Χωριάτικη σαλάτα για να κάνουμε παπάρα… ενώ η Νέα Τάξη Πραγμάτων κάνει πάρτυ.
Εις βάρος μας.
Φανταστείτε ότι έχετε μεγαλώσει σε μια εποχή που σας ξυπνούσε κάθε Κυριακή η καμπάνα της Εκκλησίας. Που λέγατε «καλημέρα» στους γείτονες και σας απαντούσαν κι εκείνοι με ευγένεια και χαρά. Που στις καλοκαιρινές σας διακοπές στο χωριό, για πρωινό (τουλάχιστον) τρώγατε φρέσκα αυγά και πίνατε φρέσκο γάλα. Που οι επιστάτες και οι εργάτες στα κτήματα δούλευαν πολύ σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί και έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για τα ευγενικά αφεντικά τους. Που βλέπατε τα ζευγάρια της οικογένειάς σας μέσα στον έρωτα και την τρυφερότητα, παρά τις δυσκολίες της ζωής. Που ο πατέρας ή ο θείος σας δεν τολμούσε να χτυπήσει τη γυναίκα του ή οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, γιατί ήταν σημάδι δειλίας και απανθρωπιάς. Που υπήρχαν μόνο ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, τα οποία ήθελαν να ενωθούν ενώπιον Θεού και ανθρώπων, για να έχουν την Ευλογία Του. Που γεννιόνταν παιδιά και κανένας δεν τολμούσε να αμφισβητήσει αν είναι κορίτσια ή αγόρια. Ανεξάρτητα, βέβαια, από την κάθε παρέκκλιση που θα έπαιρναν στην πορεία.
Και το πιο σημαντικό; Κοιμόσασταν με τις πόρτες ελεύθερες, χωρίς το κλειδί στην κλειδαριά. Και χωρίς να έχετε κλειδώσει. Γιατί δεν υπήρχε κίνδυνος ληστείας ή φόνου.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς, εν ονόματι της… «Προόδου».
Μεταξύ των παραπάνω καταστάσεων, η καμπάνα της Εκκλησίας για κάποιους είναι ενοχλητική. Προτιμούν το τραγούδι του μουεζίνη, και… «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει»…
Τα φρέσκα αυγά από τις κότες του χωριού και το φρέσκο γάλα (μαζί με τις κότες, τα βοοειδή και τα πρόβατα) είναι απαγορευτικά, επειδή έτσι θέλουν αυτοί που είναι vegan, γιατί τους έχουν κάνει το μυαλό πουρέ. Κι αν δεν το καταλαβαίνουμε ότι είναι απαγορευτικά, μας βάζουν φωτιά και μας καίνε. Ανενόχλητοι. Και αν δεν υπακούσουμε, θα το ξανακάνουν ευχαρίστως.
Επίσης, επειδή οι περισσότεροι από τους παραπάνω αναφερθέντες έχουν μεγαλώσει σε δυσλειτουργικές οικογένειες, πρέπει όλοι να θεωρούμε τους μπαμπάδες μας Πατριαρχικούς και τις μαμάδες μας καταπιεσμένες.
Και σήμερα, αν πεις “καλημέρα” σε κάποιον , θα είσαι τυχερός αν δε σε βρίσει μέσα στη ζοχάδα του…
Μιλώντας για… «χαρά», μια παρόμοια μας κέρασε η Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Ήταν φριχτό να βλέπεις τη σημαία της χώρας σου στα χέρια τεράτων που έμοιαζαν με τον Χάρο. Ή με ασθένειες (…κάπου διαβάσαμε ότι το χρυσοκιτρινολαδί ον που εμφανίστηκε στις οθόνες μας κάποια στιγμή εν μέσω του συναυλιο-party και κρατούσε και τη σημαία μας, ήταν η προσωποποίηση του κορωνοϊού. Το βρήκαμε πολύ πετυχημένο).
Λογικά, ήθελαν να δείξουν τί μας περιμένει παγκοσμίως. Και πόσο άσχημα θα περάσουμε τα επόμενα χρόνια.
Και να έχεις και ανθρώπους να χαίρονται γι’ αυτό. Να σου λένε ότι η Σημαία της Ελλάδας επιδείχθηκε για άλλη μια φορά παγκοσμίως, τιμητικά. Κι εσύ, από την ντροπή σου γι’ αυτό που έβλεπες και τον φόβο σου, να μην ξέρεις πού να κρυφτείς!
