Μήπως έχουμε ελλιπείς πολιτικούς; Τί είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να διορθωθεί αυτό το λάθος;

Έχουμε μπροστά μας μια κυβέρνηση που δείχνει ανίκανη να διαχειριστεί την πραγματικότητα.

Μια αντιπολίτευση που παραμονεύει για να κερδίσει από την οργή, χωρίς όμως να προσφέρει μια ουσιαστική εναλλακτική.

Και έναν λαό που δεν αντέχει άλλο.

Η Ιστορία διδάσκει. Οι μεγάλες αλλαγές δεν έρχονται από τα γραφεία της εξουσίας, αλλά από τον δρόμο και το πεζοδρόμιο.

Οι επαναστάσεις δεν ξεκινούν με πολιτικά σχέδια – γεννιούνται από την απόγνωση και τη συσσωρευμένη αδικία.

Και σήμερα, το αίτημα είναι ένα: Δικαιοσύνη.

Όποιος κάνει πως δεν το βλέπει, κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Όποιος νομίζει πως αυτή η αναταραχή είναι προσωρινή, απλώς δεν καταλαβαίνει.

Η κοινωνία δεν βρίσκεται σε αναβρασμό λόγω ενός μόνο γεγονότος. Είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Οι τιμές ανεβαίνουν ανεξέλεγκτα.

Η εργασία γίνεται προνόμιο αντί για δικαίωμα.

Η παραγωγή παρακμάζει και η χώρα περιορίζεται σε τουριστικές και καταναλωτικές υπηρεσίες.

Το δημόσιο χρήμα ξοδεύεται χωρίς λογική, ενώ σχολεία και νοσοκομεία λειτουργούν σε τριτοκοσμικές συνθήκες.

Στα μέσα μεταφοράς, οι πολίτες πληρώνουν για υπηρεσίες που δεν λειτουργούν.

Τα μουσεία αλλάζουν χαρακτήρα, υποταγμένα σε εμπορικές επιταγές.

Ο δημόσιος τομέας γίνεται μηχανισμός εξυπηρέτησης λίγων, με τους άριστους να παραμένουν στο περιθώριο.

Και στην πόλη, κάθε μέρα, οι άστεγοι αυξάνονται.

Όλα αυτά έγιναν ανεκτά.

Μέχρι που δύο τρένα συγκρούστηκαν.

Μέχρι που 57 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί.

Μέχρι που η συγκάλυψη έγινε φανερή και η οργή ξεχείλισε.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να καλύψει την ευθύνη.

Απέτυχε.

Γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται για πάντα.

Στις 26 Ιανουαρίου οι δρόμοι πλημμύρισαν.

Και θα πλημμυρίσουν ξανά.

Όχι για κόμματα.

Όχι για πολιτικά παιχνίδια.

Αλλά γιατί οι άνθρωποι θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια.

Και να ξέρουν ότι, όταν συμβεί το αδιανόητο, θα υπάρξει δικαιοσύνη.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Σαν υστερόγραφο, όσοι (μας) κουνάνε το δάχτυλο και προσπαθούν να επιβάλλουν την παρουσία στη συγκέντρωση γι’ αυτή την εγκληματική ενέργεια ως τη μόνη αποδεκτή στάση, μαντέψτε, δεν είναι ούτε ηθικά ανώτεροι, ούτε πιο ευαίσθητοι, ούτε πιο συμπονετικοί.

Πιο αυταρχικοί, πιο εμμονικοί, πιο φασίστες είναι. Ακόμα και απ’ αυτούς που -θεωρητικά – λένε ότι αντιμάχονται.