Είμαστε αυτοί που μετρούν και ζυγίζουν τις καταστάσεις πάντα με δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Είμαστε υποτακτικοί, που η σκλαβιά δε μας έχει μάθει τίποτα και στην τελική ίσως να μας αρέσει κιόλας;

Είμαστε αιωνίως ακόλουθοι, που για να είμαστε τα ‘καλά παιδιά’ πρέπει να κάνουμε τα χατήρια όλων;

Φτάσαμε σε μια εποχή που όταν κάποιος φωτογραφίζεται σαν Παναγία με μούσι (π.χ) θεωρείται Τέχνη και όχι βλασφημία.

Πού είναι ο Κώδικας Δεοντολογίας σε τέτοια πράγματα, για να οριοθετήσει την ελευθερία έκφρασης;

Μήπως μας έχει καταπιεί η Ασυδοσία και είναι αργά για να αντιδράσουμε;

Ή μήπως ο Κώδικας Δεοντολογίας πλέον καλύπτει μόνο το ‘κοινωνικά αποδεκτό’, το οποίο -φυσικά- καθορίζεται από μία -συνήθως μικρή- μερίδα του κοινού; Και αυτή η μερίδα του κοινού καταδικάζει ως ‘φασιστικές’ τις αντίθετες απόψεις και συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να τις πνίγει;

[Εν τω μεταξύ, πιο φασιστικό πράγμα από τη φίμωση της αντίθετης γνώμης, δεν υπάρχει. Και όλοι ξέρουμε ποιοί είναι υπέρ αυτής της πρακτικής].    

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όταν κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τις πρακτικές του Ισλάμ στα εδάφη μας, μας λέτε ρατσιστές. Κι επίσης, ‘καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων’.

Φτάσαμε σε μια εποχή που παραποιείται η Σημαία μας, το εθνικό μας σύμβολο για να δείξουμε την ανθρωπιστική μας διάθεση. Όταν όμως κάποιοι από εμάς εκφράζουμε την αντίθεσή μας, μας… προτρέπουν να σιωπήσουμε, γιατί… κακοποιούμε τα θύματα.

Προσπαθώ προσωπικά να θυμηθώ ποιος λαός ανέχεται την παραποίηση του Εθνικού του Συμβόλου για συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενο λαό, και δεν μπορώ. Ίσως γιατί και σε αυτό έχουμε τη θλιβερή πρωτιά.

Θα μου πείτε: Την έχουν αποκαλέσει με περιφρόνηση ‘πανί’. Την έχουν μαγαρίσει χέρια άνομα. Την έχουν κάψει. Την έχουν κάνει καπέλο. Την έχουν κάνει φούστα. Ακόμη και μαγιό μπικίνι. Σε πείραξε ένα σκίτσο;

Έτσι ξεκινάνε όλα, μάγκες μου. Με κάτι φαινομενικά απλό.

Και χωρίς να το καταλάβει κανείς, τα ίδια άνομα χέρια που μαγαρίζουν τη Σημαία, αποδυναμώνουν (έως και καταργούν)  τις Ειδικές Δυνάμεις. Βάζουν τον Τούρκο και τον κάθε λογής Μουσουλμάνο ή αλλόθρησκο μέσα στο σπίτι μας. Μοιράζουν το Αιγαίο. Παραχαράσσουν και ξεπουλούν την Ιστορία μας. Μειώνουν και εκμηδενίζουν ό,τι αφορά ο,τιδήποτε Εθνικό. Ακόμα και στο εξωτερικό.

Όλα αυτά υπό το μανδύα του αλτρουισμού, του ανθρωπισμού και της συμπαράστασης. Και ασφαλώς χωρίς να κινδυνεύει το προσωπικό τους συμφέρον.

Αν κινδυνεύσει, φυσικά, ο ένας θα πετάξει στο Λονδίνο, ο άλλος στο Παρίσι, και όπου αλλού βάζει ο νους. Όπου φύγει – φύγει δηλαδή…

Πράγμα που σημαίνει – δυστυχώς- ότι αν δεν ξέρουν να προστατεύσουν τη Γη των προγόνων τους, το χώμα που τους ανέθρεψε, όλα τα άλλα για τα οποία «κλαίνε» και «οδύρονται» είναι καθαρά επικοινωνιακά τρικς εντυπωσιασμού.

Όλα αυτά συνεπικουρούν στο να είναι η ελληνική κοινωνία χωρίς φραγμούς. Με αδύναμους νόμους, θεσμούς, και σχεδόν ανύπαρκτες αρχές.

Κι έτσι, η ζωή στον Τόπο μας γίνεται αφόρητη για εμάς, αφήνοντας στην άκρη την ακρίβεια και το βιοποριστικό πρόβλημα για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Κάποιοι λένε ότι η εμπλοκή μας σε κάποιον πόλεμο θα διαχωρίσει αυτούς που θα πολεμήσουν για τα ιδανικά, τις αξίες, την Πατρίδα και τη Σημαία, αυτούς που θα βάλουν την ουρά στα σκέλια, αυτούς που θα συμμαχήσουν με τον εχθρό, και αυτούς που θα φύγουν στις ‘πατρίδες που θα τους αγκαλιάσουν’ – και που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Είναι φοβιστική μία τέτοια σκέψη.

Ειδικά για όσους κατατάσσονται στον άμαχο πληθυσμό.

Κυρίως γιατί αυτοί που θέλουν – και μπορούν- να πολεμήσουν πραγματικά και να υπερασπιστούν την Πατρίδα, είναι πάρα πολύ λίγοι.

• 
  Την Kamala την προσέχει κανείς;
• 
  Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
• 
  Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα

Μια κλονισμένη Ελλάδα – όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στα έργα- με τόσους εχθρούς γύρω της, αλλά και μέσα της- θα σταθεί στα πόδια της πάρα πολύ δύσκολα, ιδιαίτερα στο τέλος μιας πολεμικής σύρραξης.

Και το ερώτημα παραμένει: Θα πέσουμε βορά στους αδηφάγους λύκους και τις πεινασμένες αρκούδες;

Ή θα αφήσουμε να μας ρίξουν αυτοί που δεν οριοθετούν τίποτα και ρίχνουν κάθε τί που θυμίζει Πατρίδα στην πυρά;

Ο Θεός μαζί μας.

Και με μια ευχή, πάλι.

Να γιατρευτούν οι πληγές.

Κι εμείς, να μείνουμε έξω από όλο αυτό, παρέχοντας μόνο ανθρωπιστική βοήθεια σε κάθε πραγματικά δοκιμαζόμενο λαό.