Είναι γεγονός πως ο «άριστος» στην Ελλάδα διώκεται. Το μαθαίνουμε από μικροί αυτό. Στο σχολείο ο καλός μαθητής λεγόταν «φυτό» και «σπασίκλας». Στο Πανεπιστήμιο ο καλός φοιτητής ή φοιτήτρια δεχόταν σχόλια από τους «άλλους» πως «γλύφει» πως «κάθεται στον τάδε καθηγητή» κλπ κλπ.

Δυστυχώς στη χώρα μας οτιδήποτε σε κάνει να ξεχωρίζεις θετικά από το μέσο όρο είναι κατακριτέο. Σε πολλές περιπτώσεις σε ίδιο επίπεδο με το να ξεχωρίζεις αρνητικά. Αυτή η προκρουστική προσέγγιση έχει ενσταλαχτεί τεχνηέντως στην κοινωνία μέσα από δεκαετίες πλύσης εγκεφάλου από τη μαρξιστική θολοκουλτούρα. Δεν πάει καιρός άλλωστε από την εποχή που ο υπαρκτός Σουρεαλισμός κυβερνούσε επίσημα τη χώρα και ακούγαμε φράσεις όπως «η αριστεία είναι ρετσινιά» και η «η καριέρα είναι χολέρα».

Αν θέλουμε να αναλύσουμε τα εν Ελλάδι βεβαίως θα μπορούσαμε να γράφουμε τόμους βιβλίων. Που οδηγεί όμως η στέρηση των αρίστων από μια κοινωνία και ποιος είναι αυτός που ωφελείται; Γιατί στο τέλος η «ισότητα» πρέπει πάντα να βαίνει προς τα κάτω;

Επιλέγω σήμερα, ορμώμενος από μια χθεσινή επέτειο να σχολιάσω ένα γεγονός στο οποίο ο μαρξισμός ξάπλωσε στο κρεβάτι του Προκρούστη ένα ολόκληρο Έθνος. Δε θα ασχοληθώ με την πολύπαθη Πατρίδα μας.

Αναφέρομαι στην 80^η επέτειο από τη Σφαγή του Κατύν και θα ασχοληθώ με ένα άλλο κράτος της Ευρώπης το οποίο είχε το «προνόμιο» να απολαύσει τα δώρα του Μαρξισμού. Το unboxing βεβαίως δεν ήταν και τόσο ευχάριστο απ’ό,τι φάνηκε στη συνέχεια…

Βρισκόμαστε στις αρχές Απριλίου του 1940 στην Πολωνία.

Η χώρα έχει μοιραστεί στα 2 ανάμεσα στους δυο τότε συμμάχους βάση του Συμφώνου Ρίμπεντροφ-Μολότοφ. Σύντροφοι αυτό να μην το ξεχνάτε, ήσασταν συνεταιράκια και σύμμαχοι με τους Ναζί. Η Πολωνία έχει ήδη χάσει τις 2 πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος WW2 από τη Γερμανία και την ΕΣΣΔ αντίστοιχα. Παρόλα αυτά η ΕΣΣΔ ευελπιστεί να αγοράσει το προπονητικό της Πολωνίας με σκοπό την πολυμετοχικότητα – η οποία τότε επιτρεπόταν. Σε αυτό αντιδρούν οι «επιστήμονες» Πολωνοί οι οποίοι αποτελούν τους σκληροπυρηνικούς χούλιγκαν της χώρας. Γιατροί, δικηγόροι, στρατιωτικοί, μηχανικοί, ακαδημαϊκοί, λόγιοι και ιερείς αποτελούσαν το οπαδικό κίνημα της χώρας – όπως και κάθε χώρας.

Ο αρχηγός της μυστικής αστυνομίας NKVD της ΕΣΣΔ Λαυρέντι Μπέρια συντάσσει μια έκθεση προς τον Πατερούλη βάση της οποίας οι Πολωνοί χούλιγκαν αποτελούσαν σημαντική απειλή για την εύρυθμη συνέχιση του πρωταθλήματος.

