Ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο. Με χρώματα, με γεύσεις, με μουσικές, με αρώματα… Και λες: “Η ζωή σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο είναι ωραία, ρε γαμώτο…”.
Και προσπαθείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Για να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη και το κάρμα σου καθαρό. Αυτά, τα σκέφτεσαι μέχρι να ανάψεις την τηλεόραση, να ανοίξεις το ραδιόφωνο, να σερφάρεις στο Internet. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, νιώθεις απαίσια.
Από πού να το πιάσεις και να μη λερωθείς;
Από το γεγονός ότι εκατοντάδες υγειονομικοί είναι σε αναστολή από την εργασία τους επειδή δεν έκαναν τις δόσεις του εμβολίου, και τώρα έχουν ελάχιστους πόρους διαβίωσης; Και που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι σε ανθρώπους θρομβοφιλικούς ή με άλλες αλλεργίες που καθιστούν αδύνατη τη λήψη του συγκεκριμένου σκευάσματος;
Από την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης;
Που θέλεις να πας να ψωνίσεις, και που για να βρεις το πραγματικά φθηνό προϊόν πρέπει να χαλάσεις βενζίνη, που κατέληξε πανάκριβη;
Που για να ζεσταθείς και να βάλεις φαγητό στο τραπέζι για το χειμώνα που έρχεται, πρέπει να γυρίσεις στα χρόνια των παππούδων μας με τα τζάκια και τις ξυλόσομπες –κι ακόμα πιο πίσω– για να μην “καείς” από τον υπέρογκο λογαριασμό του ρεύματος;
Που σου πετάνε στα μούτρα ένα καλάθι του νοικοκυριού με προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας; Τα οποία προϊόντα , αν μπορούσαμε, θα τα δίναμε δωρεάν σε φτωχούς ανθρώπους, γιατί είναι καθαρή κοροϊδία να έχεις το προϊόν της μάρκας φτηνότερο έστω και κατά 2 λεπτά του ευρώ έξω από το καλάθι;
[Δε χαιρόμαστε καθόλου για το συγκεκριμένο καλάθι και τις παραλλαγές του, γιατί το μόνο που δείχνει είναι την οικονομική μας εξαθλίωση, που είναι ίσως η χειρότερη τα τελευταία χρόνια.].
Που κοροϊδεύαμε τους Τούρκους για τα αντικλεπτικά που βάζουν στα τρόφιμα στα σούπερ μάρκετς τους εδώ και περίπου δύο χρόνια, και τα λουστήκαμε κι εμείς στα βρεφικά γάλατα και τις σαρδέλες , ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες περιοχές που ζουν οι λεγόμενες “ευπαθείς” ομάδες με μόνη ασχολία τους την κλοπή;
[Όχι, ο Έλληνας δεν κλέβει. Έχει ακόμα αξιοπρέπεια και φοβάται τις συνέπειες. Και το Θεό. Εκτός αν είναι κλεπτομανής, ή έχει σχεδιάσει στο μυαλό του την… “τέλεια ληστεία”].
Κατά τ’ άλλα, ο σεξισμός της φράσης σας μάρανε… Τρομάρα σας…
Ναι, ρε… Όποιος ασχολείται με το σπίτι του, με το τί θα μαγειρέψει και με το πώς θα ζει με καθαριότητα, τάξη και ασφάλεια, εκείνη τη στιγμή γίνεται νοικοκυρούλα χαρωπή. Και το χαίρεται κιόλας. Γι’ αυτό για εμάς, ό, τι και να κάνετε, θα είναι πάντα το καλάθι της νοικοκυράς. Γιατί η ενασχόληση με το σπίτι είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλούμαστε να κάνουμε μέσα στην ημέρα. Κι όταν το αποτέλεσμα μας δικαιώνει, έχουμε μέσα μας χαρά.
