχνοντας ενίοτε τη μορταδέλα σου αντί της ψήφου σου στις κάλπες; (ένας αστικός μύθος εξίσου δυνατός με αυτόν της λαϊκής βουλήσεως).
Ωστόσο, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την καλή στιγμή που ζήσαμε με την Άνγκελα, δεν μπορούμε να διαγράψουμε φίλε αναγνώστη ότι την εποχή που η Άνγκελα έγινε Καγκελάριος βγαίναμε με μία πολύ ωραία κατά τη γνώμη μας κοπέλα, έστω και αν το μοναδικό που πετύχαμε ήταν να γνωρίσουμε κάπως καλύτερα τον Κορυδαλλό (όχι τις φυλακές, τον περιβάλλοντα χώρο).
Tο slumber δεν είναι απλό είδος ύπνου, είναι ύπνος βαθύς, χειμερία νάρκη, αποτέλεσμα ύπνωσης ή και εργαλείο νομισματικής πολιτικής
Αυτή βέβαια ήταν και η μοναδική καλή μας στιγμή (στη σχέση μας με την Άνγκελα -με τις γυναίκες υπήρξαν και άλλες καθότι δεν ήταν εξαρχής τόσο σφιχτή η πολιτική της απέναντί μας με αποτέλεσμα, όπως παραδέχτηκε άλλωστε και η ίδια, προϊόντος του χρόνου να αναγκαστεί η δύσμοιρη να πατήσει τη σιδηρά της μπότα με μεγαλύτερη πίεση στον σβέρκο μας- αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως, όταν αγαπάς κάποιον πολύ, όπως λχ η Άνγκελα τον λαό της, δηλαδή εμάς που καλούμεθα να επιλέξουμε τον διάδοχό της, συνηθίζεις να του στερείς τον απαραίτητο χώρο και τη διαβόητη privacy προκειμένου ενίοτε να του εγκαταστήσεις ανεμογεννήτριες για να το καταστήσεις, επιτέλους, ενεργειακά αύταρκες (το καημένο)).
Αντίθετα, υποθέτω, η σχέση της με τους παπαγάλους πάντα ήταν καλή (υπό την έννοια ότι οι παπαγάλοι, ιδίως του εγχώριου θιάσου, είναι καλύτεροι και από τους πρωταγωνιστές του Περοκέ) και το τελευταίο δάγκωμα δεν ήταν παρά ένας αποχαιρετισμός στα όπλα ή κάτι τέτοιο.
Η παρατήρηση
Αυτό που είπε ο drteslastein είναι πως το ΠΑΣΟΚ είναι κοσμοθεωρία. Η παρατήρηση είναι, φυσικά, σωστή. Όμως, η χρονική συγκυρία της παρατήρησης (μία ημέρα πριν τις εκλογές στην πατρίδα μας) και το γεγονός ότι ο Tesla δεν είναι παπαγάλος (για πασόκος κανείς μας δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ούτε καν για τον εαυτό του, πόσο μάλλον για τους άλλους) μας έβαλε σε σκέψεις. Και πέρα από τη χρονική συγκυρία, τι εννοούσε άραγε ο Τέσλα με το κρυπτικό το ΠΑΣΟΚ είναι κοσμοθεωρία;
Δεν υπάρχουν συμπτώσεις σε έναν τόσο καλά προγραμματισμένο κόσμο όπως αυτός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ας μην κρυβόμαστε, το έχουν πει όλοι, από τον Στεφάν Μαλλαρμέ ως τον ΓΑΠ που οι λεκτικές του ακροβασίες, εξίσου εντυπωσιακές με τις αθλητικές του, οδήγησαν το κανό των ιθαγενών στα βράχια της ιστορίας.
Και αν, όπως είπε ο Έγελος, η Ιστορία συμπυκνούται στο Γερμανικό Κράτος, τότε η Ελληνική Ιστορία συμπυκνούται στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο πέρα από κοσμοθεωρία θα αποδειχθεί πως είναι και θεωρία της φυσικής (για την ακρίβεια στο κοσμικό κάτοπτρο το Πασόκ είναι η αντανάκλαση μίας σκουληκότρυπας).
