Ό,τι αξίζει στη ζωή μας όμως, είναι δύσκολο. Έτσι και το μεγάλωμα ενός παιδιού. Θέλει πάρα πολλή δουλειά, πάρα πολλή προσοχή, πάρα πολλή συζήτηση για τα πάντα και πάρα πολλή κατανόηση στο κάθε «θέλω» του παιδιού, όσο παράλογο κι αν φαίνεται.

Κι αν το παράλογο καμιά φορά μας ξεπερνάει (π.χ. να φορέσει το αγόρι μας φούστα στο σχολείο), πρέπει να το αντικρούουμε με λογικά επιχειρήματα. Η λογική πάντα νικάει, ακόμη κι αν αυτή η νίκη αργήσει. Αλλά πρέπει να είμαστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

Και σα γονείς, αλλά και σαν ξαδέρφια ή σα θείοι.

Ο κάθε άνθρωπος που θέλει να γίνει γονέας (βιολογικός ή θετός), ή να αναλάβει ένα παιδί υπό την προστασία του, πρέπει να έχει γερό στομάχι. Για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους. Ο κυριότερος όμως είναι ότι με τη γέννηση (ή την υιοθεσία) του παιδιού του, ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΑ να «φυλάττει Θερμοπύλας». Ζει για το (κάθε) παιδί του, και ξεχνά την παλιά του ζωή.

Ίσως γι’ αυτό οι πιο πολλές νέες γυναίκες αποστρέφονται την ιδέα της εγκυμοσύνης και φλερτάρουν με την ιδέα των εκτρώσεων. Ίσως γι’ αυτό και οι περισσότεροι άντρες καλοδέχονται την εσκεμμένη διακοπή της κύησης. Εκτός του ότι τα «χούγια» κόβονται πολύ δύσκολα (και δεν εννοούμε μόνο τα χόμπυ), αυτές οι γυναίκες αρρωσταίνουν στην ιδέα του να γίνουν κιόλας «οι παιδομηχανές του Έθνους».

[Σα να τις ακούμε να κριντζάρουν…

Εντάξει, κορίτσια, τα είπαμε. «ΔΑΓΚΩΣΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ», «ΚΟΥΝΗΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ», «ΙΟΥ» και τα συναφή…]  

Είναι αυτές οι γυναίκες που κινούν και βουνά για να ματαιωθούν συνέδρια γονιμότητας. Που κάποιες άλλες γυναίκες τα περιμένουν πώς και πώς. Περιμένουν να ακούσουν έναν  λόγο παρηγοριάς για τη δυσκολία να συλλάβουν, ακόμα και από τον παπά της ενορίας που θα ενδιαφερθεί για το πρόβλημά τους.

Δυστυχώς όμως, οι γυναίκες που δε γουστάρουν παιδιά και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους και το πληκτρολόγιό τους για  να ματαιωθούν τέτοια συνέδρια, τα καταφέρνουν. Στα πλαίσια μιας χειραφέτησης που αγγίζει αρρωστημένες καταστάσεις.

Ας γυρίσουμε όμως στο κυρίως θέμα μας, που είναι τα παιδιά.

Το κάθε παιδί αναπτύσσει διαφορετικό χαρακτήρα. Άλλο προβληματίζεται πολύ εύκολα, άλλο χαμογελάει πολύ, άλλο είναι ζόρικο, άλλο είναι δύσκολο, άλλο είναι εσωστρεφές, και άλλο κλέβει πάντα την παράσταση.

Όλα τους όμως είναι υπέροχα και αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή σας.

Δεν έχουν ανάγκη από έναν πατέρα που δεν έχει χρόνο γι’ αυτά, από μια μητέρα που ενδιαφέρεται μόνο για το φαγητό τους και για το αν χόρτασαν με αυτό.

Πλησιάστε τα. Ακούστε τί έχουν να σας πουν. Μην προτρέχετε και μην είστε σίγουροι για τίποτα πριν μιλήσετε μαζί τους.

