Όχι, αν μπορείς -µε αυτά που βλέπεις γύρω σου και µε αυτά που ζεις- κάνε κι αλλιώς. Μείνε παιδί․
Σκληρή η παραπάνω δήλωση․ Γιατί όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει ηλικιακά, µέσα του επιθυµεί να παραµείνει έφηβος ή ακόµα και παιδί․ Ή απλά ανέµελος․ Για όσο περισσότερο γίνεται․
Όµως, δεν είναι εφικτό․․․
Κάτι ο Ρωσσο-Ουκρανικός πόλεμος που δε γίνεται να προσπεράσεις και σε επηρεάζει λίγο ή πολύ -κυρίως επειδή ο Ζελένσκι ξέρει ως ηθοποιός να ανακινεί το κατάλληλο συναίσθημα την κατάλληλη στιγμή…
…κάτι το µουρλόσογο της Πάτρας που τυράννησε τα τρία κοριτσάκια πριν τα αποτελειώσει, και όχι μόνο…
…κάτι το remake του ‘Άνθρωποι και Ποντίκια’ του Στάινμπεκ στον Αγ.Παντελεήμονα, με μια εσάνς από τον ‘Κυνόδοντα’ του Λάνθιμου (η μάνα έλεγε στα ανήλικα παιδιά της ότι οι κατσαρίδες ήταν πεταλούδες…)
Όχι, θα κάτσει να σκάσει. Ή και να καθαρίσει, στο κάτω-κάτω…
…κάτι το Ρουμάνικο αντρικό (ή επί το ορθότερον, ζωώδες) ταμπεραμέντο πάνω στο σώμα ενός κοριτσιού, παρατημένου από την Αλβανή μητέρα του (κάτι λέγαμε για πολυ-πολιτισμό, ή θυμάμαι λάθος; )…
…κάτι το 2․0 του ενισχυµένου ιού στη Σαγκάη όπου και γίνεται πανικός…
…η καρδιά γίνεται κομμάτια.
Ακόμα και η καρδιά ενός παιδιού.
Μιλήσαμε για ‘απότομη ενηλικίωση’. Πόσοι άραγε ξέρουν ότι μαζί με αυτήν την μετάβαση, πάει σετάκι και η ανάληψη ευθύνης;
Πολύ λίγοι μάλλον. Στην κοινωνία μας (είτε ατομικά, είτε συλλογικά), η έννοια της ευθύνης και το πόσο την αναλαμβάνουμε, έχει αποδημήσει εις Κύριον. Πιο εύκολα σε απαγάγει εξωγήινος, σε πάει στο Α΄ Κενταύρου μέσα στο UFO του και σε γυρνάει στη θέση σου μέχρι να πεις ‘κύμινο’, παρά βρίσκεις άνθρωπο να αναλάβει ευθύνη.
Για παράδειγμα (κι επειδή μας πονάει λίγο περισσότερο, επειδή αφορά ανυπεράσπιστα παιδάκια):
Έχουμε βγάλει φλύκταινες με ό,τι συνέβη στην Πάτρα. Αλλά ποιός θα ασχοληθεί με την εξυγίανση των κοινωνικών δομών; Ποιός θα ‘κλαδέψει’ τους υπεύθυνους των νοσοκομείων; Τις υπηρεσίες; Τους λειτουργούς; Τους εισαγγελείς;
Ποιός θα τους ξηλώσει και θα τους απομακρύνει δια παντός;
Σίγουρα, κανένας από εμάς.
Εμείς μπορούμε μόνο να μαζέψουμε στοιχεία από τον καναπέ μας και να ΜΗΝ βγάλουμε το πόρισμά μας διαδηλώνοντας έξω από το σπίτι. Όσοι γινόμαστε έξαλλοι δηλαδή και μας πνίγει το δίκιο των τριών αυτών αγγελουδιών. Γιατί άλλοι μπορεί να πάνε και να βγάλουν απλά μια – δύο selfies…
Τί να πει κανείς για την πετριά του παραδίπλα, δηλαδή…
Το κοντέρ θανάτου της φερόμενης ως δολοφόνου/παιδοκτόνου ενδεχομένως να γράφει και άλλες ψυχές. Είτε που δεν πρόλαβαν να κατοικήσουν σε κάποιο σώμα, είτε αφέθηκαν σε κάποια ‘φροντίδα’ που τις οδήγησε στο θάνατο.
Εμείς πρέπει πάντοτε-ακόμη και στις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις να κρατάμε αποστάσεις και να περιμένουμε τη Δικαιοσύνη να αποφανθεί. Και να μην πιστεύουμε τις ενδείξεις, μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως φαίνονται.
Και να ‘νίπτουμε τας χείρας μας’ ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι… Πολύ πριν τις πανδημίες και τα ρέστα…
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η Ρούλα είναι ένοχη, γιατί όλα τα στοιχεία είναι εναντίον της. Ό,τι έκανε, το έκανε για έναν Μάνο. Έμεινε έγκυος για χάρη του. Και όταν είδε ότι οι εγκυμοσύνες δεν ήταν αρκετές, το τράβηξε στα άκρα. Πάντα προσέχοντας. Πάντα σχεδιάζοντας τα ‘τέλεια εγκλήματα’.
Μόνο που ποτέ δεν υπήρξε ‘τέλειο έγκλημα’. Ο ένοχος, αργά ή γρήγορα, πιάνεται.
Άραγε οι ‘Ρούλες’ αυτού του κόσμου δεν είναι υπό την ευθύνη μας; Εμείς δεν τις ‘γεννήσαμε’; Εμείς δεν τις αφήσαμε να πολλαπλασιαστούν; Εμείς δεν γυρνάμε την πλάτη σε όσους ειδικούς λένε ότι η (κάθε) Ρούλα έχει ‘παθολογική έλλειψη συναισθήματος’ και αργά ή γρήγορα θα γίνει επικίνδυνη αν δεν πάρει την απαιτούμενη προσοχή και αγάπη;
Εμείς. Που τις παντρεύουμε με τον πρώτο λεβεντομαλάκα Μάνο-χάνο που θα βρεθεί μπροστά τους. Και που στην πρώτη στραβή δεν είδε, δεν άκουσε και δεν κατάλαβε τίποτα.
Που ακούμε τα παιδιά ή τους ανυπεράσπιστους ηλικιωμένους να φωνάζουν, και σωπαίνουμε. Σα να ‘ μαστε κουφοί.
Που κλείνουμε τα μάτια στις μελανιές της ψυχής και του σώματός τους.
Και που πέφτουμε από τα νέφη όταν μαθαίνουμε ότι ο θάνατος εν τέλει τους παίρνει αγκαλιά.
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Κατά τ’ άλλα, στην κοσμάρα μας… Καμία ευθύνη από κανέναν. Για άλλη μια φορά. Από ανθρώπους που θα έπρεπε να ξηλωθούν από τις θέσεις τους και να οδηγηθούν και αυτοί στη Δικαιοσύνη.
Οι άνθρωποι που απομείναμε και απογίναμε, δεν κοιτάμε ψηλά. Δεν ‘άνω θρώσκουμε’. Θέλουμε να μας φέρουν τα αστέρια κάτω για να τα δούμε.
Μόνο που – δυστυχώς- με αυτόν τον τρόπο, δε βλέπουμε και αν βρέχει. Ή αν μας φτύνουν.