Σκουληκότρυπες
Το πρόβλημά μας συνίσταται στο εξής. Πώς συνδέονται όλα αυτά; Το δάγκωμα του παπαγάλου, η Μεταπολίτευση, οι Γερμανικές εκλογές και η Πατρίδα μας; Διότι οκ, μία κουβέντα είναι να λες συνδέονται (πχ εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να δούμε σε όλα της τα στάδια τη σχέση αυτή, επειδή έχουμε την εμπειρία, όχι τόσο πολιτική, όσο την προσωπική, τρόπον τινά αυτιστική, αλλά οι υπόλοιποι;) και άλλη να το αποδεικνύεις.
Ψάχναμε να βρούμε έναν τρόπο να ενώσουμε όλο αυτό το και ανακαλύψαμε ότι πρέπει εν τέλει να σκάψεις βαθιά μέσα σου για να το επιτύχεις (αν το επιτύχεις) με τρόπο αντικειμενικό.
Πιστεύουμε τον βρήκαμε – σκουληκότρυπες.
Η αλήθεια είναι, φίλε αναγνώστη, ότι δεν μας ενθουσιάζουν έννοιες της φυσικής (στην οποία άλλωστε ήμαστε ανέκαθεν μάπες, αντίθετα με την Άνγκελα που έχει και PhD, την κολυμβήθρα αυτή του Σιλωάμ που σε καθιστά σοβαρό/ή απέναντι σε οποιονδήποτε έχεις απέναντί σου, ακόμη και μέλος του Clown World) (ακολουθεί ο τίτλος του Διδακτορικού της, χάριν φετιχισμού της ηχολαλίας, η Γερμανική άλλωστε δεν είναι γλώσσα αλλά τρόπος να κατακτάς τον κόσμο, έστω και αν αυτό κρύβει μία ακατανόητη ποίηση· Untersuchung des Mechanismus von Zerfallsreaktionen mit einfachem Bindungsbruch und Berechnung ihrer Geschwindigkeitskonstanten auf der Grundlage quantenchemischer und statistischer Methoden), όσο μας ενθουσιάζει η φωνή και το μαλλί του Ozzy και τα ακρωνύμια, ιδίως αυτά που αποτελούνται από τρία γράμματα (CDU, SPD, AfD, FDP, μόνο το Bundnis 90 δείχνει να ξεφεύγει από τον κανόνα των τριών, αλλά έτσι είναι οι οικολόγοι, πυρηνικό πασπαρτού, απεμπλουτισμένοι κανόνων ιδίως όταν πρόκειται για την καταστροφή του περιβάλλοντος ή της Σερβίας ή τελοσπάντων οτιδήποτε περιβάλλει η Σερβία).
Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και για να ενώσουμε το δάγκωμα του παπαγάλου (που για εμάς συμβολίζει τις Γερμανικές Εκλογές) με την Πατρίδα μας, θα επικαλεστούμε μία έννοια της Φυσικής – αυτήν της σκουληκότρυπας (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της Μεταπολίτευσης).
Η οποία, βλέπω ο αρχάριος, στο Wikipedia (μία σελίδα τόσο αξιόπιστη που δεν τη χρησιμοποιούν ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί της), «είναι μία υποθετική τοπολογική ιδιότητα του χωροχρόνου που σχηματίζει μία σήραγγα που συνδέει δύο απομακρυσμένα σημεία του. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα «κόψιμο δρόμου διαμέσου του χωροχρόνου.» Η εικόνα που δημιουργείται είναι η ακόλουθη – φανταστείτε να ενώνουμε δύο χωνιά στις μύτες τους – το σώμα που σχηματίζουν οι μύτες των χωνιών είναι το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη πιο εκλαϊκευτικά, για όποιον θέλει να δει τις καταστατικές αρχές του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος – δεν τις έχω διαβάσει ποτέ, αλλά τις βρήκα εδώ.
