Ο Νικόλας είναι 7 ετών. Όταν τον έβαλε η δασκάλα του να διαβάσει μπροστά στην κάμερα λόγω της εξαναγκαστικής τηλεκπαίδευσης, κόμπλαρε, και με πολύ δυσκολία διάβασε συλλαβιστά και με επαναλαμβανόμενα λάθη την παράγραφο. Μόνο που τώρα δεν είχε μόνο τους συμμαθητές του που ντρεπόταν ο ίδιος για το πρόβλημά του της δυσλεξίας, της μαθησιακής δυσκολίας που είχε. Δίπλα σχεδόν σε κάθε συμμαθητή του, καθόταν και η μητέρα του συμμαθητή. Το απόγευμα στη κοινή ομάδα που έχουν οι μαμάδες στο Viber (πλατφόρμα ανταλλαγής ηλεκτρονικών μηνυμάτων), μία μητέρα σχολίασε έμμεσα τον Νικόλα λέγοντας πως δεν γνώριζε ότι υπήρχαν παιδιά με τόσο σοβαρά προβλήματα ανάγνωσης στην τάξη, και ανησύχησε μήπως «πάει αυτό πίσω το δικό της παιδί». Η μάνα του Νικόλα όταν το διάβασε, έβαλε τα κλάματα.
Η Δέσποινα είναι 11 ετών. Είναι ιδιαίτερα επιμελής μαθήτρια, αλλά πολύ εσωστρεφές κοριτσάκι. Δεν ήθελε να εμφανίζεται σε κάμερα λόγω της εξαναγκαστικής τηλεκπαίδευσης. Παρόλα αυτά, και επειδή είναι πειθαρχημένη, συμμετείχε κάθε ημέρα στα καθήκοντά της μπροστά από την κάμερα. Τα βράδια άρχισαν να την πιάνουν δύσπνοιες και μετά από λίγες ημέρες έβαζε τα κλάματα χωρίς λόγο. Ο πατέρας της απευθύνθηκε σε παιδοψυχολόγο και κατέληξε πως το παιδάκι είχε αγχώδη διαταραχή λόγω της πίεσης να στηθεί μπροστά στην κάμερα.
Η Γεωργία είναι 29 ετών και μαθηματικός. Αισθάνθηκε πολύ άσχημα όταν διέρρευσε βίντεό της που μοντάρανε μαθητές της στο Γυμνάσιο. Την είχαν βιντεοσκοπήσει ενώ δίδασκε σε εφαρμογή τηλεκπαίδευσης, και μοντάρανε μαζί «πονηρά» πλάνα ώστε να δείξουν παραπλανητικά ότι συμμετέχει σε ερωτικές ταινίες. Αν και το μοντάζ ήταν παιδαριώδες, η Γεωργία στεναχωρήθηκε πολύ για την συγκεκριμένη κοροϊδία από τους μαθητές της. Όλα τα παραπάνω είναι πραγματικά περιστατικά που έμαθα από τον κύκλο μου, κατά την διάρκεια της καραντίνας και της εξαναγκαστικής τηλεκπαίδευσης σε σχολεία.
Εμείς οι συντηρητικοί δεν βιαζόμαστε να υιοθετήσουμε οποιαδήποτε τεχνολογική εξέλιξη ακυρώνει σύστημα που λειτουργεί εδώ και χιλιετίες (εκπαίδευση με φυσική παρουσία του δασκάλου και των μαθητών). Ζυγίζουμε πάντα την επίπτωση που προκαλεί στο κοινωνικό σύνολο, και στο πιο σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας: τα παιδιά μας.
Δεν χειροκροτούμε όταν εν ριπή οφθαλμού και υπό το βάρος του φόβου για την πανδημία, μετατρέπουμε τα παιδιά μας σε ηθοποιούς μπροστά από την κάμερα, και τους δασκάλους σε θεατρίνους, ενώ μηχανισμοί βιντεοσκόπησης εισβάλουν στην ιερή ιδιωτικότητα της οικίας μας. Είμαστε επιφυλακτικοί με οτιδήποτε ακυρώνει μηχανισμό ο οποίος λειτουργεί αιώνες σωστά.