Θα ήταν ευχής έργον λοιπόν, να έπεφτε αρκετά ο Φ. Π. Α. στα τρόφιμα. Για να μπορούμε να ψωνίσουμε απλά, όχι πλουσιοπάροχα. Και να μας μείνουν και χρήματα στο τέλος του μήνα…
Και καθήστε εσείς, να ψειρίζετε τη μαϊμού, μη θιχτεί κανένα σας, που το αφήσαμε έξω από τη συμπερίληψη. Λες και το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε, είναι το νοικοκυριό και η καθαριότητα του σπιτιού σας…
Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν…
Χάθηκαν ζωές πάλι τις προηγούμενες ημέρες. Ζωές ανίδεες από το κακό. Από Ουκρανικό πύραυλο στα σύνορα Πολωνίας – Ρωσίας. Για κάποιους, παράπλευρες απώλειες. Απλά και μόνο.
Και στο τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη, σκοτώθηκαν άνθρωποι. Αθώοι άνθρωποι που πήγαιναν να διασκεδάσουν και να χαρούν με το γλέντι των δικών τους… Κι αντί γι ‘ αυτό, βρέθηκαν στο μνήμα…
Μιλήστε μου ξανά για φιλίες των λαών και για χαλαρά ψώνια σε χώρες – άντρα της τρομοκρατίας. Θέλω να δω κάτι.
Και κάτω από το πέπλο της τρομοκρατίας, των πολεμικών συρράξεων, των απειλών όλων προς όλους και ιδιαίτερα της Τουρκίας και του Σουλτάνου της προς εμάς που αποτελούμε το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του, και μας βλέπει σαν τα “απαίσια Στρουμφάκια”… να σου και ένα καινούργιο σκάνδαλο παιδεραστίας που αφορά φιλοξενούμενους παρελθόντων ετών στην “Κιβωτό του Κόσμου”. Της Μ.Κ.Ο. του πατρός Αντωνίου.
Πριν “κρυώσει” η φρίκη της αρρώστιας των πολλαπλών βιασμών της 12χρονης στον Κολωνό με μπροστάρη τον “νοικοκυραίο” Μίχο, και τη μητέρα της, καθώς και των άλλων παιδιών στα Πετράλωνα με “ηγέτες” τους γονείς τους.
Η “Κιβωτός του Κόσμου”, η Μ.Κ.Ο. που έδειχνε αγγελικά πλασμένη για 25 χρόνια. Που έκανε μεγάλες πράξεις για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά. Και που διαφημιζόταν συνέχεια γι’ αυτές. Τόσο πολύ, που πολύς κόσμος, άσημος κυρίως, έπεσε στην παγίδα να δίνει χρήματα από το υστέρημά του για να τη συντηρεί.
Και πριν από λίγες ημέρες, μάθαμε τα καθέκαστα. Ασέλγεια σε αγοράκια και κακοποίηση σε κοριτσάκια στελέχους της Οργάνωσης. Που – φυσικά- τώρα τα θύματα έχουν ενηλικιωθεί και έχουν απομακρυνθεί.
Η βαριά σκιά πέφτει πάνω στον πατέρα Αντώνιο. Έναν άνθρωπο που μέχρι τώρα ήθελες μόνο να λες καλά λόγια και να τον βοηθάς να συνεχίσει το “θεάρεστο”(όπως νόμιζες) έργο του. Γιατί έβλεπες ότι δε βοηθούσε μόνο τα παιδιά, αλλά και τις φτωχές οικογένειες που είχαν ανάγκη από λίγο φαγητό και γενικότερα λίγη φροντίδα.
Προσωπικά, από όταν ακούστηκε αυτή η συγκεκριμένη καταγγελία του 19χρονου, ομολογώ ότι το μυαλό μου πήγε σε αυτόν.
Υπήρξε μια μικρή λεπτομέρεια που δεν την πρόσεξε κανείς. Αλλά υπήρξε καθοριστική για να τον ενοχοποιήσω και να προσπεράσω το τεκμήριο της αθωότητας.