Χάριν παραδείγματος, και για να καταστήσουμε προσιτή τη δική μας, προσωπική, εμπειρία στον αναγνώστη (που μας οδήγησε στο συμπέρασμα για την κρισιμότητα των Γερμανικών εκλογών της Πατρίδος μας), θα υποθέσουμε πως το ένα απομακρυσμένο σημείο αποτελεί ένα εκλογικό κέντρο στο Μπούντεσλαντ του Παλατινάτου όπου ένας βαριεστημένος δικηγόρος θα καταμετρήσει τις ψήφους των πολιτών που θα προσέλθουν στις κάλπες όταν πέσει το σκοτάδι και το άλλο μία ταβέρνα σε ένα χωριό κάπου στην ορεινή Ελλάδα όπου θα μεταβεί ο Έλληνας δυνάμει ψηφοφόρος για να φάει παϊδάκια και ο κάπελας του οποίου δεν θα κόψει ποτέ απόδειξη προκαλώντας μία επίσκεψη λιγότερη στην περίφημη ρεντλάητ ντίστρικτ του Αμβούργου (there’s no such thing as a free lunch, που λένε και οι φιλελεύθεροι με κίνκι διάθεση) (αλλά οκ αυτό έχει να κάνει και με τη θεωρία του χάουζ, εννοώ πεταλούδες της νύχτας που χτυπάνε τα φτερά τους ανάβοντας λαμπάκια σε άτομα με στυτική δυσλειτουργία σε κάποιον μεσημβρινό του Χένρυ Μίλλερ κλπ).
Από την άλλη, για να καταστήσουμε γνωστή τη δική μας εμπειρία, εμείς μεταφερόμαστε στο όχι και τόσο μακρινό αλλά όχι και τόσο κοντινό, όπως θα έλεγε και ο Πέτερ Χάντκε, 1999. Χρονιά σημαδιακή για την Πατρίδα μας, την ΕΕ (όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει εμείς οι Έλληνες έχουμε τόσες πολλές πατρίδες που συχνά ξεχνάμε συνεχώς τη μοναδική εξ αυτών -όλοι γνωρίζουμε ποια). Οι συγγραφείς του άρθρου εκείνη τη χρονιά -ναι τους συνέβη κάτι που έχει καταγραφεί στη μνήμη τους ως κάτι μοναδικό (με την έννοια της singularity) και που παρ’ όλ’ αυτά θα συνδέσουν μέσω της σκουληκότρυπας του ΠΑΣΟΚ με την Πατρίδα τους τη Γερμανία.
Το 1999, λοιπόν, πήγαμε στη συναυλία των Radiohead στον Λυκαβηττό (μόλις είδαμε στο ιντερνέτ ότι η συναυλία έγινε το 2000, αλλά όλα είναι σχετικά, μας ήταν τόσο αδιάφορη που στο μυαλό μας έγινε το 1999 – τώρα που το σκεφτόμαστε ακόμη καλύτερα το 2000 αφού αποτελεί και περαιτέρω ενδυνάμωση του ισχυρισμού μας περί υπαρκτής σοσιαλιστικής σκουληκότρυπας). Από αυτήν, λοιπόν, τη συναυλία του 2000 που είδαμε το 1999 μας έχουν μείνει πολλά στο μυαλό, φαινομενικά ασύνδετα με τις Γερμανικές Εκλογές της Πατρίδας μας, και όμως τόσο κρίσιμα για την πορεία των πραγμάτων.
Κατ’ αρχάς, το ότι έγινε το 1999 (μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια), έπειτα η εξωφρενική τιμή του εισιτηρίου (για ένα συγκρότημα μάλιστα που ούτε καν ακούγαμε) των 12000 δρχ, το γεγονός ότι δίπλα μας τη συναυλία έβλεπε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (οκ αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις ΓΕτηςΠ μας), ο έναστρος ουρανός πάνω από το θέατρο του Λυκαβηττού (πρέπει να περάσαμε περισσότερη ώρα κοιτάζοντας αυτόν παρά τον Yorke).
Και όμως – ακόμη και αυτά ωχριούν μπροστά στα ακόμη πιο αυτιστικά που θα ακολουθήσουν. Αφού η συναυλία κάποια στιγμή τελείωσε (βαριόμαστε τόσο πολύ ώστε αν μας έλεγε κάποιος πως ξεκίνησε το 1999 και τελείωσε το 2000 θα τον πιστεύαμε), γυρίσαμε σπίτι επειδή έπρεπε να δώσουμε ένα μάθημα την επόμενη ημέρα στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα του οποίου τύχαινε να ήμαστε τρόφιμοι. Το άσχημο δεν ήταν ότι δεν είχαμε διαβάσει το μάθημα, το άσχημο ήταν ότι χωρίς να κατορθώσουμε να κοιμηθούμε πήγαμε στο Ίδρυμα από τις 7 να το δώσουμε για να διαπιστώσουμε ότι το δίνουμε 10:30.