Μεταξύ και άλλων επουσιωδών πραγμάτων, την προσοχή τράβηξαν αρχικά οι «γάμοι» του Steven με τον Tyler, και του Ugo – Giannis με την Mariah (όχι την Carey, για ευνόητους λόγους).
Δύο πολύ πλούσιοι «γάμοι», εκ των οποίων ο ένας – ντυμένος “honeymoon”- πληρώθηκε με χρήματα του Έλληνα ψηφοφόρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ο άλλος μας πέταξε από το πουθενά ένα Nigerian κι ένα White Party, έτσι, να βρίσκονται.
Το μόνο που μπορούμε να πιστώσουμε στον Ugo – Giannis, είναι ότι -προς τιμήν του- δεν φόρτωσε χρέη τον Ελληνικό λαό.
Η λέξη «γάμοι» βέβαια, είναι διακοσμητική, γιατί κανένας από αυτούς τους «γάμους» δεν είναι Χριστιανικός – Ορθόδοξος. Και τα δύο αυτά events βασίστηκαν στην -ξενόφερτη- ανταλλαγή όρκων, με μία εσάνς από πάρτυ ενηλίκων, αφού και στα 2 αυτά events δεν ήταν παρόντα παιδιά. [Ευτυχώς που κάποιοι σκέφτηκαν έστω και την τελευταία στιγμή να μην τα ταλαιπωρήσουν και να μην τα εκθέσουν σε ακατάλληλα θεάματα!]
Κι εμείς, μένουμε να αναρωτιόμαστε: Τί προσέφεραν αυτοί οι «γάμοι» στον λαό που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Τί προσέφεραν στον άνεργο; Τί προσέφεραν σε αυτόν που αργοπεθαίνει σε ένα ράντζο νοσοκομείου, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της προκοπής;
Το μόνο που προσέφεραν αυτοί οι «γάμοι», είναι μία επίπλαστη ευφορία και πολύ χρήμα στις τσέπες αυτών που ασχολήθηκαν για την τέρψη των παρευρισκομένων. Επιπλέον, παρουσίασαν μία «φτιασιδωμένη» Ελλάδα, θέλγητρο αποκλειστικά γι’ αυτούς που έχουν χρήματα για να σπαταλήσουν.
Στον έναν, μάλιστα, παίρνουμε όρκο πως ο κάθε καλεσμένος (παντρεμένος ή ανύπαντρος) έχει παράξενα ιδιωτικά γούστα…
Πέρα από τους «γάμους» όμως, και φεύγοντας από αυτούς, τίποτα δεν «λειτουργεί» σε αυτή τη χώρα όπως θα έπρεπε.
Παιδιά πεθαίνουν σε ελαττωματικά παιχνίδια μέσα σε λούνα παρκ. Κλέφτες αφαιρούν ληστρικά τα χρήματα του κόσμου από τραπεζικούς λογαριασμούς ή μέσα από τα σπίτια του, με κάθε δυνατό και ευφάνταστο τρόπο. Νεαροί που σώζουν γυναίκες από επίδοξους και ανώμαλους βιαστές (κάνοντας τη δουλειά που δεν μπορεί να κάνει η Αστυνομία, γιατί είναι πάντοτε ανέτοιμη), υφίστανται τα μαρτύρια του εγκλεισμού σε σωφρονιστικά καταστήματα, αντί να δέχονται συγχαρητήρια από την Πολιτεία. Οικογένειες που υποφέρουν από τη ζέστη μέσα στα σπίτια τους, δεν τολμούν να ανοίξουν τα κλιματιστικά γιατί δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν το ρεύμα.
Οι λαθρομεταναστευτικές ροές (ή επί το ορθότερον, οι εισβολικές ροές), αντί να μειώνονται αισθητά μέχρι να εξαλειφθούν (όπως έχουν αρχίσει και μειώνονται στην Ιταλία επί «ακροδεξιάς» κυβερνήσεως Μελόνι), αυξάνονται ραγδαία με την αρωγή των Μ.Κ.Ο. και τυγχάνουν θερμότατης υποδοχής από τον περισσότερο κόσμο, επειδή δουλεύει πάρα πολύ καλά η επίκληση στο συναίσθημα.