Ο Πατερούλης τη διαβάζει και του δίνει τη διαταγή να πάρει μέτρα κατά της οπαδικής βίας. Ο Λαυρέντης μας, μπαγλαρώνει στο Τβερ και στο Χάρκοβο όσους προλαβαίνει σε συνδέσμους. Οι υπόλοιποι βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο δάσος του Κατύν. Ο αρχιδιαιτητής Soprunenko (ή Σοπρουνέας) του λέει απειλούνται επεισόδια Λαυρέντη μου πρέπει να κάνεις κάτι. Ο Λαυρέντης γνέφει καταφατικά και αποφασίζει την εκκένωση του πετάλου των γηπεδούχων. Αποτέλεσμα; 22000 εκτελεσθέντες. Με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κρανίου. Όλη η αφρόκρεμα της Πολωνίας εξαφανίζεται μέσα σε ένα μήνα. Οι Σοβιετικοί τους θάβουν σε μαζικούς τάφους μέσα στο δάσος.

Όταν το πρωτάθλημα τελείωσε, οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να φορτώσουν αυτή τη σφαγή στους Ναζί. Η UEFAMAFIA τότε δεν είχε πειστεί αλλά και η ίδια η Πολωνία – η οποία εν τω μεταξύ είχε γίνει παράρτημα της ΕΣΣΔ– ΤΟΤΕ δεν έδειχνε και ιδιαίτερη θέρμη να κυνηγήσει το ματσάκι στα χαρτιά.

Η αλήθεια είναι πως όταν ο σύντροφος Γέλτσιν έκλεινε τα βιβλία στο μαγαζί το 1990 αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως το είχαν κάνει οι ίδιοι οι Σοβιετικοί. Η Πολωνία γονάτισε. Καταστράφηκε και βιάστηκε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα. Οι άριστοι μπορεί να μην έλειπαν – αφού οι Πολωνοί προσπάθησαν να αντισταθούν και στους Σοβιετικούς – είχαν όμως αποδυναμωθεί σε αριθμούς.

Ο αστικός μύθος θέλει το δικτάτορα Γιαρουζέλσκι (που επέβαλλε στρατιωτικό νόμο στην Πολωνία) το 1987 όταν επισκέφθηκε την Αθήνα – ο Αντρέας ήταν μανούλα στα παρεάκια με δικτάτορες άλλωστε – να ζητά μέχρι και στοιχεία για τις Πολωνές που για να γλιτώσουν από τους Σοσιαλιστικούς Παραδείσους είχαν αναγκαστεί να γίνουν ιερόδουλες στην Αθήνα.

Από τότε φυσικά κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.  Η Πολωνία κατάφερε να ξετινάξει από πάνω της το Μαρξισμό. Συνήλθε. Στάθηκε στα πόδια της. Δείχνει ένα νέο μέλλον για την Ευρώπη μέσω της νέας ελίτ της διανόησης και της φουρνιάς των αρίστων της. Έννοιες όπως Οικογένεια, Χριστιανισμός και Εθνική υπερηφάνεια  είναι αυτές που κάνουν την Πολωνία να προχωρά μπροστά με φρενήρεις ρυθμούς και να αποτελεί χώρα πρότυπο.

Στο τέλος της ημέρας και πέρα από το όποιο χιούμορ, η Πολωνία είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα χώρας η οποία στερήθηκε τα πιο ζωτικά, τα άριστα στελέχη της μεθοδικά. Αυτό έγινε για να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι.

Ποιος θα αντιδράσει στην κεντρική εξουσία εάν όλοι είναι στο ίδιο επίπεδο;

Ποιος θα πάει μπροστά την κοινωνία αν δεν υπάρχουν οι άριστοι να την οδηγούν;

Ποιος θα πάει κόντρα στη δικτατορία του προλεταριάτου αν όλοι είμαστε προλετάριοι;

Τι συμβαίνει στο τέλος όταν επέρχεται η αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην «ισότητα» και την ελευθερία;

Υ.γ.1. Η 13^η Απριλίου αποτελεί μέρα τιμής και μνήμης της σφαγής του Κατύν για τους Πολωνούς. Η Πολωνία εορτάζει επίσης και την 1^η Μαρτίου ως τη μέρα των «καταραμένων στρατιωτών» (cursed soldiers/ Żołnierze wyklęci) οι οποίοι ήταν αντικομμουνιστές αντάρτες που προσπάθησαν να σώσουν τη χώρα από τους Σοβιετικούς την περίοδο 1944-47. Ο τελευταίος από αυτούς εκτελέσθηκε το 1963 από την NKVD.

Υ.γ.2. Ταινίες σχετικές: The last witness (2018), Katyn (2007)