Αυτό θα οδηγούσε ίσως κάποιον στο να εκμεταλλευτεί τον χρόνο που είχε για να διαβάσει κάποιες έννοιες καλύτερα – εμάς μας οδήγησε στο κυλικείο να κοιτάζουμε απλανώς το ταβάνι. Τελοσπάντων, αφού συμμετείχαμε στο διαγώνισμα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες (να μη μας πάρει επί τόπου ο ύπνος), με ήσυχη τη συνείδηση μας πλέον, συνεχίσαμε την υπόλοιπη ημέρα περιφερόμενοι ασκόπως σε μία Αθήνα που υπό τη στιβαρή καθοδήγηση του Κου Σημίτη (ενός πραγματικού Γερμανού – υπό την οπτική, φυσικά, της αψεγάδιαστης εφαρμογής της δημοσιονομικής και οικονομικής πειθαρχίας, τη αγαστή συνεργασία του Κου Παπαδήμου) διήγε ημέρες δόξης.
Με αποτέλεσμα – και εδώ πρέπει να δώσουμε προσοχή ιδιαίτερη – να γυρίσουμε σπίτι κάποια στιγμή επιτέλους και λόγω του γεγονότος ότι δεν είχαμε κλείσει μάτι την προηγουμένη να πέσουμε για ύπνο την ενάτη απογευματινή εκείνης της ημέρας (στην τηλεόραση καθώς βυθιζόμαστε στη σκουληκότρυπα έπαιζαν τα Εγκλήματα) του 1999 και να ξυπνήσουμε τη δεύτερη απογευματινή της επομένης του 2000 (είχαμε δηλαδή κοιμηθεί με όρους γρηγοριανού ημερολογίου 17 ώρες αλλά με όρους σκουληκότρυπας που ενώνει τη μνήμη μας με τα τότε τεκταινόμενα, δηλαδή με (μεταπολιτευτικούς) όρους ΠΑΣΟΚΑΡΑΣ, έναν χρόνο και 17 ώρες).
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτό το διάστημα του ενός χρόνου και 17 ωρών ήταν και το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που μας πήρε ποτέ ο ύπνος. Ξυπνήσαμε την επομένη με καθαρό το κεφάλι, με τη διαύγειά μας γάργαρη σαν ροή συνειδήσεως και – σαν για να καταστήσουμε την όλη εμπειρία δαφνοστεφή – πήγαμε στην καλοκαιρινή εορτή του Γκαίτε Ίνστιτουτ, για να ολοκληρώσουμε την σχεδόν εξωσωματική μας αυτή σαμανική βόλτα.
Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά τι θες να πεις, το παραμύθι δεν έχει δράκο!
Φυσικά και έχει. Στοχαζόμενος πλέον εκ των υστέρων πάνω σε αυτήν την εμπειρία (ένας στοχασμός κοπιώδης παρά το φαινομενικά δυσκίνητο του εγχειρήματος) μία λέξη μου ήλθε στο μυαλό – Slumber. Κοιτάζω δε στο Word Reference όπου δίνει τα ακόλουθα δύο παραδείγματα
I wish I could slumber through the winter like a bear (ρήμα)
During the princess’s slumber the evil queen put a spell on her (ουσιαστικό)
Τρεις παρατηρήσεις – α) υπάρχουν οργανισμοί που κάνουν το δικό μου ένας χρόνος και 17 ώρες να φαίνεται κλάσμα δευτερόλεπτου μπροστά στις δικές τους διάρκειες ύπνου (η αρκούδα, η πριγκίπισσα, ίσως η μεταπολιτευτική Ελλάδα;) β) το slumber δεν είναι απλό είδος ύπνου, είναι ύπνος βαθύς, χειμερία νάρκη, αποτέλεσμα ύπνωσης ή και εργαλείο νομισματικής πολιτικής, γ) για λόγους στατιστικής σημειώνω το εντυπωσιακό φαινόμενο των τεσσάρων συνεχόμενων (ss’s s) στο δεύτερο παράδειγμα.