Σχεδόν όλοι κατάπιαν αμάσητο το παραμύθι του μικρού «Ιωνά». Ενός βρέφους που κατέφθασε πριν από λίγες εβδομάδες στο νησί της Τήλου, και που η μανούλα του τού έδινε… γάλα με θαλασσινό νερό επί αρκετές ημέρες. Την ώρα που η επιστήμη της βιολογίας διατείνεται ότι η πόση έστω και ελάχιστης ποσότητας θαλασσινού νερού επί αρκετές ημέρες καταστρέφει τον ανθρώπινο οργανισμό, οι «πονόψυχοι» την αρνούνται με ζέση και παλμό.
Όσοι (λίγοι) αντιδρούν στον σταδιακό εποικισμό της χώρας με διάφορα μέσα, λοιδωρούνται σκαιότατα και στοχοποιούνται, όπως στο δεύτερο παράδειγμα της Τήλου πριν από λίγες ημέρες, με την αψιμαχία ανάμεσα στη Δήμαρχο της Τήλου και μία αγανακτισμένη τουρίστρια από την Αθήνα, επ’ αφορμής της άφιξης μιας καραβιάς γεμάτης ετοιμοπόλεμους μουσουλμάνους, που η Δήμαρχος τους βλέπει ως «παιδιά που δεν πρέπει να πνιγούν».
[Φήμες λένε ότι ανάμεσα στους καινούργιους φιλοξενούμενους του νησιού, η Δήμαρχος ψάχνει το επόμενο toy boy της. Έτσι εξηγούνται όλα. Έτσι εξηγείται και που σε κατάσταση θυμού προέτρεψε την τουρίστρια να φύγει από το νησί, με άγριο και ειρωνικό τρόπο. Λες και το νησί είναι υπό την κυριαρχία της. Ή είναι το τσιφλίκι του πατέρα της. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάποτε δε θα κινδυνεύσει από κάποιον από αυτούς που τώρα θρέφει στον κόρφο της.].
[Επίσης φήμες λένε ότι η «αγανακτισμένη τουρίστρια από την Αθήνα» κλήθηκε να παίξει το ρόλο της σε ένα μικρό θεατρικό σκετσάκι, καθώς δουλεύει στην Τουρκική Πρεσβεία. Αν αληθεύει αυτό, είμαστε μπροστά σε μια κατάφορη χειραγώγηση].
Εμάς όμως, που είμαστε παραδοσιακές και έχουμε οικογένειες που τιμούμε, ποιός θα μας σώσει από τον κίνδυνο της κλοπής, του ξυλοδαρμού, του βιασμού ή της… «γυναικοκτονίας» από Ισλαμιστές / Τζιχαντιστές; Τί πρέπει να γίνει για να καταλάβουν όλοι αυτοί που τους κουβαλούν στα νησιά -και κατόπιν στην ενδοχώρα- ότι το νερό με το λάδι ΔΕΝ αναμειγνύονται και πρέπει κάποιο να επικρατήσει;
Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, έχουμε και τα non – binary. Ξέρετε πλέον. Τα άφυλα. Τα “it”, βασικά. Με την αίσθηση του κομοδίνου δίπλα από το κρεβάτι. Ή του πορτατίφ πάνω στο κομοδίνο. Που για να κάνουν τα πικρά γλυκά, αναβαθμίστηκαν σε «they/them». Και που ξαφνικά θυμήθηκαν να αποκτήσουν και αυτά περισσότερη ορατότητα από αυτή που ήδη έχουν στους κύκλους τους. Και τα βάζουν με τον Μάρκο Σεφερλή, επειδή τους σατιρίζει στην φετινή θεατρική του επιθεώρηση στο Δελφινάριο.
Έπρεπε να το περιμένουμε όμως.
Πότε νοιάστηκαν τα non – binary για κάτι άλλο πέραν του εαυτού τους, της πλύσης εγκεφάλου μικρών παιδιών μέσα από τα νέα παραμύθια που φτιάχνουν, και της σεξουαλικής ικανοποίησής τους; Έβαλαν ποτέ πλάτη όταν ο Σεφερλής σατιρίζει κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων; Φυσικά και όχι. Θίγονται επειδή βγαίνει η αλήθεια τους προς τον κόσμο που δεν ασχολείται μαζί τους και αδιαφορεί. Και φοβούνται ότι το προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβονται αρχίζει και πέφτει.