Θα μου επιτρέψετε να μην την μοιραστώ τώρα. Θα επανέλθω μόλις αποδειχτεί η ενοχή του 100%.
Όποιος φοβάται και είναι ένοχος, περνά στην αντεπίθεση και κατηγορεί τους άλλους εξυψώνοντας τον εαυτό του. Και αυτό ακριβώς έκανε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Κατηγόρησε τα παιδιά, με σκοπό να αποσοβήσει την πολύ σοβαρή καταγγελία. Πολύ περισσότερο στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε σε κρατικό κανάλι μαζί με την Πρεσβυτέρα του. Δύο άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να φροντίσουν παιδιά. Αλλά μόνο να τα καταστρέψουν. Η μία με την ανοχή και τη σιωπή της, και ο άλλος με την ανηθικότητά του, το ψέμμα του και τα βίτσια του.
Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί ακόμη κι από αυτό το τελευταίο απάγκιο, που εμείς που έχουμε ψηλά την ηθική μας, ήμασταν περήφανοι που υπήρχε.
Κανονικά, θα έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή. Και να δώσουν στεγνά τον ένοχο, καθαιρώντας τον αμέσως από τα καθήκοντά του. Βλέπετε όμως, κανείς δεν ενοχοποιεί τον εαυτό του. Όλοι ψάχνουν δικαιολογίες, ελαφρυντικά, ή ακόμα και αποδιοπομπαίους τράγους για να “βγουν λάδι”.
Στο πρόσωπο των ανθρώπων, αποτυπώνεται η ψυχή. Και το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου μετά την καταγγελία, αγρίεψε. Ένας αθώος άνθρωπος – και δη ιερέας – δεν αγριεύει. Παραμένει ήρεμος. Το ίδιο ισχύει και για την Πρεσβυτέρα του. Που εμφανίζεται επιθετική και με υφάκι μπροστά στις κάμερες.
Θα με ρωτήσετε ίσως τί θα έπρεπε να γίνει.
Επειδή δεν είναι πάντα εφικτό να γίνονται υιοθεσίες από όλες τις οικογένειες και επειδή η χημεία μεταξύ ανθρώπων είναι μερικές φορές δύσκολη, αυτές οι δομές πρέπει να απαρτίζονται από ανθρώπους με πραγματική αγάπη για τα παιδιά. Από ανθρώπους με καθαρές ψυχιατρικές εξετάσεις. Να απασχολούν ικανούς φύλακες 24 ώρες το 24ωρο για την προστασία της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών και των εργαζομένων. Ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς για κάθε πρόβλημα που βαραίνει την παιδική ψυχή. Και όλο αυτό το οικοδόμημα να εποπτεύεται με σοβαρότητα και ηθική από το αρμόδιο Υπουργείο. Κρατικά, δηλαδή.
Είναι άραγε τόσο δύσκολο να δουλέψει μια υπηρεσία για το όφελος αυτού που τη χρειάζεται;
Είμαστε βουτηγμένοι στη σήψη ανεπιστρεπτί;
Κάτι λέει ένα τραγούδι για τη σωτηρία της ψυχής, αλλά προφανώς η λαγνεία για τις αμαρτίες της σάρκας και του ομοφυλοφιλικού έρωτα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Η “Κιβωτός του Κόσμου” έμπασε νερά… Και δυστυχώς, αν δεν επιδιορθωθεί εκ βάθρων, δεν υπάρχει κανένα φως στην άκρη του τούνελ…
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η “Κιβωτός” της Καιτούλας. Η μόνη “Κιβωτός” που δε μας έχει απογοητεύσει εδώ και 25 χρόνια… Στο κάτω–κάτω, εμείς μάθαμε να είμαστε πάντα με τα παιδιά. Σε όλες τις περιπτώσεις.