Και προχωρώ.
Το 1999, χρονιά που εισήλθαμε στο slumber ομαδικώς, η ΕΚΤ ανέλαβε λέει δραστηριότητα για τη χάραξη και άσκηση της νομισματικής πολιτικής στην αγαπημένη μας πατρίδα, την ΕΕ. Το 2000 ήταν μία ήσυχη χρονιά (άλλωστε όσο διάστημα δεν κοιμόμαστε προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε αν είναι το τελευταίο έτος της προηγούμενης ή το πρώτο της νέας χιλιετίας – κατά κάποιον τρόπο, μάλιστα θα λέγαμε πως είναι μία χρονιά που δεν υπήρξε καν, ότι περάσαμε αυτομάτως στο) 2001 είναι το έτος που επιτέλους, μετά από τις επιτυχημένες προσπάθειες ακάματων αγωνιστών της Δημοκρατίας, το ευρώ εισήχθη στη χώρα μας και μπορούσαμε πια να συνεχίσουμε απερίσπαστοι τον ύπνο του δικαίου.
Η σκουληκότρυπα μας είχε οδηγήσει από τη μίζερη κατάσταση της Ψωροκώσταινας και το χθαμαλό κεφάλαιο της δραχμής στην εκπληκτικά δυτική νεο-οπτική του μορφώματος της ΕΕ, ενός vantage point από το οποίο μπορούσε και ο sans-culotte να κατοπτεύσει με άνεση (και δάνειο σε ευρώ) το σώβρακο που θα έβαζε στο δικό του κεφάλι αντί να χρειαστεί να αφαιρέσει κάποιου άλλου (το σώβρακο ή το κεφάλι, διαλέγουμε και παίρνουμε, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα).
Σαν τον Rip Van Winkle, καθόμαστε ψηλά λοιπόν και αγναντεύαμε.
Κάποια στιγμή, όμως, ξυπνάς από το slumber όσο βαθύ και αν είναι. Όπως εμείς, που σε αυτιστικό επίπεδο, ξυπνήσαμε και πήγαμε κατευθείαν στις αγαπητές αγκάλες του Γκαίτε Ίνστιτουτ, έτσι και οι Έλληνες, κλήθηκαν κάποια στιγμή να δουν την αλήθεια κατάματα ότι η σκουληκότρυπα στην οποία μπήκαν το 1999 τους οδηγούσε στις Γερμανικές Κάλπες για να αποφασίσουν άλλοι για την αγαπημένη μας Πατρίδα, τη Γερμανία.
Βέβαια, αυτό μας πήρε καιρό να το καταλάβουμε – πώς η ΠΑΣΟΚΑΡΑ (η Μεταπολίτευση, που φυσικά άρχισε πολύ πριν το 1974, όπως ακριβώς η συναυλία των Radiohead δεν άρχισε το 2000 αλλά το 1999), η κοσμοθεωρία της καρδιάς μας, μας οδήγησε, μαζεύοντας το εκσυγχρονιστικό της momentum, ως άλλη ατμομηχανή στην καρδιά της κοσμοθεωρίας της ΕΕ, και μας έκανε να βλέπουμε την Άνγκελα ως τη δική μας Καγκελάριο.
Maybe we don’t like it but we have no choice, που λέει το άσμα, την αγαπήσαμε. Γι’ αυτο και η ανησυχία για τον παπαγάλο, ο επιτελικός τρόμος μη μαρτυρήσει το πτηνό ότι μας αγαπάει κανένας άλλος περισσότερο από αυτή.
Και έτσι, φτάσαμε σήμερα, στις εκλογές τις γερμανικές, να καλούμεθα εμείς να επιλέξουμε ανάμεσα στο CDU, το SPD, και τους Πράσινους, ποιος συνδυασμός θα μας δαγκώσει, εν είδει μπριζόλας στο ορεινό χωριό της Ελλαδάρας – άλλωστε, η μπριζόλα στο άκρο της σκουληκότρυπας δεν ήταν ποτέ για τα δικά σου δόντια.
Υ.Γ. Για όποιον/α βρίσκει την ερμηνεία μας των γεγονότων πολύ τραβηγμένη, ένα θα πούμε – έχουμε το εισιτήριο της συναυλίας ακόμη.
