Κι ενώ περιμέναμε να μπει ο Μάρτης για να αλλάξει η ψυχολογία μας, το τελευταίο βράδυ του Φεβρουαρίου, σα χώρα ντυθήκαμε στα μαύρα. Πάλι.
Μετά από πολλά χρόνια, ήρθαμε ξανά αντιμέτωποι με μια ανείπωτη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη. Που προστέθηκε στις τραγωδίες που έγιναν πάνω κάτω στο ίδιο σημείο με πούλμαν. Και από τις οποίες χάθηκαν πάλι άνθρωποι. Στη μία, φίλαθλοι του ΠΑΟΚ. Στην άλλη, μαθητές σχολείου.
Μία σύγκρουση τρένων αυτή τη φορά λοιπόν, στο ύψος των Τεμπών. Πάλι. Δύο τρένα, ένα επιβατηγό με 350 ψυχές κι ένα εμπορικό που δεν έχουμε μάθει ακόμα επίσημα ποιό ήταν το φορτίο του. Που επί δώδεκα λεπτά ταξίδευαν στην ίδια γραμμή το ένα απέναντι από το άλλο. Από λάθος ενός άπειρου σταθμάρχη ο οποίος “ξέχασε να γυρίσει το κλειδί”, η σύγκρουση αυτή αφήνει πίσω της 57 ανθρώπους νεκρούς. Μέσα σε φωτιά και καπνούς.
Ως επί το πλείστον νέα παιδιά. Φοιτητές. Αγόρια και κορίτσια, ερωτευμένα ζευγάρια που είχαν περάσει ένα τριήμερο ξεγνοιασιάς των Αποκριών και της Καθαράς Δευτέρας στην Αθήνα, και γυρνούσαν στις διάφορες υποχρεώσεις τους. Στις πτυχιακές τους, στα Πανεπιστήμιά τους, στις οικογένειές τους.
Αλλά και πατεράδες με τα παιδιά τους, που γύριζαν στα σπίτια τους, αφού είχαν επισκεφθεί τις οικογένειές τους στην Αθήνα. Εργαζόμενοι στο μπαρ, το κυλικείο, αλλά και τα υπόλοιπα μέρη του τρένου.
Δεν έφτασαν όμως ποτέ στον προορισμό για τον οποίον είχαν βγάλει εισιτήριο. Γι’ αυτούς, το ταξίδι ήταν – δυστυχώς – προς την Αιώνια Ζωή. Και με το φρικτότερο τρόπο.
Τα ονόματα πολλά, στριφογυρίζουν σα σίφουνας στο μυαλό μας. Φοβόμαστε όμως ότι θα ξεχάσουμε κάποιους, και αυτό είναι κάτι που δεν αρμόζει.
Κάποιοι από αυτούς εξαϋλώθηκαν από τη φωτιά που τους έκαψε . Οι οικογένειές τους δε βρήκαν τίποτε από τα σώματα τους για να θάψουν. Χαρακτηριστική περίπτωση οι γονείς των διδύμων κοριτσιών και της ξαδέρφης τους, οι οποίοι αφού δεν έκαναν κηδείες, δεσμεύτηκαν να ανεγείρουν ένα εκκλησάκι στη μνήμη τους.
Υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι που βοήθησαν τον κόσμο να κάνει σάλτο από τα σπασμένα παράθυρα των βαγονιών. Όπως ο Ανδρέας, ο Άγγελος, ο Μιχάλης και άλλοι, των οποίων τα ονόματα μας διαφεύγουν.
Αυτούς τους ήρωες, η Πολιτεία θα έπρεπε να τους βραβεύσει. Για την αυτοθυσία τους και την ανδρεία τους. Μάλλον όμως η κυρία Σακελλαροπούλου αρέσκεται στο να βραβεύει αλλοδαπούς που δεν έχουν καμία σχέση με τη χώρα, ή τους δουλεμπόρους που τους ταλαιπώρησαν για να τους φέρουν μέχρι εδώ.
Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ζήτημα: Ποιός φταίει σε ένα τόσο τραγικό συμβάν;
Φταίει μόνο ο πρώην αχθοφόρος και νυν σταθμάρχης των 5 (πέντε) ημερών, που βρέθηκε σε σύγχυση και σάστισε, ξεχνώντας να γυρίσει το κλειδί, και μπερδεύοντας την άνοδο με την κάθοδο; Που έδωσε εντολή στον μηχανοδηγό να φύγει και τον έστειλε στο θάνατο μαζί με άλλους 56;
Φταίνε μόνο οι συνάδελφοί του, που το μόνο που τους ένοιαξε ήταν να του κάνουν καζούρα με σουβλάκια και γυναίκες, και να τον αφήσουν μόνο του φεύγοντας μια ώρα πριν τη λήξη της βάρδιάς τους παίρνοντας άδεια από τη Σημαία;
Δε φταίει όποιος ιθύνων, όποιας Αρχής, παρέκαμψε τα τυπικά προσόντα που αναγράφονταν στην προκύρηξη της θέσης, για να βολέψει το ρουσφέτι του, που – όπως αποδείχτηκε – ήταν εντελώς ακατάλληλος για τη θέση, παρ’ όλη την εκπαίδευση που είχε λάβει;
Δε φταίει που δεν υπήρχε εδώ και τόσα χρόνια μια σωστή σήμανση στο σημείο εκείνο, για να μπορέσει ο ένας από τους δύο μηχανοδηγούς να χειριστεί διαφορετικά την κατάσταση και να αποφευχθεί η τραγωδία;
Δε φταίει που κανείς από την Ηγεσία του Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών εδώ και πάνω από μια δεκαπενταετία δεν είχε προνοήσει να συγχρονίσει και να κάνει ασφαλείς τις μεταφορές με κάθε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, συναινώντας έτσι στο έγκλημα;
Δε φταίει ο Υπουργός, που μια βδομάδα πριν την τραγωδία διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του, διαβεβαίωνε από τα έδρανα της Βουλής όλο τον κόσμο που τον άκουγε, ότι τα σιδηροδρομικά ταξίδια είναι κάτι παραπάνω από ασφαλή, και ότι με τους συνεργάτες του διασφαλίζει την ασφάλειά τους;
Η παραίτηση του Υπουργού είναι ως μη γενόμενη. Κι αυτό, γιατί η εκ νέου υποψηφιότητα στα ψηφοδέλτια του κόμματός που τον στηρίζει, δεν τον τιμά καθόλου. Θα περίμενε κανείς να έχει μια παραπάνω ευθιξία και να μην ξανασχοληθεί καθόλου με την πολιτική, αφού εζυγίσθη, εμετρήθη, και βρέθηκε εγκληματικά ολίγιστος. Είμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι ότι θα ξαναεκλεγεί πανηγυρικά, αφού θα τον ξαναψηφίσουν στην περιφέρεια που κατεβαίνει όλοι αυτοί που έχει ευεργετήσει κατά καιρούς. Άρα, η επανείσοδός του στη Βουλή είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη.