Η σειρά που δεν έχετε όρεξη να δείτε από αυτό το γαμω-προοδευτικο-δικαιωματικο – Netflix (και που είστε ένα βήμα πριν διακόψετε τη συνδρομή) αλλά εκείνα τρελλαίνονται, ή το τραγούδι από τον trapper που σιχαίνεστε αλλά εκείνα θαυμάζουν, και  που – δυστυχώς για εμάς τους ενήλικες- είναι «της μοδός», θα σας διδάξει πάρα πολλά γι’ αυτά.

Αφιερώστε λοιπόν χρόνο για βόλτες, φαγητό, ψώνια, κινηματογράφο. Λύστε τους τις απορίες για όλα αυτά που ξέρετε. Προσπαθήστε να τους εμφυσήσετε ιδέες και αξίες. Μιλήστε κι εσείς για τους δικούς σας προβληματισμούς. Εκφράστε την επιφυλακτικότητά σας ή ακόμη και το φόβο σας για τις ασχολίες τους. Μα πάνω από όλα, δείξτε την εμπιστοσύνη σας στο πρόσωπό τους.

Θα δείτε ότι θα συμβεί κάτι πολύ όμορφο. Σχεδόν μαγικό.

Θα γίνετε οι φύλακες άγγελοι των  παιδιών σας. Του ανηψιού ή της ανηψιάς σας. Του ξαδέρφου ή της ξαδέρφης σας. Θα νιώθουν γύρω τους την προστασία σας. Θα μπορούν να σας εμπιστευτούν και να σας ακούσουν. Θα αναζητούν τις συμβουλές σας όταν βρεθούν σε μια παρέα ή όταν κάνουν κάποια σημαντική γνωριμία για τη ζωή τους.

Όταν αδιαφορούν όσοι αδιαφορούν για την οικογένειά τους  ή την ποτίζουν με μίσος για τους άλλους στο όνομα μιας «Μεγάλης Πατρίδας», σπρώχνουν οποιοδήποτε παιδί σε «αναζήτηση οικογένειας». Κι επειδή, ως γνωστόν, όποιος ψάχνει όλο και κάποιον ή κάτι θα βρει, κάθε παιδί θα βρει κάπου να ακουμπήσει αυτά που το βαραίνουν.

Είτε σε «προοδευτιστές», «διεθνιστές» και «δικαιωματιστές» που αποστρέφονται κάθε τί που τους θυμίζει Ελλάδα, όπως την εννόησαν κάποτε οι πρόγονοί τους και θέλουν να την εξαφανίσουν…

Είτε σε κάποιον που έχει πληγωθεί και ξερνάει όλο του το μίσος για «την άδικη την κενωνία» που του έκοψε τα φτερά…

Είτε σε κάποιον που επιθυμεί – παρέα με τους Σλάβους συνοδοιπόρους του – να αποσχιστεί η Μακεδονία από τον κορμό του Ελληνικού Κράτους. Και να μετατραπεί σε «Λαϊκή Δημοκρατία». Και που σήμερα την αποκαλεί ειρωνικά «Μακονία».

Είτε σε ψευτο-influencers και κουραδόμαγκες που μιλάνε για «όπλα, φράγκα, και γαμήσια που πρέπει να μου στείλεις για να δω», αλλά με το που βλέπουν τη «μπουζού» προφασίζονται ψυχολογικά ταράκουλα και Ερμή ανάδρομο(νε)…

Θα προσκυνάει σώβρακα και φανέλες από τους «Βούλγαρους», τις «χανούμισσες» και τους «βαζέλες» [Jimmy speaking…].

Κι ύστερα, τυφλωμένο από το οπαδιλίκι, ή ακόμα και ορμώμενο από την «κουλτούρα» του μίσους του για τη ράτσα του άλλου, θα χτυπήσει κάποιον «Άλκη». Και στο «σε παρακαλώ, μη με χτυπάς άλλο», δε θα σταματήσει.

• 
  Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
• 
  Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
• 
  Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει

Κι ύστερα, η «τελευταία» πράξη. Το γραφείο του Ανακριτή, ή το νεκροτομείο.

Τί πήγε στραβά, άραγε;

Ποιός μπορεί να απαντήσει με το χέρι στην καρδιά;

Μόνο ελάχιστοι. Αυτοί που ξέρουν πώς είναι να χάνεις τα πάντα.