Ο Σεφερλής έχει σατιρίσει με πολύ μεγάλη επιτυχία ανθρώπους που από μόνοι τους δίνουν λαβή για σάτιρα, εκθέτοντας τον εαυτό τους στο κοινό. Ένας από αυτούς είναι γνωστός κομμωτής διασήμων. Ένας άλλος, που σατίριζε τον εαυτό του είτε ηθελημένα είτε άθελά του, έχει επιλέξει να ακολουθήσει το επάγγελμα του αστυνομικού. Ο κομμωτής έχει ανέβει και στη σκηνή του θεάτρου μαζί με το Σεφερλή. Έχει προσφέρει το μπρίο του στο σκετς. Που τον αφορά, μάλιστα. Έχει γελάσει και ο ίδιος και το έχει χαρεί. Και μαζί του, έχει γελάσει και ο κάθε πικραμένος.
Ο Σεφερλής έχει σατιρίσει γύφτους με επίσης πολύ μεγάλη επιτυχία, καταδεικνύοντας μάλιστα την «ανάγκη» τους για πραγματική αμορφωσιά (αφού προτιμούν να μην πηγαίνουν στο σχολείο κι ας παίρνουν επίδομα γι’ αυτό, στερώντας το από κάποιον άλλο άνθρωπο που το έχει πραγματική ανάγκη), καθώς και τη λατρεία τους για τις κλοπές κάθε είδους, αλλά κυρίως αυτοκινήτων και μετάλλων (αφού ομολογούν μόνοι τους ότι μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν καλά).
Και πολλούς άλλους, όπως ιερείς που έχουν παραστρατήσει από το δρόμο που διάλεξαν να υπηρετήσουν. Το δρόμο του Θεού.
Εκεί, δεν είδαμε κανένα non-binary να διαμαρτύρεται. Μόνο ανθρώπους που έχουν προσωπικούς λόγους να θέλουν να βρίσκονται απέναντί του. Και νομίζουν ότι μιλάνε άσχημα γι’ αυτόν, χαρακτηρίζοντάς τον «συντηρητικό».
Á propos, ο χαρακτηρισμός «συντηρητικός» στην εποχή που ζούμε, είναι παράσημο.
Μήπως λοιπόν πρέπει να χαλαρώσουμε όλοι; Και να απολαύσουμε τη σάτιρα που δεν έχει όρια;
Στο κάτω – κάτω της γραφής, τον Σεφερλή τον ακολουθούν όσοι θέλουν, όσοι τον αγαπούν, και όσοι δεν έχουν πρόβλημα με τη σάτιρα. Ακόμα κι αν αυτή στοχεύει στο πρόσωπό τους.
Και να πεις ότι λέει κάπου ψέματα; Δε λέει ο άνθρωπος. Απλά υπερβάλλει, λίγο. Κι απ’ αυτή την υπερβολή βγάζει το γέλιο.
Όπως ακριβώς κάνουν και τα ΛΟΑΤΚΙ + άτομα όταν γελάνε ρίχνοντας χολή σε όσα πράγματα και καταστάσεις δε χωράνε στα δικά τους κουτάκια και δεν κάνουν το πολυπόθητο check. Από την υπερβολή, βγάζουν τη χολή και το γέλιο τους. Και περιμένουν να έχουν ΟΛΟΙ την ίδια άποψη με τη δική τους.
Αλλά έτσι είναι. Όταν παίρνουμε γεύση από το δικό μας δηλητήριο, δε μας αρέσει καθόλου.
Όταν αυτοί βρίζουν κάθε μέρα τα Θεία, την Πατρίδα, τη Σημαία, εμάς τους straight, είναι μια απλή Δευτέρα μεσημέρι.
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να κάνουν σάτιρα, και όχι προσηλυτισμό με woke προσανατολισμό που αρέσκεται στο cherry picking, και ας προσπαθήσουμε να βάλουμε περισσότερη λογική στη ζωή μας και λιγότερο συναίσθημα.
Το υπερβολικό συναίσθημα έχει θολώσει τη λογική, και έχει καταστρέψει πολλές ζωές. Πολλούς άντρες και πολλές γυναίκες.
Κι ας δώσουμε τη δέουσα προσοχή, για να μη βρεθούμε ολοκληρωτικά κάτω από μια κυριαρχία που θα ασκείται επάνω μας, χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη.
Γεγονός πάντως είναι ότι δεν αντέχουμε άλλη «πρόοδο».
Φτάνει.
Γκώσαμε.