Η κύστη που έκρυβε τόσα χρόνια όλο αυτό το δύσοσμο μείγμα, έσπασε.
Δυστυχώς, δε βάλαμε μυαλό από το λάθος της περιφερειάρχου Αττικής επί ΣΥΡΙΖΑ, της κυρίας Ρένας Δούρου. Που επί των ημερών της, έχει κι αυτή τους δικούς της σκελετούς στη ντουλάπα της. Που ισχυρίστηκε ότι η τραγωδία στο Μάτι το 2018 ήταν «στραβή στη βάρδιά της».
Αυτές οι ατάκες και αυτά τα λάθη είναι για να αποφεύγονται.
Γιατί μας νοιάζει να μη χάνεται το παρόν και το μέλλον μας.
Έχουμε κλάψει πάρα πολύ για το παρελθόν μας που χάνεται για χάρη της παγκοσμιοποίησης και της αντικατάστασης πληθυσμών, επειδή οι νέοι μας ξενιτεύονται για ένα καλύτερο μέλλον και επειδή οι Ελληνίδες αφήνουν τα πρωτεία των τοκετών στις λαθρομετανάστριες, που γεννούν με ρυθμούς μυδραλιοβόλου, μην έχοντας καμία σχέση με τον τόπο στον οποίον «επέλεξαν» να βρεθούν.
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τα πλαίσια στα οποία ζούμε και κινούμαστε, πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που στελεχώνονται οι κρατικές δομές μας, και που εργάζονται και αμείβονται οι κρατικοί μας υπάλληλοι. Ριζικές αλλαγές πρέπει να γίνουν και στα θέματα ασφαλείας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
Όμως, λυπούμαστε πολύ που βλέπουμε ενέργειες που θα έπρεπε να έχουν γίνει πολύ καιρό πριν, και κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτές, να γίνονται αμέσως πριν από τις εκλογές, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το πολιτικό κόστος του ατυχήματος.
Δεν ξέρουμε κατά πόσο μπορούμε να είμαστε ασφαλείς, με έναν τόσο γρήγορο τρόπο. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε άλλες ζωές.
Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, φαίνεται να μην έχει -έστω και τώρα- πάρει το μάθημά της. Τοποθετεί ανθρώπους πάλι ανεκπαίδευτους, securities από ιδιωτικές εταιρίες, να ανεβοκατεβάζουν τις μπάρες στις ανισόπεδες διαβάσεις σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά, ξεχνώντας τις πολλές φορές ανεβασμένες, με αποτέλεσμα ο μηχανοδηγός του τρένου να κορνάρει στα αυτοκίνητα για να φύγουν από τις γραμμές.
Ξέρουμε μόνο ότι το ζέπελιν του επιτελικού κράτους έσκασε μπροστά στο πρόσωπό μας. Όλα αυτά για τα οποία επαίρεται ο Πρωθυπουργός μας με τον άλλον ευφυή νέο άνθρωπο. Το συνονόματό του Υπουργό Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Κυριάκο Πιερρακάκη.
Και ο Πρωθυπουργός, πηγαίνει και αυτός προς τις εκλογές με τους δικούς του νεκρούς. Τους νεκρούς που η Αντιπολίτευση σχεδόν παρακαλούσε να έρθουν, για να πάρει πόντους για τη δεύτερη φορά. Που θα είναι αλλιώς.
Τώρα αναμένουμε την κάθαρση, έχοντας δει την τραγωδία.
Dies Irae. Ημέρες Οργής και θλίψης.
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Όσα χρήματα και να δοθούν στα μέλη των χαροκαμένων οικογενειών, όσα χρέη τους και να παραγραφούν, όσες προσλήψεις στο Δημόσιο και να γίνουν στους συγγενείς αυτών των ανθρώπων, θα κριθεί από το υπόλοιπο μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού.
Αυτοί που τραγουδούν, απλά χαίρονται και ετοιμάζουν ξανά την κουτάλα.
Καλό βράδυ, Πρωθυπουργέ.
